Kotka wraz z mentorką poczęła szukać sobie nowej zdobyczy. Obecność matki przy treningu zestresowała ją lekko, przez co sama przepędziła poprzednią istotkę. Teraz musiała się wykazać, aby pochwała Rdzawej nie poszła na marne. Węszyła, skupiając cały swój umysł w jednym miejscu. Liczył się tylko zapach. Musiała coś znaleźć. Nagle wyczuła coś, z czym jeszcze nie miała do czynienia. Był to zapach dość intensywny. Kotka podążyła za nim i odkryła, że zbliża się do... do mamy! Nawet nie zauważyła, że oddaliły się od rodzicielki. Pospiesznym krokiem ruszyła w tamtą stronę. Istota właśnie szykowała się do ataku, pędząc wprost na Białą Sadzawkę. Ciernista, widząc to, bez wahania ruszyła w ślad za kuną, sadząc dość spore susy w ziemi. Stworzenie zaatakowało Białą pazurami, ta jednak odskoczyła, szykując się do walki. Kotka odskoczyła, jednak napastnik dał radę musnąć jej nogę, zadając rany. Może i nie był zbyt duży, co najwyżej wielkości uczennicy, ale mimo wszystko, przeciwnik ten był na pewno szybki, a pazurki miał ostre. Biała zauważyła córkę i łapą dała jej sygnał do odwrotu. Niedoczekanie! Ciernista wybrnęła do przodu jeszcze bardziej, niż wcześniej, rzucając się na atakujące matkę po raz drugie zwierzę. Istotki o podobnym wzroście i masie ciała przetoczyła się, zaczynając siłowanie. Kuna co rusz kłapała na nią zębami, próbując dosięgnąć jej szyi, bura była jednak nad nią i mocno trzymała w miejscu. Problem polegał na tym, że gdyby chociaż się ruszyła, istotka rozszarpałaby ją, czego nie ukrywajmy, wolała uniknąć. Stworzenie skoczyło nagle, nad czym terminatorka ledwo zapanowała. Pozycja się zmieniła. Teraz to kuna była nad Ciernistą, kłapiąc zębami przed jej pyszczkiem jeszcze zażylej. Młoda skrzywiła się, gdy na jej pyszczek skapnęła gęsta ślina. Fuj! Pazury istoty wbijały się w górną część łap kotki, ta jednak z zaparciem dzierżyła w łapach szyję napastniczki, odsuwając możliwie jak najdalej od siebie. Niewygodna pozycja utrudniała jej mocniejsze zaciśnięcie pazurów i zakończenie żywota kuny. Była taka ciężka! Bura nie była pewna, ile jeszcze wytrzyma.
I wtedy, zupełnie jak na migawkach, jej matka uskoczyła nad nią, zwalając nieprzyjemny ciężar z ciała kotki. Uczennica pisnęła, czując jeszcze, jak pazury kuny odrywają się od jej ciała. Zdumione zwierzę zdążyło jedynie użreć Białą w łapę, nim ta zabrała mu ostatnie tchnienie. Ciernista oddychała ciężko, obserwując, jak jej matka podnosi się, z zakrwawionym pyszczkiem, oraz łapą, na której znajdowała się jej krew. Dostąpiła szybko do córki.
— Ciernista Łapo! — wtem usłyszała przestraszony głos Rdzawej, która właśnie znalazła swoją uczennicę. Bura kotka zamrugała kilkakrotnie, dźwigając się.
— Nic mi nie jest — powiedziała cicho, chociaż rany piekły ją niezmiernie. Spojrzała na swoją matkę, która lekko utykała.
— Zostawić was na moment... — westchnęła jej mentorka. Bura kotka uśmiechnęła się niewinnie w odpowiedzi.
~*~
Siłą rzeczy, trening przerwała wizyta u medyka. Ciernista nie widziała potrzeby, aby tam iść, ale dwie kotki nalegały. W końcu Biała zaszantażowała ją, że jeśli tak, to ona też nie idzie i sprawa była przesądzona. Czuła się nieswojo, gdy opatrywał ją Burzowa Łapa, podczas gdy jego mentor pielęgnował jej matkę. Policzki kotki piekły jeszcze mocniej od ran, przez dotyk kocura. Był tak blisko...
Całym sercem nienawidziła tego uczucia. Kątem oka spojrzała na Białą Sadzawkę, która spokojnie trzymała łapę w górze, gdy Gradowa Mordka nawijał na nią pajęczynę.
<Mamo? Wybacz, że taki gniot, wena uciekła :( >
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz