BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

02 sierpnia 2019

Od Zlepionej Łapy C.D Lisiej Gwiazdy

Przed oczami zatańczyły mu kolorowe iskierki, a ból, jaki poczuł, przeszył całe jego ciało. Zwinął się przed pułapką, wyjąc żałośnie, gdy z przerażeniem dostrzegł, że część jego ciała została w jej środku. Miał nadzieję, że to tylko sen. Bardzo, bardzo zły sen, z którego zaraz się obudzi. Przecież wszystko było dobrze, prawda? Musiało być. Ale skoro musiało być dobrze, to czemu tak okrutnie bolało?
Następnym, co zapamiętał, była ciemność.
~*~
Obudził się parę wschodów słońca później, wciąż okropnie obolały. Obraz przed jego oczami dopiero nabierał ostrości, jednak Zlepiona Łapa na podstawie kolorowych plam stwierdził, że był w leżu medyków. Spędzał tutaj tak wiele czasu, że rozpoznałby to miejsce z zamkniętymi oczami - żadne inne nie pachniało równie cudownie. Obok siebie wyczuł przyjemne ciepło, które również od razu rozpoznał - Sroczy Żar. Uśmiechnął się słabo. Powoli wszystko nabierało kształtów i nie były to już abstrakcyjne kolory. Uczeń spojrzał na kocicę, która spała, najwidoczniej wyczerpana ostatnimi dniami. Błądząc wzrokiem po leżu medyków dostrzegł Księżycowy Pył i uznał, że on także powinien iść spać.
Nie miał siły na konfrontację z ojcem.
I ból. Ten okropny ból!
Co prawda był trochę przyćmiony ziołami, jakie ładował w niego Sokole Skrzydło, lecz wciąż - okropny.
Zlepiona Łapa z trudem zasnął.
~*~
Pogodził się już z tym, że będzie niepełnosprawny. Z początku przepłakał kilka nocy, klnąc w duchu na Lisią Gwiazdę, ale jakoś to przebolał. Będzie mu tylko troszkę trudniej, prawda? To tak dużo nie zmienia. Ma jeszcze trzy, sprawne łapy. Da sobie radę.
Najgorszy cios miał jednak dopiero nadejść i to zupełnie niespodziewanie. Lśniące Słońce grzebał coś w jakiś ziołach, gdy do leżą wszedł Sokole Skrzydło. Zlepiona Łapa spojrzał na niego i uśmiechnął się lekko.
— Hej, Soko-ko-kole S-s-skrzydło! K-kie-kiedy mo-mo-mogę wróci-cić na tre-trening? — zapytał. Zapomniałam wspomnieć, że jąkanie powróciło do niego równomiernie z utratą łapy. Niebieski wojownik spojrzał na niego, a na jego pysku malowało się zmartwienie. Zlepiona Łapa nie rozumiał, dlaczego. Przecież koty robią sobie krzywdę, a potem żyją dalej. Czemu tak na niego patrzył?
— Nie wrócisz na trening, Zlepiona Łapo — oznajmił cicho, spuszczając wzrok. — Myślę... Że będziesz musiał zostać uczniem medyka.
Liliowy mógł się założyć, że w całym obozie było wyraźnie słychać, jak pękło mu serce. On?! Uczniem medyka? Czy to jakiś żart? Przecież miał być wojownikiem! Silnym, wspaniałym wojownikiem, który będzie chronić Klanu i  łzami. Z jego pyska wydobył się żałosny skowyt.
— Jak śmiesz?! — Wrzasnął tak pretensjonalnie, że nawet Lśniące Słońce odwrócił się, zainteresowany rozwojem sytuacji. Liliowy nie myślał e ogóle nad tym, co powie. Był wściekły. — Jak śmiesz decydować o tym, co zrobię? Ty nędzny, parszywy wypłoszu! Myślisz, że kim jesteś? Byłbym świetnym wojownikiem, słyszysz mnie? Za-je-bis-tym. Jeszcze nasrałbyś pod siebie i się w tym wytwarzasz pod wrażeniem moich umiejętności —  zadeklarował, trzaskając gniewnie ogonem o ziemię. Sokole Skrzydło spojrzał na niego z pewną dozą współczucia, aby oznajmić.
— Albo to, albo starszyzna, Zlepiona Łapo.
Liliowemu chyba zakręciło się w głowie.
Musiał zostać medykiem.
On.
< Ktoś z kk? Ostrzegam, Zlepuś nie w sosie >
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)