Od Wschodzącej Łapy C.D Czarnej Łapy

– Takiej pobudki jeszcze nie miałam – koteczka zachichotała, łapą dotykając obolałego miejsca.
Teraz tylko lekko szczypało, ale Wschodząca Łapa nie zwracała już na to szczególnej uwagi. Na wzmiankę o śniegu nastroszyła futerko, zwracając głowę w kierunku wyjścia z legowiska. Postawiła uszy na sztorc i zadrżała od powoli ogarniającej jej ciało endorfiny.
Jej pyszczek rozświetlił się i szybko spojrzała na Czarną Łapę.
– To na co jeszcze czekamy! Idziemy na śn- jeść! – zawołała entuzjastycznie, poprawiając się prędko – Szybko, szybko!
– Twoje priorytety mnie zaskakują... – westchnął kocur, widząc już tylko ogon kotki znikający w wyjściu.
Wschodząca Łapa zatrzymała się z poślizgiem przed wejściem, wpatrując się w zmieniony krajobraz przed jej oczyma. Skały dookoła pokrywała gruba warstwa białego puchu, który spadł, kiedy spali. Ślady łap zostawione na śniegu zdradzały, że w obozie od dawna już prawie nikt nie śpi. Nie wiał zbyt mocny wiatr, więc płatki śniegu opadały delikatnie w dół. Przez wejście do obozu wchodził właśnie patrol myśliwski, niosąc w pyskach zdobycz. Borsuczy Cień na czele, z Osmolonym Brzuchem i Poplamionym Piórkiem tuż za nim. Koteczka uśmiechnęła się na widok ojca, po czym szybko spojrzała w bok, by spotkać się z brązowymi oczami Czarnej Łapy. Zdziwiła się, zauważając w jego wzroku mały błysk zazdrości, na co skuliła lekko uszy. Po chwili jednak na powrót się rozpromieniła.
– Chodźmy coś zjeść, padam z głodu po wczorajszym patrolu – powiedziała wesoło, dziarsko ruszając do przodu.
Jednak w momencie, w którym postawiła łapkę w białym puchu, pisnęła przestraszona, odskakując do tyłu i wpadając na Czarną Łapę. Kocur potknął się i wylądowali na ziemi, leżąc obok siebie. Uczeń wstał szybko, spoglądając na Wschodzącą zaniepokojony.
– Co się stało? – zapytał zdenerwowany, próbując zauważyć, co mogło stać się kotce.
Ta tylko patrzyła otępiała w niebo, a jej pyszczek drżał niezauważalnie.
– Zimne... – jęknęła zawiedziona, na co Czarna Łapa spojrzał na nią oniemiały.
– Pomyśl o tym, że mam krótsze futro – prychnął cicho – Odczuwam to zimno dwa razy bardziej.
Wschodząca Łapa momentalnie wróciła na ziemię, spoglądając na Czarną Łapę przepraszająco.
– Wybacz... Ja się po prostu – powiedziała speszona, po czym spojrzała na zdradliwy puch – nie spodziewałam się, że będzie aż tak zimny! – powiedziała wzburzona, patrząc z wyrzutem na śnieg.
Kocur westchnął zrezygnowany, kiwając głową na słowa koleżanki. Ruszył w kierunku stosu, a kotka, po chwili mierzenia zabójczym wzrokiem zamrożonej wody, podreptała wesoło za przyjacielem, z wysoko uniesionym ogonem.
Zwierzyny było wystarczająco, więc wzięli po jednej małej myszce i usiedli gdzieś z boku. Wschodząca Łapa podziękowała cicho Gwiezdnym za posiłek, po czym zaczęła pałaszować piszczkę, od czasu do czasu spoglądając na kocura obok. Gdy zjedli, zakopali resztki, a Wschodząca Łapa tuż po tym podniosła się i otrzepała ze śniegu, który przykrył jej futerko. Czarna Łapa siedział zapatrzony w punkt przed sobą, więc koteczka podążyła za jego wzrokiem, natrafiając na ciemne futro zastępcy. Spadający Liść był odwrócony do nich bokiem, więc Wschodząca Łapa mogła przypatrzeć się jego srogiemu pysku. Pamiętała dobrze, jak bardzo się bała, gdy kocur przychodził do żłobka. Zawsze wtedy chowała się między łapy ojca, gdy był w żłobku, lub puchaty ogon jej mamy.
Pamiętała dobrze, że Borsuczy Cień był dawnym uczniem zastępcy, więc może jednak jest w nim krztyna dobra?
Spojrzała z powrotem na Czarną Łapę, a ten jakby na odpowiedź, odwrócił pysk w jej stronę.
– Chciałbym być taki jak on – mruknął cicho, a jego pysk skrzywił się lekko – Ale nigdy nie będę...
Wschodząca Łapa zerknęła na smutne oblicze kocura. W jej głowie właśnie rodził się plan, jednak nie wiedziała, czy wypali. Spojrzała kątem oka na śnieżny puch leżący obok nich, po czym jednym zamaszystym ruchem rzuciła kawałek w stronę Czarnej Łapy. Trafiła go w centralnie w pyszczek, czego sama się nie spodziewała. Na jej pysku wykwitł uśmiech w zdziwieniu, a już na pewno nigdy nie zapomni wyrazu Czarnej Łapy. Zszokowany kocur wbił w nią spojrzenie, na co kotka parsknęła śmiechem.
Uczeń nie pozostał dłużny i z zadziornym uśmiechem, pacnął śnieg w kierunku Wschodzącej Łapy. Śnieg spadł na czubek jej głowy, na co uczennica zaśmiała się serdecznie. Rzucali się śniegiem aż do utraty tchu, po czym na ostatku oboje legli w śniegu. Wschodząca Łapa zanosiła się jeszcze chichotem, a Czarna Łapa dyszał cicho z delikatnym uśmiechem.
Miał zamknięte oczy, więc mogła zobaczyć jego spokojne oblicze.
Jej serce zabiło szybciej, sprawiając, że kotce zrobiło się cieplej. Nie miała ochoty przerywać tego stanu. Było tak spokojnie i przyjemnie.
– Masz rację, nie będziesz jak on... – powiedziała cicho, zwracając swoje oczy w górę. Płatki śniegu opadały spokojnie, wirując w sobie tylko znanym tańcu.
Czarna Łapa spojrzał na nią pytająco, nie odzywając się.
– Nie jesteś Spadającym Liściem – powiedziała wesoło, spoglądając na kocurka obok – Jesteś Czarna Łapa, więc będziesz sobą!
I obdarowała go najbardziej szczerym uśmiechem, na jaki było nią stać.T

<Czarna Łapo? uvu>