Od Sokoła

Sokół przemierzał las, idąc krok w krok obok swojego brata Myszołowa. Ruda Leszczyna co jakiś czas wybiegała na przód patrolu z wysoko uniesionym ogonem, jednak pod surowym spojrzeniem byłego mentora marszczyła tylko nos i wracała z powrotem na tyły. Było niezwykle zimno, ale członków klanu od mrozu częściowo chroniła cieplutka sierść. Po raz pierwszy Sokół był wręcz dumny ze swojego miękkiego futerka. Zwykle jedynie go ono irytowało i było niemałym utrapieniem gdy chodziło o czyszczenie, ale wraz z nadejściem mrozu całkowicie zmienił o nim zdanie. Teraz mógł przyglądać się ze współczującą miną kotom, których natura nie obdarzyła tak cudownym darem jak długa sierść i po cichu cieszyć się, że to nie on marznie.
Oset zatrzymał się i wciągnął gwałtownie powietrze. W swoim długim życiu widział już niejedną Porę Nagich Drzew, nad którą zawsze wisiało widmo głodu i chłodu. Ta jedna zaczynała go niepokoić, bo chociaż niektóre rośliny zaczynały powoli rozwijać pąki, to mróz dawał się we znaki wszystkim, a i ze zwierzyną były problemy. Obrzucił spojrzeniem trójkę swoich pobratymców – no tak, wszyscy młodzi, niedojrzali. Dla jednych była to druga Pora Nagich Drzew, dla drugich pierwsza. W jego głowie istniał podział na dwie grupy wojowników: doświadczonych i nie. I z bólem serca musiał przyznać, że Płomykówka coraz częściej przydzielała go do patrolów z tymi drugimi.
 ― Tutaj się rozdzielimy ― powiedział równym, zdecydowanym głosem, który zawsze dodawał mu pewności siebie i szacunku pobratymców, który tak bardzo uwielbiał ― Pamiętajcie, żeby przynieść jak najwięcej zdobyczy, nie oddalać się zbytnio ani nie…
Sokół nie słuchał go. Spoglądał zafascynowany na drobny płatek śniegu, który szybował łagodnie w powietrzu. Miał ochotę skoczyć i nabić go na pazur, ale powstrzymał się. Nie chciał okazać swojej głęboko skrywanej dziecinności przed Leszczyną ani Ostem. Zamiast tego przysiadł wyprostowany i z poważną miną udawał, że interesuje go to, co ma do powiedzenia starszy wojownik. Chociaż tak naprawdę błądził cały czas oczami w poszukiwaniu tego jednego, niepozornego płatka śniegu.
― …czy to, co mówię, jest w miarę zrozumiałe? ― Sokół otrząsnął się z zamyślenia i kiwnął głową. Nie miał pojęcia, o czym mówił Oset, ale nie widział przeszkody w zgodzeniu się z nim.
Leszczyna przykłusowała do niego po chwili i wbiła w niego spojrzenie podekscytowanych zielonych oczu.
― No to idziemy! Gdzie chcesz najpierw zapolować? Przy rzece? A może trochę bliżej? No, czemu się nie odzywasz?
Dopiero teraz zauważył, że Oset i Myszołów oddalają się od nich. Czyli Oset zadecydował, że ma zapolować z Leszczyną. Sprytnie. Sokół nie mógł się pozbyć wrażenia, że starszy wojownik zrobił to, aby pozbyć się swojej dawnej uczennicy i mu dogryźć.
― Możemy pójść do Drogi Grzmotu ― powiedział przez zaciśnięte zęby.
Leszczyna otworzyła pyszczek, jakby miała zaraz zaprotestować. Oho, zaczyna się, pomyślał. Na szczęście najwidoczniej uznała, że pomysł kocura nie jest taki zły. Odwróciła się i z wysoko uniesionym ogonem poprowadziła ich w stronę Drogi Grzmotu. Dawno nikt tam nie polował, może rzeczywiście im się uda? Na horyzoncie dostrzegł czarny zarys Drogi Grzmotu. Leszczyna przypadła do pozycji myśliwskiej. Końcówka jej ogona drgnęła, gdy o kilka długości zająca od niej przemykała drobna myszka. Niefortunnie wojowniczka dostrzegła ją za późno i zwierzątko przemknęło pomiędzy jej łapami.
― Złap ją! ― krzyknęła. Mysz biegła w jego stronę.
Spróbował ją złapać, ale zwierzątko wyminęło także jego. Zarył przednimi łapami w śniegu i upadł na pysk. Z uczuciem palącego wstydu na karku podniósł się.
Leszczyna otworzyła pysk, zapewne w celu skomentowania technik łowieckich pobratymca.

<Leszczyno?>