BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 maja 2019

Od Mokrej Łapy

Minęło parę wschodów słońca, odkąd dowiedziałem się, że moim nowym mentorem zostanie Zakręcone Ucho. Słyszałem o nim od Ciernistej, na której wspomnienie mnie ściska. Ale tak przyjemnie. Co prawda, kocur już na pierwszym treningu przewrócił się podczas pokazywania mi kilku sztuczek. Ogółem wydaje się w porządku...
Zazwyczaj, nim po mnie przyjdzie, leżę przed legowiskiem uczniów i patrzę na wojowników. Obserwuję ich i się uczę, by później to wykorzystać na treningach.
Każdy z naszych wojowników jest taki cudowny, mają postawę i błysk w oku. Są gotowi oddać ducha za klan.
Ciekawe ilu z naszych już poległo?
Po południu przyszedł Zakręcone Ucho, kiwnął łbem, bym za nim poszedł. Cieszę się, że nie mówi do mnie więcej niż musi, nie lubię rozmawiać z innymi kotami.
- Zamierzamy do Złotych Traw, musisz uważać, gdyż to są tereny właściwie niczyje, ale wiele tam zwierzyny biega. - Oznajmił.
Szedłem obok niego i przyglądałem się jego futrze, oraz uszom. Takie śmieszne, zakręcone.
- Nie jesteś zbyt rozmowny? Dziwne, Ciernista mi mówiła, że strasznie dużo pytań zadajesz - mruknął, przechodząc z chodu do truchtu.
Myślałem nad odpowiedzią, powinienem mu powiedzieć, że czuję się dziwnie obok niego? Mam świadomość, iż on zastępuje mojego poprzedniego mentora i na pewno stara się by mnie wyszkolić.
- To po prostu... nieśmiałość. - Odparłem, prosząc w duchu by nie drążył tematu.
W chwilach jak ta, kiedy między mną a kimś innym zawisła cisza, zwykłem słuchać otoczenia. To uspokaja, a dołączając trucht, jest świetnie.
Machnąłem ogonem, odgarniając trawę, gdy stanęliśmy przed wysokimi, złotymi trawami.
- To mi nie wygląda jak trawa - przekrzywiłem głowę, porównując między sobą to miejsce i zwykłą trawę.
Usłyszałem śmiech mentora, który machnął rozbawiony ogonem. - To tylko nazwa, ważne że jest zwierzyna.
Kiwnąłem głową, notując kolejną radę "nie liczy się nazwa bądź lokalizacja - ważne, by była zwierzyna". Wszedłem za mentorem pośród tę trawę, narzekając w myślach na barwę mojego futra. Jak nie patrzeć, nigdzie nie pasuje - w trawie mnie widać, w śniegu też i tutaj.
Westchnąłem, na moment przed tym, jak się zatrzymaliśmy. Zerknąłem na kocura, który kiwnął łbem, żebym czekał. Zakradł się między wysokie źdźbła, po czym usłyszałem tylko Pogoń i łamanie suchej trawy. Powęszyłem w powietrzu, wyczuwając jakiegoś ptaka. Zająców raczej tu nie znajdę, ale taką wroną nie pogardzę. Zakradłem się w stronę zapachu, dostrzegając pośród połamanych źdźbeł ptaszynę. Spokojnie dziobała ziarna, po czym skoczyłem, by złapać ją za skrzydło w locie. Wyrywała się i uderzała mój pyszczek, pazurkami łapek raniąc moje uszy.
- Trzymaj ją! - Usłyszałem za sobą Zakręconego.
Zacisnąłem zęby, analizując szybko sytuację. Mogę nią rzucić o ziemię! Tak też zrobiłem, zbierając siły, po czym miotając ptakiem o podłoże. Docisnąłem go łapami i ugryzłem w szyję.
Pierwszy raz tak bardzo mi się wyrywał. Podniosłem zdobycz, która była mniej tłusta jak duża, ale nie mogę narzekać. Zerknąłem na tę mentora, wielka mysz, taka naprawdę konkretna!
Schowaliśmy zdobycze, idąc po kolejne, Zakręcony złapał kolejną mysz, a ja wciąż szukałem swojej. Poczułem nagle zupełnie nową woń, po części delikatna, a jednak ostra. Poszedłem w jej kierunku, dostrzegając spomiędzy źdźbeł jakiegoś kota oddalonego o wiele długości ogona. Nie mógł mnie wyczuć, bo wiatr wiał w moją stronę.
- Hej! - Poczułem jak mentor uderza mnie łapą. - Nie wychylaj się. To samotnik, niedaleko mają swoją stodołę.
Wysłuchałem tego, rozpłaszczając się na ziemi.
- Co robi samotnik? - Zapytałem, burząc jeden z własnych murów nieśmiałości.
- Kot, który może poluje gdy musi, generalnie nie mają zbyt wiele obowiązków. - Wyjaśnił, czyli taka samowolka.
Następnie oddaliłem się wraz z mentorem, zanosząc zdobycze do obozu. Chciałbym kiedyś porozmawiać z samotnikiem!

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz