Calico właśnie wracała na obolałych łapach z wyczerpującego treningu z Lisią Gwiazdą. Trudno opisać ogrom ulgi, którą odczuła, widząc jak rudzielec wchodzi do swego legowiska. Miała wreszcie czas wolny! Zadowolona nie mogła oprzeć się pokusie i zerknęła kątem oka na stos zwierzyny, który wyglądał całkiem obiecująco. Wygłodzony organizm kotki dał jej wyraźnie do zrozumienia, że najwyższa pora na posiłek, więc szylkretka zdecydowała się nie dyskutować z owym stwierdzeniem. Jednak gdy już miała ruszyć w stronę sterty, do uszu pstrokatej dobiegło wesołe miauknięcie.
— He-heej! — krzyknęła Dzik, pozbywając się białego puchu z pyszczka. Córa Rosomaka posłała koteczce ciepły, serdeczny uśmiech; brakowało jej towarzystwa innego kota, a siostrę Skały darzyła naprawdę wielką sympatią. Żółtooka podeszła w stronę dymnej i pacnęła ją delikatnie ogonkiem po główce, mrucząc przy tym z rozbawieniem.
— Hej, Dzik — przywitała się radośnie z potomkinią Zawilec — Cieszę się, że cię widzę.
— J-ja też, Berberys — odpowiedziała mniejsza z nich, lecz zauważając dumne spojrzenie siostry Lamparta, dodała ze śmiechem — O-och, przepraszam, Berberysowa Łapo.
— Nic nie szkodzi. Sama jeszcze nie zdążyłam się do końca przyzwyczaić do nowego imienia — wyznała złotooka, lustrując uważnie drobniutkie ciałko koleżanki; musiała przyznać, że dymna wyrosła na szczupłą, zgrabną kotkę, która na pewno w przyszłości podbije serca wielu kocurów. W przeciwieństwie do niej, Berberys przypominała bardziej worek kości okryty warstwą skóry niż zdrowego kociaka. Nie podobała się samej sobie i szczerze powiedziawszy, nie sądziła, że ktokolwiek mógłby kiedyś stwierdzić, że jest atrakcyjna. Przez ten właśnie fakt odczuła w sercu nieprzyjemne ukłucie zazdrości, lecz stłumiła głos narastający z tyłu głowy, a następnie zaproponowała wspólny posiłek córce Deszczowego Futra. Gawędząc o wszystkim i o niczym podeszły do stosu zwierzyny; terminatorka skusiła się na nornicę, natomiast Dzik pochwyciła w ząbki niewielkiego wróbelka. Przysiadły niedaleko wejścia do obozu, z zadowoleniem przegryzając soczyste mięso oraz prowadząc przyjemną rozmowę. Wiele kotów wracających z patroli czy też treningów przechodziło obok nich i za każdym razem niebieskooka cicho wzdychała, co strasznie dekoncentrowało wnuczkę Błękitnej Łapy. W końcu, gdy minęła ich szczupła sylwetka Rozmarynowego Futra, niebiesko-ruda zapytała.
— Hej, co się stało?
— C-co? — nieco zaskoczona dymna odwróciła głowę w jej stronę.
— Pytałam, czy coś się stało — powtórzyła złotooka, wlepiając w koleżankę zmartwione ślipia.
— N-nie, to nic t-takiego... — odparła Dzik, jednak czując na sobie zdeterminowane spojrzenie uczennicy, postanowiła dodać — Po p-prostu tęsknię za mamą i tatą. T-tak bardzo chciałabym ich znowu z-zobaczyć — wyznała z wyczuwalną nutą żalu w głosie, a następnie spuściła głowę. Berberysowa Łapa nie mogła pozwolić na to, by jej przyjaciółka pozostała w takim stanie. Przełykając głośno ślinę podsunęła propozycję, której ogromu konsekwencji nie była świadoma w tak młodym wieku.
— A gdybym tak p-pomogła ci uciec? Mogłybyśmy wymknąć się nocą z o-obozu, tylko potrzebowałybyśmy pomocy jakiegoś wojownika... Na przykład Wschodzącej Fali. Ona pewno by się zgodziła...— wydukała zestresowana, nie mając pojęcia jak zareaguje siedząca obok niej koteczka.
<Dzik?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz