BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

01 października 2020

Od Kwaśnego (Kwaśnej Łapy)

*nadal dawne czasy*

Łapa Maślak śmignęła mysią długość nad jego uchem. Kotka zaśmiała się wrednie, szykując się do kolejnego ataku. Kwaśny pisnął, rzucając się do ucieczki w stronę mamy. Miał nadzieję, że chociaż ona da radę zaczepką starszej koteczki. Szybko wskoczył za grzbiet rodzicielki i wyjrzał za niego niepewnie.
— Kwaśny, nie wymiękaj i chodź tu — rzuciła Maślak, wbijając swe żółte ślipia w kocurka. 
Pokręcił łebkiem na znak sprzeciwu. 
— Kwaśny, co jest? — miauknęła Słodki Język, spoglądając na syna. — Czemu nie chcesz bawić się z Maślak? — zapytała z nutą troski. 
Czarny położył uszy, uciekając wzrokiem od dwukolorowych ślip.
— Ona... ona jest niemiła — wyznał cicho. 
Maślak trzepnęła ogonem. Najwidoczniej usłyszała oskarżenia kocurka. 
— Wcale nie! Kłamczuch! Kłamczuch! Kłamczuch! To on się nie chce bawić! Wszystkie kocurki są tak samo beznadziejne — burknęła. 
Słodki Język westchnęła, spoglądając na kociaki. 
— Maślak, idź do cioci albo pobaw się z bratem — miauknęła do burej. 
Kotka zjeżyła się. 
— Nie! Nie będę słuchać się jakiegoś rybojada! — prychnęła zła. 
— Maślak! — wkroczyła do akcji ciocia koteczki. — Jak ty się zachowujesz? Czemu jesteś znów niemiła? Przeproś Słodki Język — rozkazała niesfornej koteczce. 
Maślak jednak miała inne plany i pokazała język szylkretce. 
— Nie jesteś moją mamą, więc nie zachowuj jakbyś nią była! Nie będę się ciebie słuchać nigdy! Nigdy! — pisnęła na ciotkę i wybiegła ze żłobka. 
Paprotkowa Pieśń westchnęła. 
— Przepraszam za nią Słodki Języku — miauknęła do czarnej i wybiegła za swoją siostrzenicą. 
Kwaśny obserwował całe zdarzenie w ciszy. Dopiero gdy obie koteczki zniknęły z pola widzenia, nieśmiało otworzył pyszczek. 
— Mamo, czemu nazwała cię rybojadem? — zapytał zdziwiony. 
W końcu jeszcze nigdy nie widział, żeby kotka objadała się rybami. Mało kto w ich klanie potrafił na nie polować, więc nie był to za częsty posiłek u nich. Lekki smutek wkradł się na pysk czarnej karmicielki.
— Widzisz, kiedyś mieszkałam gdzieś indziej i tam jadło się bardzo dużo ryb — wyjaśniła ściszonym głosem kocurkowi. — Stąd wzięła się ta ksywka. 
Kwaśny przechylił łebek, nie rozumiejąc jednej rzeczy. 
— A ksywka to coś złego?
Słodki Język uśmiechnęła się słabo, spoglądając w stronę wyjścia ze żłobka. 
— Nie zawsze. Ale czasem tak. Zależy jak i kto do ciebie ją mówi. Ale wracając do ciebie. Czemu nie chciałeś bawić się z Maślak? 
Kocurek położył uszy i spojrzał na swoje łapki. 
— Nie lubię się z nią bawić. — wyznał. — Dla niej zabawa to tylko szarpanie mnie za ogon i walka.
Słodki Język liznęła go pocieszająco. 
— Nie martw się. Porozmawiam z Paprotkową Pieśnią, żeby Maślak zostawiła cię w spokoju. 
Kwaśny spojrzał na mamę z niedowierzeniem. 
— Naprawdę? Dziękuję — mruknął, przytulając się do rodzicielki.
Słodki Język zamruczała uspokajająco.  
— Pamiętaj, że zawsze jakby ktoś ci dokuczał możesz na mnie liczyć. 
Kocurek kiwnął łebkiem, wskakując na legowisko koło mamy. 
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)