Uśmiechnąwszy się do Krowiej Łaty, Świerszczowa Łapa zabrał się za odkopywanie zakopanych przez siebie wcześniej dwóch niegryzoni — królików. Dzięki temu, że była Pora Nowych Liści, zwierzęta te były syte i okrągłe. W skutek tego bez problemu ktoś się nimi naje, a uczeń przysłuży się Klanowi Burzy.
— Bez ciebie na pewno nie udałoby mi się ich upolować, Krowia Łato — zwrócił się do kocicy, łypiąc na nią jednym z brązowych oczu. — Dziękuję!
Nie zarejestrował jej nonszalanckiej reakcji, to jest przewrócenia oczami, a nawet gdyby — kocur o białym futrze przyzwyczaił się do ekscentrycznego zachowania swojej mentorki. Na początku było co prawda ciężko, bowiem Świerszcz nie wiedział, w jaki sposób ma się do niej zwracać, jak mówić czy w ogóle zachowywać się w jej towarzystwie. Po pewnym czasie jednak doszedł do tego, że Krowiej Łaty po prostu nie interesują inne koty, a tym bardziej to, czy odnoszą się do niej z szacunkiem, czy nazywają ją strawą dla wron. Był to swojego rodzaju test, bo syn Cętkowanego Kwiatu musiał się porządnie nagimnastykować, by odnaleźć z nią wspólny język. Myślał o tym jednak w taki sposób, że przygotuje go to pracy z innymi skomplikowanymi kotami w przyszłości.
— Wydaje mi się, że możemy wracać — odezwał się, gdy udało mu się odzyskać swoje dwie zdobycze.
Wyprostowawszy się z szarawymi zwierzętami w pysku, Świerszczowa Łapa zauważył, że Krowia Łata już oddaliła się od niego o kilka długości lisiego ogona, kierując się w stronę obozu Klanu Burzy. Kocur od razu za nią podążył. Droga do wyżłobienia w trawiastej równinie była w miarę krótka i gdy ją pokonali, niebieskooka udała się ku swojemu legowisku. Świerszcz natomiast podszedł do stosu ze świeżą zdobyczą, by zostawić na nim jednego niegryzonia. Po tym natychmiast skierował swoje kroki do kociarni. Przywitał się ciepło z Pląsającą Sójką, a do Rzecznego Nurtu uśmiechnął się.
— Widzę, że twój trening idzie bardzo dobrze, Świerszczyku — stwierdziła pierwsza z kocic, zaciągając się zapachem świeżo upolowanego zwierzęcia. — Niebo niedawno podzieliła się ze mną wiewiórką, więc królik będzie dla Rzecznego Nurtu i maluchów.
— Nie jesteśmy maluchami! — wtrącił się jeden z burych braci.
Oba kocury z pomocą swojej mamy zabrały się do jedzenia. Zauważywszy, że jednego kocięcia brak, Świerszczowa Łapa rozejrzał się po żłobku. W najdalszym jego kącie znajdowała się jakaś sylwetka. Powolnym krokiem kocur o białym futrze zbliżył się do jednej z pociech Tańczącej Zorzy. W oczy rzucił się mu od razu grymas Szmeru, jakby zjadła przed chwilą coś kwaśnego.
— Nazywasz się Szmer, prawda? Wszystko w porządku? Nie wyglądasz na najszczęśliwszą — przysiadł się do niebieskofutrej, pochylając się nieco do niej.
< Szmer? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz