Żwirowa miała jedno zadanie. Nie zasnąć podczas czuwania. I w sumie to dała rade, ale gdy promienie słońca dotknęły jej futra o mało co nie padła z ulgi. Nie dość że dzień wcześniej, razem z Żurawiną, przeżyły test pod okiem Pierzastej i musiały się wysilać dwa razy bardziej, by dobrze wypaść. Potem te wszystkie gratulacje z zdania treningu ... więc nie dziwota że z samego rana, obie kotki wręcz wlokły swe zwłoki do nowego legowiska. Cynamonka potruchtała powoli do jakiegoś legowiska, które leżało lekko na uboczu i wręcz wpadła w mech, momentalnie zasypiając i nic nie robiąc sobie z swojej pokracznej pozy oraz kawałka mchu, który jakimś cudem wylądował na dymnym łebku. Szylkretka uśmiechnęła się lekko na ten widok. Normalnie kociak.
Żwirka ziewnęła szeroko, kończąc ten czyn oblizaniem warg jakby co najmniej właśnie się najadła. Powiodła niebieskimi ślepiami po, już wstających wojownikach szukając tego biało-rudego kłaka, z którym do wczorajszego dnia chodziła na treningi. Rozżarzony, stał na swoim legowisku i wyciągał z długiego futra fragmenty mchu, które złośliwie oderwały się od miękkiego, kociego łóżka. Kiedy wyciągnął, jego zdaniem, już ostatni zaplątany paproch podniósł głowę i spotkał zmrużone niebieskie oczy. Właściwie ''świeżyna'', wyglądała jakby ją co najmniej została wypluta przez psa. Jej pstrokate, krótkie futerko odstawało na każdą możliwą stronę, przez poranną rosę. Kotka ziewnęła szeroko ukazując przy tym mlecznobiałe kły i mlasnęła cicho. Potruchtała przed siebie, aka w kierunku Żara, i klapła na mchowym legowisku niedaleko niego. Rudo-biały uśmiechnął się szeroko i wstał na równe łapy, po czym nachylił się nad zdechlakiem.
- Mam nadzieje że nie jestem jakimś okrutnym mistrzem. - Zaśmiał się, a kotka obrzuciła go zmęczonym spojrzeniem. Czy on nie mógł dać jej spokoju? CHOĆ RAZ MNIE NIE BUDŹ, NO!
- Byłeś jeszcze gorszy - Mruknęła, wpychając nos pod łapy, dając jasno do zrozumienia że ma ją zostawić w ciszy. Idźcie sobie wszyscy, zasłużyłam sobie na chwile snu. Pójdę nawet na wieczorny patrol, tylko dajcie spać. Tyle że... Żar chyba nie zrozumiał przekazu, lub go perfidnie zignorował.
- No wiesz ty co. Wyglądasz jak wypluta przez psa i jeszcze sobie ze mnie żartujesz, okrutnica. - Rudzielec przyłożył sobie łapę na piersi i westchnął teatralnie. Widzicie?! Ta okrutnica rani me serce!
Żwirowa Ścieżka wydała z siebie krytyczne pfff i zakryła łapami pysk. Idź sobie. JUŻ. I nie wiadomo czy kocur usłyszał słowa pisane przez narratora, czy po prostu wzywały go obowiązki ale podniósł się i ruszył do wyjścia.
- Dokąd ty właściwie idziesz? - Mruknęła cicho wychylając się zza pstrych łap. Kocur przystanął, obrzucając ją rozbawionym spojrzeniem. To mam sobie iść czy nie?
-Na polowanie.- Miauknął wesoło, a Żwirka już żałowała że spytała. Znała ten uśmiech i nie chciała by wnuk Pierzastej Gwiazdy kontynuował. - Ktoś musi przecież takich leni jak ty, wykarmić.
-Nie jestem leniwa! - Kocur został odprowadzony oburzonym krzykiem córki Mozaiki, gdy ten w towarzystwie (swojego) wesołego śmiechu wyskoczył z legowiska wojowników. Fukneła jeszcze niczym obrażone dziecko, kładąc łeb na łapach.
Nie jestem leniwa, jeszcze zobaczysz wredoto.
Żwirka ziewnęła szeroko, kończąc ten czyn oblizaniem warg jakby co najmniej właśnie się najadła. Powiodła niebieskimi ślepiami po, już wstających wojownikach szukając tego biało-rudego kłaka, z którym do wczorajszego dnia chodziła na treningi. Rozżarzony, stał na swoim legowisku i wyciągał z długiego futra fragmenty mchu, które złośliwie oderwały się od miękkiego, kociego łóżka. Kiedy wyciągnął, jego zdaniem, już ostatni zaplątany paproch podniósł głowę i spotkał zmrużone niebieskie oczy. Właściwie ''świeżyna'', wyglądała jakby ją co najmniej została wypluta przez psa. Jej pstrokate, krótkie futerko odstawało na każdą możliwą stronę, przez poranną rosę. Kotka ziewnęła szeroko ukazując przy tym mlecznobiałe kły i mlasnęła cicho. Potruchtała przed siebie, aka w kierunku Żara, i klapła na mchowym legowisku niedaleko niego. Rudo-biały uśmiechnął się szeroko i wstał na równe łapy, po czym nachylił się nad zdechlakiem.
- Mam nadzieje że nie jestem jakimś okrutnym mistrzem. - Zaśmiał się, a kotka obrzuciła go zmęczonym spojrzeniem. Czy on nie mógł dać jej spokoju? CHOĆ RAZ MNIE NIE BUDŹ, NO!
- Byłeś jeszcze gorszy - Mruknęła, wpychając nos pod łapy, dając jasno do zrozumienia że ma ją zostawić w ciszy. Idźcie sobie wszyscy, zasłużyłam sobie na chwile snu. Pójdę nawet na wieczorny patrol, tylko dajcie spać. Tyle że... Żar chyba nie zrozumiał przekazu, lub go perfidnie zignorował.
- No wiesz ty co. Wyglądasz jak wypluta przez psa i jeszcze sobie ze mnie żartujesz, okrutnica. - Rudzielec przyłożył sobie łapę na piersi i westchnął teatralnie. Widzicie?! Ta okrutnica rani me serce!
Żwirowa Ścieżka wydała z siebie krytyczne pfff i zakryła łapami pysk. Idź sobie. JUŻ. I nie wiadomo czy kocur usłyszał słowa pisane przez narratora, czy po prostu wzywały go obowiązki ale podniósł się i ruszył do wyjścia.
- Dokąd ty właściwie idziesz? - Mruknęła cicho wychylając się zza pstrych łap. Kocur przystanął, obrzucając ją rozbawionym spojrzeniem. To mam sobie iść czy nie?
-Na polowanie.- Miauknął wesoło, a Żwirka już żałowała że spytała. Znała ten uśmiech i nie chciała by wnuk Pierzastej Gwiazdy kontynuował. - Ktoś musi przecież takich leni jak ty, wykarmić.
-Nie jestem leniwa! - Kocur został odprowadzony oburzonym krzykiem córki Mozaiki, gdy ten w towarzystwie (swojego) wesołego śmiechu wyskoczył z legowiska wojowników. Fukneła jeszcze niczym obrażone dziecko, kładąc łeb na łapach.
Nie jestem leniwa, jeszcze zobaczysz wredoto.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz