BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

30 sierpnia 2023

Od Świtającej Łapy

*jeszcze przed śmiercią Zmierzchu*

Stała u progu wejścia do legowiska medyków, oddychając niespokojnie, słyszała jakieś darcie mordy, wyzwiska oraz takie epitety, których ona sama przenigdy by nie wypowiedziała. Jej ogon poruszał się niespokojnie, gdy kotka cały czas kalkulowała w głowie, czy warto tam wchodzić, czy jednak nie.
Odskoczyła w bok, gdy z wejścia wyleciało całe posłanie jakiegoś chorego. Cuchnące i capiące, do tego widać było jakieś robaki, które zalęgły się między zbutwiałą roślinnością.
— Zabiję! Zabiję, rozszarpię, łeb urwę i cholera jasna nasram do kręgosłupa! — liliowy kocur, który zaledwie kilka księżyców temu został medykiem, rzucał jaśnistymi, niczym prawdziwy mag, który rzucał zaklęciami. Kolejne legowisko wyleciało przez wejście a uszy młodej uczennicy oraz pozostałych klanowiczy, zostały uraczone przesłodkim śpiewem Gęsiego Wrzasku, na który składały się przekleństwa treści wszelakiej.
— Gęsi Wrzasku? — miauknęła spokojnie, podchodząc bliżej wejścia. Nim zdołała jakkolwiek zareagować, niemalże natychmiast pojawił się wściekły pysk pointa, mierząc z góry do dołu córkę Szakalej Gwiazdy. Kotka otwierała już pysk, by się odezwać, jednakże przerwało jej poirytowane “czego” połączone z cudownym określeniem na personę lekkich obyczajów.
— Przyszłam tu… — Gęś nawet nie czekał na jej odpowiedź, po prostu zawinął znowu dupę do środka, zupełnie ignorując jej istnienie. — Przyszła tu… żebyś nauczył mnie ziół. Jak kiedyś ciebie Irgowy Nektar.
Point przystanął w miejscu, wypuszczając z pyska świeży mech, który układał w kształt nowych, świeżych legowisk. Jego morskie ślepia wodziły po mordce Świtającej Łapy. Szukał, cienia uśmiechu, który potwierdziłby, że kotka robi sobie z niego najzwyczajniej w świecie jaja. Nic takiego nie znalazł.
— Żarty sobie robisz, gówniarzu? — prychnął, unosząc wysoko brodę. — Mam ważniejsze rzeczy do roboty niż niańczenie rozpuszczonego przez mamusię bachora. Starczy, że nie mam czasu, bo sprzątam syf po tej durnej kunie! Pod jednym z legowisk była pleśń na mroczne duchy! — ogon kocura smagał powietrze, gdy ten chodził dookoła, sapiąc i dysząc wściekle. — Więc zabieraj dupę w troki, nim sama wylecisz jak jedno z tych zasranych, śmierdzących posłań.
Świt wywróciła ślepiami. Też coś, nie będzie jej stary dziad mówił, co ma robić a czego nie. Tupnęła więc łapą, pusząc się dumnie. Niech zobaczy, że ta nie ma nawet najmniejszego zamiaru ruszać się stąd gdziekolwiek.
— Nie będzie mi jakiś stary, zapchlony worek kości mówił, co mam robić! — fuknęła, stawiając się.
— Masz mnie uczuć! Bo jak nie t-
Nie była w stanie uniknąć szybkiego ciosu w pysk, który aż odebrał jej oddech. Krew z rozcięcia na nosie spływała po jej pyszczku, podobnie jak ta wypływająca z jej ust.
Kaszlnęła, jakby traciła oddech, wypluwając trzonowiec oraz kieł na ziemię.
TEN PSYCHOL POZBAWIŁ JĄ DWÓCH ZĘBÓW.
— Wyszczekana jak matka — prychnął Gęś, wracając do swoich obowiązków. — Żaden bachor nie będzie odzywał się do mnie w ten sposób! — warknął gniewnie, odsłaniając zęby. — Odezwij się tak raz jeszcze, a przysięgam, zęby to nie będzie jedyne, co stracisz — wycedził przez zaciśnięte szczęki, łapiąc Świt za pysk swoimi szponami.
Kotka zerknęła nerwowo w kierunku zębów, które zakrwawione leżały na gruncie.
— Mleczaki. Nie rycz — puścił jej pysk z niesmakiem, wycierając łapę o własne futro na klatce piersiowej. — Jutro o zmierzchu. Masz mi nie podnosić ciśnienia, bo przeoram ci tę prześliczną buźkę, gówniarzu — Świtająca Łapa skinęła pospiesznie głową, znikając w miarę szybko z legowiska medyka.

[trening medyka; 515 słów]
[Przyznano 10%]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)