BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

21 września 2019

Od Cienistej Łzy CD. Mokrej Blizny


- Hej Cieniu, mogę zjeść z tobą? - powiedział Mokry, siadając przy Cienistej i kładąc zająca niedaleko kotki.
- J-jasne - ta ledwo słyszalnym głosem wydukała i spojrzała po zdobyczy.
- Nie jestem głodna... - smutnymi oczami dała znać Mokremu, że zaraz będzie się zbierać, w końcu nie chce smucić przyjaciela. Ten zaniepokojony podsunął zająca jeszcze bliżej ciemnej i owinął ogon wokół łap. Kotka nie bardzo wiedziała, jak to odebrać, więc najprościej w świecie odsunęła się jeszcze nieco, a widząc wzrok przyjaciela na sobie, spanikowała. Zerwała się nagle na cztery łapy i biegiem ruszyła w kierunku wyjścia z obozu. Nie chciała zawieść Mokrego, ale co miała zrobić? Przecież by mu nie odmówiła wspólnego posiłku, a ona nie chciała jeść, nie odczuwała takiej potrzeby. Zatrzymała się przed wyjściem z obozu i przez ramię spojrzała na kocurka. Był zdezorientowany i zaniepokojony jednocześnie. Poczekała, aż ich spojrzenia się spotkają. Jej oczy ukazywały pełnię smutku, żalu i strachu, a w spojrzeniu kocurka można było odczytać zaniepokojenie niezrozumienie i troskę. Ten kontrast dobijał czarną. Wybiegła.
Biegła przed siebie na tyle, na ile jej osłabiony organizm się nie poddał i póki ta nie upadła z wycieńczenia. Śnieg wokół niej był nienaruszony, jakby nigdy żaden kot tędy nie przechodził. Za to do jej miejsca "odpoczynku" prowadził cały łańcuch łapek odbitych na nieskazitelnie białej tafli śniegu. Spojrzała nań i w jednej chwili owe łapki zaczęły tańczyć do rytmu, który wygrywał mroźny, zimowy wiatr. Odgłos przybierał na sile z każdą sekundą i z każdą sekundą stawał się coraz bardziej nie do wytrzymania. Łapki coraz szybciej obracały się na śniegu, trzymając siebie wzajemnie, żeby któraś przypadkiem nie zgubiła przyjaciółki i żeby już na zawsze były razem. Po chwili wrzask wiatru stał się tak przytłaczający, że promienie słońca między gałęziami paliły jej futro tym żółto-ślniącym blaskiem. Łapki teraz zataczały kółko, wydobywając ze swoich małych wnętrzy cieniutkie głosiki, które z każdą sekundą zdawały się przypominać wołanie Mokrego. Czy to sen, czy jawa? Czy Cienista żyje, czy umarła? Po chwili te wszystkie pytania zostały rozmyte przez jej przyjaciela, który w tym momencie podbiegł do kotki i zaczął coś do niej mówić, jednak ta nic nie słyszała przez ogrom bodźców, które w obecnej chwili były w krytycznym stanie nasilenia. Wrzask wiatru był tak nie do wytrzymania, że Cień zatkała sobie łapkami uszy, by choć trochę stłumić głośne dźwięki, zamknęła oczy, by nie widzieć promieni śmiertelnie wielkiej gwiazdy, palącej jej futro. Wytrwała tak może z kilka uderzeń serca, bo po chwili łapki jakby się zezłościły, że nie patrzy na ich tańce i zaatakowały ją. Tak dobrze czytacie, te niepozornie wyglądające ślady na białym puchu właśnie rozrywały skórę na czarnym grzbiecie kotki. Ból był nie do wytrzymania i kotka chcąc, niechcąc zemdlała. Świat stał się czarny, wszystkie światła zgasły. Cisza.
Otworzyła oczy niczym po chwili, gdy szarpanie skóry ustało. Rozchyliła bardziej powieki i ujrzała przyjaciela walczącego z borsukiem. Walka wyglądała nieciekawie, ale kotka była niczym otumaniona i nie mogła stwierdzić dla kogo. Postacie zlewały się i powstała jedna, a potem już tylko ciemność...

<Mokry? Co ty na taką "przygodę"? xD jakby co to nie łapki ją rozrywały, ale borsuk, a Mokry starał się ją ratować ;) >
I wybacz, że tak długo, ale pierwszy miesiąc szkoły -. - i już teraz będę się starać regularnie odpisy robić ^^

Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)