Wracał do groty po ciężkim patrolu. Utrzymywał się na łapach, które momentami bolały go już od twardej nawierzchni ich obecnego obozu, w którym zostali zmuszeni żyć.
— Cześć, Omen. — zamruczała, unosząc ogon do góry. — Chciałbyś wyjść na spacer?
— Jasne, skarbie — odparł delikatnym głosem, liżąc lekko srebrną po głowie.
Wyprowadził ją z jaskini. Rozprężył się, gdy światło słoneczne uderzyło w jego futro, zasłaniane dotychczas przez skalną osłonę groty. Wyszli w las, przez moment w ciszy.
— Chciałaś o czymś porozmawiać? — spytał wreszcie, zauważając, że kotka jest dość spięta. Właściwie nie zdziwiło go to. Zawsze taka była. Jakby rozmowa z nim miała ją spalić.
— Chodzi o... d-dzieci — grymas swojego rodzaju obrzydzenia pojawił się na moment na jej pysku.
— Co z nimi? — udał natychmiast zmartwienie, wpatrując się jej w oczy.
— Nie, nic, po prostu — zawahała się, nim odetchnęła i zaczęła znów mówić. — Mam wrażenie, że odkąd się urodziły... Z-zajmujesz się bardziej nimi, niż mną. Przepraszam, nie chcę być roszczeniowa, wiem, że masz dużo na głowie-
— Nie sądziłem, że to cię tak dotknie. Przepraszam, Rysiczko — zamiauczał do niej czule, przysuwając się do jej boku. — Jesteś moją najjaśniejszą gwiazdą na niebie. Nigdy bym nie przestał cię kochać, nieważne, czy z dziećmi, czy bez. Jesteś dla mnie ważna. Jesteś wyjątkowa. Inna niż jakakolwiek kotka, z jaką kiedykolwiek rozmawiałem. Przepraszam, że nie jestem w stanie spełnić twoich oczekiwań. Jestem zapracowany, a te kocięta są dla mnie naprawdę ważne. W nich jest nasza przyszłość, w nich przedłużenie naszego rodu. Nie chcesz, by twoja krew przetrwała?
Srebrna, kremowa kotka spuściła wzrok, unikając spojrzenia błękitnych oczu młodego wojownika. Milczała przez chwilę, patrząc na własne łapy.
— Nigdy się na tym nie zastanawiałam — miauknęła cicho. — Nie czułam potrzeby. Przepraszam, Omen, nie chciałam cię przytłaczać. Zbyt dużo oczekuję. Wiem, że jesteś zapracowany. Jesteś w końcu tak silnym wojownikiem.
Kocur otarł się o jej szyję i polizał ją delikatnie za uchem.
— Wiedziałem, że zrozumiesz — wymruczał. — Głowa do góry. Będzie dobrze. Będziemy żyć razem ze swoimi dziećmi. Będziemy najlepszymi wojownikami w klanie. Świat się zegnie pod naszą dwójką — miauczał do niej uspokajająco, wylizując lekko jej puchatą szyję. — To co? Wracamy do obozu?
Kremowa podniosła łeb.
— Tak...
* * *
niedługo po ucieczce
Nie wiedział, jak mogła zwiać.
Jebana idiotka. Tak myślał. Tak myślał, że stchórzy. Wściekły wysunął pazury, obmierzając wzrokiem obóz, w którym jeszcze niedawno przebywała jego partnerka. Nienawidził jej. Przecież była w nim zakochana. Przecież była zmanipulowana. Co zrobił nie tak? A może raczej, co ona zrobiła nie tak?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz