Dwójka jej dzieci była poza zasięgiem. Sójka, która dostała tak dobre imię, przywodzące na myśl prababcię burej, zostało zhańbione. Głupie dziecko! Nie tak ją wychowała! Nie do tego ją namawiała, nie do tego szkoliła, nie do tego uczyła! Złość wylewała się do serca cętkowanej, gdy tylko myślała o tej małej gliście. Urodziła ją, by wsparła ich sprawę. Ich grupę. Ich wspólnotę czczącą kamienie. Wysłuchiwała jej pisków, siedziała na dupie, by ja karmić, gdy ta jeszcze nawet nie ogarniała świata. Co dostała w zamian za opiekę nad nią? Za wydanie jej na świat? Gówno! Tylko same problemy!
Za to Szczekuszka…Szczekuszka była porządnym dzieckiem. Dobrym. Była nieomal idealnym wzorem dziecka, jakie Krokus chciała mieć. Silna, o porządnej postawie, lojalna… ale wszystko szlak trafił przez Wypłosza, i tę głupią jasną szylkretkę! A niech ją orzeł porwie na najwyższy szczyt miasta i tam rozpruje na flaki! Byłaby gotowa wybaczyć córce tylko, gdyby ta przyszła jej pod łapy, błagając o wybaczenie. I dając się porządnie ukarać. Ale nie. Ona musiała sprawiać problemy. Nigdy nie była grzecznym dzieckiem. Nieokrzesana, bez kamienna. Niewierna. Psiocząca na rodzinę na każdym kroku. Że też coś takiego wyszło z jej łona! Szkoda, że nie skręciła jej karku gdy tylko to zauważyła!
Wiedziała jednak, że Bylica by nigdy się na to nie zgodziła. W końcu to było jej wnuczę, a zadaniem Krokus było sprawić, by było dobre. Porządne. Powinna była częściej karać Sójkę. Temperować ją. Żałowała. Żałowała, że tak spartaczyła sprawę, wydając na świat tego demona, i nawet nie będąc w stanie go podporządkować.
Niestety, Sójki już raczej nie naprawi, na to straciła już nadzieję.
Szczekuszka…może jeszcze gdzieś była, ale kto wie, co jej zrobili dwunodzy? Za to z pozostałych dzieci…jej uwaga była zaczynała się kierować w stronę Jeż, którą mimo to zwała Skrzypem.
Czekoladowa była ambitna. Wyrastała na silnego, porządnego kota. Wierzyła w kamienie. Nigdy nie powiedziała złego słowa na Bylicę. Szczekuszka miała lepszą postawę, mniej okazywała swój strach, nie ugniatała tak często mchu, gdy tylko coś ją denerwowało…ale i to przejdzie. Musiała obejść się smakiem.
Do tego Skrzyp miała talent. Doskonaliła się, pilnie uczyła, trenowała.
Nie mogła pozwolić, by ten talent, ta szansa, tak jak dwie inne się zmarnowały. Musiała dopilnować, by nic nie zepsuło jej dziecka. Takiego, które mogło wydać porządny kwiat. Zasilić ich społeczność, przedłużyć ród. Być dumą. Dumą burej i dumą jej babki, Bylicy.
Dlatego zaczęła uważnie obserwować młodą kotkę. Dostrzegała dużo zalet. Ale Jeż…nie była tak…podatna na słowa miodowookiej jak Szczekuszka.
Paraliżowało ją nieomal, gdy do niej bliżej podchodziła. A jak cokolwiek mówiła to już w ogóle… Ale to się jeszcze dało naprawić. Najważniejsze cechy miała. Jej niedoskonałości się jeszcze naprostuje…
Dostrzegła Jeż wchodzącą do ich domu. Na młodej kotce spoczęło uważne spojrzenie Krokus wodzącej za nią wzrokiem, patrzącej na każdy krok. Widziała zadowolenie w oczach uczennicy Bylicy. Dzisiaj przynosiła już trzecią piszczkę. Zapowiadała się na produktywnego członka wiernych kamieniom, a co ważniejsze ich grupie.
- To już trzecia twoja zwierzyna dzisiaj. – Stwierdziła bura kotka na głos, dalej patrząc chłodnym spojrzeniem na kotkę, która właśnie odkładała piszczkę. Jej córka zdębiała, słysząc jej głos i upuszczając zwierzynę na stos.
Srebrna odwróciła powoli głowę, by spojrzeć na Krokus, która skryta w cieniu siedziała na swoim legowisku z siana. Kotka przeskanowała swymi miodowymi oczyma Skrzyp od czubków uszu aż po końcówkę ogona, oceniając jej postawę i wartość.
Nie było dobrze, ale przynajmniej odwróciła do niej głowę, tyle dobrego.
- Spisujesz się całkiem nieźle. – padło jeszcze z pyska burej.
Postanowiła pochwalić kotkę. Może to sprawi, że wyjdzie z tego swojego transu. Komplementowanie jej, oczywiście zdawkowe i w małych ilościach, do tego tylko, jak sobie zasłuży, mogło jej wyjść na korzyść. Mogła zdobyć jakąś nić porozumienia z córką. Może ta w końcu przeprowadziła by z nią coś w rodzaju rozmowy? Nie jednostronnej? Z głosem, a nie kiwnięciami i piskami, a także cichymi „dobrze”?
Postawione na sztorc futro dziko pręgowanej podniosło się jeszcze bardziej, o ile było to w ogóle możliwe.
- Jestem z ciebie zadowolona. – dodała jeszcze Krokus, by wszystko było jasne jak słońce, by córka nie miała wątpliwości co do tego, do czego zmierzała. Jeż jak kołek stała przy stercie, gdy matka mijała ją, by wyjść z ich domu.
Wyszła ze środka. Może to zmotywuje kotkę do jeszcze cięższej pracy. Miała taką nadzieję. Nie chciała się ponownie zawieść na kolejnym dziecku.
Nie znowu.
***
Siedziała w dalszej części szopy, słuchając lekcji Sroki i Jeż. Jednym uchem to co mówiły sprawdzające i odpowiadające wpadało, drugim wypadało. Nie skupiała się na treści tego, co mówiły, choć jakikolwiek błąd byłaby w stanie wyłapać. Obserwowała za to zachowanie córek. Mimo, iż wydała je na świat, nie wiedziała o nich na pewno wszystkiego. Do tego nie była za bardzo obecna w ich życiu, odkąd wyrosły. Była obserwującym je cieniem. Patrzącym na ich ruchy.
Chciała zobaczyć, czy coś jeszcze ciekawego w nich dostrzeże. Miała nadzieję na znalezienie dobrych rzeczy, ale wyszukiwała wad. Nie mogła w końcu pozwolić na kolejną porażkę.
Słysząc, że lekcja się kończy, wpatrzyła się w ruch Bylicy, która chciała polizać obie wnuczki po łebku. Jednak druga z córek burej, biała Sroka, zrobiła unik po czym uciekła w kąt ich domu.
Widząc to, ogon Kroku najeżył się ze wściekłości, a ta zacisnęła zęby, cicho prychając.
Jak śmiała.
Jak Sroka śmiała tak traktować Bylicę. Zachowywać się tak niestosownie wobec przywódczyni ich grupy…i matki. Ukochanej matki, którą Krokus tak bardzo chciała zadowolić. To dla niej powstały Szczekuszka, Sójka, Jeżyk i właśnie Sroka. A teraz ta ostatnia zachowywała się tak nie wdzięcznie…powstała, by być dobrą wnuczką, nie rozczarowaniem.
Będzie musiała popracować nad młodą białą samotniczką, oj będzie musiała. Wtedy właśnie Krokus dostrzegła, iż Jeż na nią patrzy. Najwyraźniej młoda zorientowała się, iż matka uważnie je obserwowała.
Widziała spięcie w ruchach szylkretki. Widziała, jak ta cofa się z napuszonym ogonem. Jak potem Deszcz coś do niej mówi, a ta odpowiada.
Jeż się jej bała. Nie miała wątpliwości już od dawna. Ale teraz dostrzegała, jakim problemem to może być. W końcu czekoladowa od razu się spięła. Mogła przez jej obserwacje popełnić błąd. Ale Krokus nie zamierzała ich zaprzestać. W jaki sposób miała w końcu się upewniać, że wszystko idzie zgodnie z jej wizją? Jej planem? Ich przeznaczeniem? Powodem, dla którego powstały?
Skrzyp odeszła w stronę Bylicy, która już ułożyła się na sianie. Młoda samotniczka położyła się obok starszej, po czym wtuliła w jej sierść.
Do umysłu Krokus napłynęły kolejne myśli.
Jeż traktowała Bylicę jako bezpieczną przystań. Możliwe, iż dlatego, że wiedziała, iż starsza nie da jej skrzywdzić.
Wtedy to właśnie coś ukuło Krokus w serce.
Bura znów wyszła z Drewnianego Gniazda, tym razem bez słowa.
Oddaliła się od szopy, by potem zacząć szybko biec. Krew szumiała w jej uszach, a wiatr rozwiewał sierść. Z oczu cętkowanej popłynęły łzy.
Czuła się…dziwnie. Jeż była bardzo doceniana przez Bylicę. Matka ją polizała.
Niby bura też dostawała czasem liźnięcia, ale widziała dumę w oczach swej matki. Dumę z wnuczki. Nie z niej.
Dumę z postępów szylkretowej, która zaskarbiała sobie miłość o którą Krokus tak zaciekle walczyła. O miłość tej jedynej kotki, jedynego rodzica, jakiego Krokus kiedykolwiek miała. Powodu, dla którego tak się starała. Dla którego codziennie wychodziła na masę polowań by zdobyć jedzenie, dla którego przynosiła tony ziół i wszystkie segregowała. Dla które patrolowała ich terytoria, by nikt im nie zagroził. Dla której przeganiała ewentualnych intruzów.
Dla której zabijała gangsterów w starym mieście.
Ale Jeżyk powoli ją doganiała. Była coraz lepszą łowczynią i coraz lepiej walczyła. Zioła też szły jej dobrze. Była ambitna. Czy równie co cętkowana?
Tego bura nie wiedziała. Ale wiedziała jedno. Bylica zwracała na nią minimalnie więcej uwagi, niż na Krokus. Tak starającą się dla niej Krokus.
Jeżyk odbierała jej część uwagi, której bura tak bardzo pragnęła.
Zatrzymała się, dysząc ciężko, po czym wrzasnęła w niebo, płosząc wiele czarnych ptaków i opadając na ziemię.
Nie powinna być zazdrosna. Jeżyk powinna być ich dumą. Przysłużyła się im.
Przysłużyła się matce. Do tego przecież szkoliła swoje dzieci, czemu teraz była niezadowolona?
Bo nagroda spływała na nie, nie na nią.
Bo mimo, iż nie raz robiła więcej i więcej niż one, to osiągnięcia dorastającej Jeżyk były większe. A Sroka…Sroka nie doceniała tego, że Bylica też dawała jej część swej uwagi.
Co ona miała teraz począć? Czemu nie czuła się szczęśliwa, że coś zrobiła dobrze? Że wydała na świat porządną Jeż? A co, gdyby była tu też Szczekuszka?
Co, jeśli byłyby dwie kotki, które zabierałyby jej uwagę matki?
Nie. Dobrze zrobiła je wychowując. To, że dalej nie czuła się szczęśliwa, świadczyło tylko o niej i jej zachłanności na uwagę. A może…
może powinna jeszcze bardziej się przyłożyć? Wtedy Bylica ją dostrzeże? Pobiegła w stronę jednego z miejsc gdzie często widziała duże ptaki, chcąc upolować jak największego, jakiego tylko znajdzie, nie ważne ile wysiłku będzie musiała w to włożyć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz