*jeszcze przed śmiercią Zmierzchu*
Stała u progu wejścia do legowiska medyków, oddychając niespokojnie, słyszała jakieś darcie mordy, wyzwiska oraz takie epitety, których ona sama przenigdy by nie wypowiedziała. Jej ogon poruszał się niespokojnie, gdy kotka cały czas kalkulowała w głowie, czy warto tam wchodzić, czy jednak nie.
Odskoczyła w bok, gdy z wejścia wyleciało całe posłanie jakiegoś chorego. Cuchnące i capiące, do tego widać było jakieś robaki, które zalęgły się między zbutwiałą roślinnością.
— Zabiję! Zabiję, rozszarpię, łeb urwę i cholera jasna nasram do kręgosłupa! — liliowy kocur, który zaledwie kilka księżyców temu został medykiem, rzucał jaśnistymi, niczym prawdziwy mag, który rzucał zaklęciami. Kolejne legowisko wyleciało przez wejście a uszy młodej uczennicy oraz pozostałych klanowiczy, zostały uraczone przesłodkim śpiewem Gęsiego Wrzasku, na który składały się przekleństwa treści wszelakiej.
— Gęsi Wrzasku? — miauknęła spokojnie, podchodząc bliżej wejścia. Nim zdołała jakkolwiek zareagować, niemalże natychmiast pojawił się wściekły pysk pointa, mierząc z góry do dołu córkę Szakalej Gwiazdy. Kotka otwierała już pysk, by się odezwać, jednakże przerwało jej poirytowane “czego” połączone z cudownym określeniem na personę lekkich obyczajów.
— Przyszłam tu… — Gęś nawet nie czekał na jej odpowiedź, po prostu zawinął znowu dupę do środka, zupełnie ignorując jej istnienie. — Przyszła tu… żebyś nauczył mnie ziół. Jak kiedyś ciebie Irgowy Nektar.
Point przystanął w miejscu, wypuszczając z pyska świeży mech, który układał w kształt nowych, świeżych legowisk. Jego morskie ślepia wodziły po mordce Świtającej Łapy. Szukał, cienia uśmiechu, który potwierdziłby, że kotka robi sobie z niego najzwyczajniej w świecie jaja. Nic takiego nie znalazł.
— Żarty sobie robisz, gówniarzu? — prychnął, unosząc wysoko brodę. — Mam ważniejsze rzeczy do roboty niż niańczenie rozpuszczonego przez mamusię bachora. Starczy, że nie mam czasu, bo sprzątam syf po tej durnej kunie! Pod jednym z legowisk była pleśń na mroczne duchy! — ogon kocura smagał powietrze, gdy ten chodził dookoła, sapiąc i dysząc wściekle. — Więc zabieraj dupę w troki, nim sama wylecisz jak jedno z tych zasranych, śmierdzących posłań.
Świt wywróciła ślepiami. Też coś, nie będzie jej stary dziad mówił, co ma robić a czego nie. Tupnęła więc łapą, pusząc się dumnie. Niech zobaczy, że ta nie ma nawet najmniejszego zamiaru ruszać się stąd gdziekolwiek.
— Nie będzie mi jakiś stary, zapchlony worek kości mówił, co mam robić! — fuknęła, stawiając się.
— Masz mnie uczuć! Bo jak nie t-
Nie była w stanie uniknąć szybkiego ciosu w pysk, który aż odebrał jej oddech. Krew z rozcięcia na nosie spływała po jej pyszczku, podobnie jak ta wypływająca z jej ust.
Kaszlnęła, jakby traciła oddech, wypluwając trzonowiec oraz kieł na ziemię.
TEN PSYCHOL POZBAWIŁ JĄ DWÓCH ZĘBÓW.
— Wyszczekana jak matka — prychnął Gęś, wracając do swoich obowiązków. — Żaden bachor nie będzie odzywał się do mnie w ten sposób! — warknął gniewnie, odsłaniając zęby. — Odezwij się tak raz jeszcze, a przysięgam, zęby to nie będzie jedyne, co stracisz — wycedził przez zaciśnięte szczęki, łapiąc Świt za pysk swoimi szponami.
Kotka zerknęła nerwowo w kierunku zębów, które zakrwawione leżały na gruncie.
— Mleczaki. Nie rycz — puścił jej pysk z niesmakiem, wycierając łapę o własne futro na klatce piersiowej. — Jutro o zmierzchu. Masz mi nie podnosić ciśnienia, bo przeoram ci tę prześliczną buźkę, gówniarzu — Świtająca Łapa skinęła pospiesznie głową, znikając w miarę szybko z legowiska medyka.
[trening medyka; 515 słów]
[Przyznano 10%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz