Od Blanki CD. Wypłosza

 Więc mieli się bawić w gangi? Bylica jej coś tam opowiadała i nie brzmiało najlepiej... ale niech będzie.
- To ja jestem... eee... liderem innego, potężniejszego gangu! Nie poddam się bez walki! - zamiauczała, wyślizgając się spod kocura, a stanąwszy na 4 łapach nastroszyła bitewnie futerko. Zupełnie nie miała pojęcia, jak się bić, nawet w zabawach, ale nie mogła przecież tak szybko skończyć zabawy. Wypłosz stanął przed nią, machając śmiesznie zadkiem, bo nie miał ogona, którym mógłby wykonać ten ruch.
- W takim razie zmuszę cię! Przejmę twój gang i będę niezwyciężony! - zapowiedział, skacząc na kotkę.
- Nigdy! - rzuciła i gwałtownie schyliła się, ledwo co unikając ataku Wypłosza. Wykorzystując to, że ten chybił, sama się na niego zaczaiła, próbując powalić na ziemie. Zdziwił się, gdy ta odskoczyła. Zachwiał się, po czym upadł na bok. To wystarczyło, by teraz kotka była górą.
- O nie! - syknął, kłapiąc zębami, by ją odgonić.
Nie przestraszyła się kłapania zębami. W końcu to zabawa, nic jej nie zrobi. Doskoczyła do niego i postawiła łapki tak, by ten nie mógł tak łatwo wstać.
- Ha ha! Mój gang nie będzie pokonany tak łatwo! Bury zaczął się szarpać. Przetoczył się na grzbiet i wyprostował łapki, napierając na jej pierś, by ją z siebie zrzucić.
- Jeszcze zobaczymy!
Opierała się ile mogła, jednak kocurek był zadziwiająco silny jak na swój stan. Nie mogła się poddać tak łatwo. Uznała więc, ze najłatwiej będzie po prostu przestać podpierać się łapkami i pozwolić, żeby kocur sam walczył z jej masą ciała. Tak też zrobiła. Zgięła łapki i próbowała się położyć na burym, nieco go przygniatając. Otworzył zaskoczony pyszczek, kiedy ta zastosowała ten ruch. Była cięższa, przez co jego łapki zadrżały i kota skończyła na nim, wręcz leżąc. Zrobił niezadowoloną minę, lecz zaraz uśmiechnął się do niej w swój charakterystyczny sposób.
- No, no, aż taka jesteś chętna na łajdaczenie?
- Huh? - mruknęła, przekręcając jedynie głowę. Nie znała tego słowa. Łajdaczenie? Co to miało znaczyć? Nie ruszyła się więc z burego, czekając, aż ten jej wytłumaczy bądź rzuci temat.
- Co? Nie wiesz co to, księżniczko? - zaśmiał się paskudnie. - To kotki robią, gdy chcą mieć brzuch. Tak powstałaś - wyjaśnił jej.
- Fuj! Nie! Nie jestem chętna! Skąd ci to przyszło do głowy! - prychnęła zaraz, krzywiąc pyszczek. I jeszcze ten śmiech Wypłosza... bleh!
- Bo tak się na mnie blisko położyłaś! Bylica tak też robi - zdradził jej ciszej. - Ale ona jeszcze obejmuje łapami.
Gdy tylko to usłyszała, odskoczyła od Wypłosza jak oparzona. Nie chciała się z nim łajdaczyć! A już na pewno nie chciała być jak Bylica!
- Przepraszam... - miauknęła pod nosem, czując się winna za przywołanie takich wspomnień u Wypłosza. Zaraz... - Skąd ty to wiesz? Bylica ci tak robiła?
- Jak byłem mniejszy, to obejmowała mnie tak co noc. Teraz jestem większy, to mam własne legowisko. - wyjaśnił jej. - Ale tak. Robiła. To było straszne, ale przywykłem. Trzeba było - Wstał, otrzepując się.
- Okropne... i nie dostałeś brzucha? Albo ona nie dostała? - zapytała, gubiąc się w rozumowaniu.
- Ja nie dostane, bo jestem kocurem - wytłumaczył. - Tylko kotki mają brzuch. I nie. Fuj. Ja? Ją? Nawet nie wiem jak to się robi - Skrzywił się z niesmakiem. - Nigdy bym jej nie przytulał. To ona się lepi do mnie i innych swoich dzieci. Je też porwała.
- Do swoich dzieci tez się lepi? - otworzyła szerzej oczy. - I je porwała? Może jakimś udało się uciec...
- Nie. Zrobiła im pranie mózgu i się cieszą jak im to robi. Są dziwne. Fanatycznie wręcz jej słuchają i biją tych, którzy są niegrzeczni - miauknął. - Moja mentorka jest jej córką i mnie ciągle upokarza. Mówiłem to Bylicy, ale ona ma to gdzieś. Godzi się na to, bo wie, że nic i tak nie zrobię.
- To przecież niesprawiedliwe... - miauknęła. - I mentorką? Co to?
- No uczy mnie. Jakichś roślin. Nazw i na co one są. Bylica chcę, abym leczył ją na starość z chorób. Taki niewolnik od podcierania jej tyłka, gdy straci władzę w łapach. No i mnie ostatnio topiła, bo nie zapamiętałem nazwy tego zielska. Przestała dopiero, gdy prawidłowo jej wszystko wyśpiewałem.
- Myślisz, że mnie też do tego zmuszą? - miauknęła zaniepokojona, spoglądając na wyjście z dziury.
- Nie. Ty pewnie nauczysz się walczyć i polować - miauknął z zazdrością. - Ja nie mogę tego umieć, bo usamodzielnię się, a ona tego nie chcę. Na dodatek jestem kaleką, więc powinienem siedzieć na tyłku, a nie ganiać po lesie za jedzeniem.
- Nie chcę walczyć i polować... - westchnęła, kładąc po sobie uszy. - Ale jak mnie nauczą i będziesz chciał, to ja mogę ciebie nauczyć chyba...
Przekrzywił głowę, patrząc na nią z zainteresowaniem.
- Naprawdę? Byłoby fajnie. Po tym jak straciłem łapę, to... wiesz... trudno mi się poruszać. Nawet biegać nie umiem, żałosne nie? - prychnął, ponownie wygryzając sobie sierść z łapy.
- Z czasem się nauczysz od nowa - miauknęła, próbując poprawić mu humor. - Czemu się gryziesz? Nie boisz się, że sierść ci tam nie odrośnie?

< Wypłosz? >