Siedział schowany pod mchem, ciesząc się z wygody jaką uzyskał dzięki szczodrości pewnego Wilczaka, który go odnalazł. Nie udało mu się go uwolnić, ale nie narzekał. W końcu mógł odpocząć, a jego brzuch był syty, chociaż zdarzyło się, że kilka razy zwrócił pokarm. Jego żołądek nie chciał z nim współpracować, co go martwiło. Powinien zjeść i być szczęśliwy, a nie wszystko cofać. Nie wiedział czemu tak się działo. Czuł z tego powodu ogromne cierpienie. Zwinął się w ciaśniejszą kulkę, ponieważ nie wiedział ile tam już był, pogrążając się w samotności i swojej rozpaczy. Skryty przed światem, lepiej znosił tą niesprawiedliwość, jaka go spotkała.
— Co tu się do cholery jasnej stało. Gadaj. Gadaj, zanim połamię ci wszystkie kończyny i roztrzaskam głowę — warknął gruby, przenikliwy głos.
Drgnął, zadzierając łeb, natykając się na widok swojego oprawcy. Zadrżał, cofając się od razu na sam kraniec dołu, by być od niego jak najdalej. Nie spodziewał się, że tak szybko wróci. Nie odwiedzał go w końcu od wielu dni, które liczył wraz z cyklem dnia i nocy. Znalazł sobie idealne wejście. Tak jak wcześniej modlił się o to, by przyszedł, by dać mu jeść, tak teraz cofał to wszystko, pragnąc by odszedł.
— K-klanie Gwiazdy, łatuj — wyskomlał przerażony, wpadając w panikę. Nie chciał czuć bólu, nie chciał mieć połamanych kończyn. — T-to nie ja! — pisnął. — D-dali mi!
Czuł jak zaczyna panikować. Dalej pamiętał ból jaki mu sprawił. Jak jego ciało płonęło niczym trawione przez płomienie. Nawet teraz zagojone już rany, na sam dotyk powodowały w nim dyskomfort.
Kocur warknął jeszcze głośniej, wysuwając brodę. Wydał z siebie długie miauknięcie, by zwołać swoich kompanów, a w tym czasie sam zbliżył się bardziej do krawędzi przy więźniu, nie spuszczając z niego wzroku. Zeskoczył na dół i naprężając wyćwiczone mięśnie, przyszpilił go do ziemi, odsłaniając kły. Był za bardzo osłabiony by wlaczyć, więc charknął głucho, gdy van go przycisnął. Spoliczkował go z pazurami. Zadrżał, czując jak z oka wylatują mu łzy, a po pysku rozlewa nieprzyjemne, szczypiące mrowienie po ciosie. Zawył jak ranne zwierzę, nie chcąc patrzeć w oczy temu potworowi.
— Gwiazdki z nieba ci tutaj nie pomogą — syknął lider. — Bo siedzą na dupach i oglądają twoje cierpienie, nie przejmując się tym. Nie obchodzisz ich. Żadne pierdolone życie ich nie obchodzi. Nigdy ich nie obchodziło, co się z nami stanie — wysyczał. — Kto. Kto ci to dał.
Miał rację. Klan Gwiazdy był głuchy na jego modlitwy, mimo to... mimo to i tak się modlił w duchu, pragnąć przeżyć to bliskie spotkanie ze wściekłym liderem.
— N-n-nie wiem — pisnął, chociaż czuł, że popełnia błąd. Obiecał wybawicielowi, że go nie wyda, ale im bardziej patrzył na oblicze Mrocznej Gwiazdy, tym większy dopadał go strach. Zaczął łapać szybciej powietrze. Zabiję go. Złamie mu coś. Czuł to. Było po nim! — N-n-nie zabijaj! — załkał. — B-błagam. J-ja myślałem, że to ktoś od was! N-nie złobiłem nic złego!
Jego kat przycisnął go mocniej. Z góry słychać już było odgłosy idących kotów. Jego kompanów zbliżających się do dołu.
*Uwaga! Złamanie kości*
Van złapał sztywno jedną z kończyn jeńca, wykręcając ją w nieprzyjemny sposób.
— Uważasz mnie za głupca? Nie kłam, jeśli nie potrafisz tego robić — prychnął. — Nie zamierzam cię zabijać. Nie zamierzam ofiarować ci takiej łaski — warknął, ściskając go do ziemi jeszcze mocniej. — Albo powiesz mi teraz prawdę, albo złamię ci kończynę.
Serce mu przyspieszyło, a pysk skrzywił, gdy poczuł jak łapa mu mrowi boleśnie. Załkał, bojąc się przeraźliwie tego co ma się stać. Nie... To nie było tego warte. Nie było. Nie chciał mieć złamanych łap chroniąc jakiegoś obcego mu kota.
— Zaśnieżona Waśń! — wydał kocura, nawet nie czując z tego powodu poczucia winy. Liczyło się teraz jego dobro. Jego. — T-t-tak się przedstawił! T-to o-on! O-on! Płoszę... N-n-nie łób mi tego! J-ja nie wiedziałem, że to złe!
Mroczna Gwiazda prychnął i wygiął mu łapę jeszcze bardziej, puszczając dopiero, gdy rozległ się trzask kości, a z gardła rudzielca automatycznie wydobył się przeraźliwy wrzask.
— Kto kazał ci tak zmyślać? — warknął. — Jak wyglądał ten kot. Opisz mi jego wygląd. JUŻ. — ponaglał go wciąż.
Ten ból... był przerażający. Nie czuł czegoś takiego nigdy w życiu. Było gorsze od wydrapania oka. Łkał, wydając z siebie piskliwe, niezrozumiałe dźwięki, drżąc tak, jakby dostał drgawek.
— CZAŁNY Z BIAŁA PLAMĄ NA NOSIE. PĘDZELKI NA USZACH. NIEBIESKIE OCZY. MÓWIŁ JAK WILCZAK, ZNAŁ CIĘ! DAŁ MI CZTEŁY PISZCZKI, CHCIAŁ WYCIĄGNĄĆ Z DOŁU, ALE GAŁĄŹ PĘKŁA — załkał, dysząc coraz szybciej.
Lider rozluźnił ucisk, nie spuszczając rozeźlonego wzroku z cętkowanego.
— Pytał się ciebie o coś? — prychnął, chcąc wiedzieć, ile ten mógł zdradzić. Po chwili uniósł wyżej brodę, nachylając się do niego. — Nie martw się, gdyby mu się udało, oboje bylibyście martwi.
— N-n-nie będę już u-uciekał o-obiecuje! — wyskomlał słysząc te słowa. Nie chciał, by tamten miły kocur sprowadził na niego śmierć! Wolał już tu siedzieć i nie wychylać nosa z dziury, byle nie denerwować vana.
— P-powiem wszystko! P-pytał o to kto mnie t-tu uwięził, c-co się stało, że tu tłafiłem i za co. O moje imię, o łodzine. Czemu mam taki dziwny akcent, co się dzieję u mnie w klanie i czy lepiej już się czuje i czy brzuch j-już mnie mniej boli, b-bo dał mi jakąś łoślinę na to. I miałem ci nic nie mówić, b-bo skończy t-tu ze mną — zadrżał, wyśpiewując mu wszystko niczym zastraszony kociak.
— I słusznie mówił — warknął. — Odpowiedziałeś na te pytania? Co mu mówiłeś? Ile mu zdradziłeś?
— W-w-wszystko o co p-pytał, b-bo ja n-nie wiedziałem, że t-to złe — Zadrżał. — A-ale nie wie z j-jakiego jestem k-klanu. Z-zapomniałem m-mu o tym p-powiedzieć — pisnął, kuląc się pod kocurem, obawiając się jego złości.
Kocur wykrzywił pysk z odrazą i wysunął pazury, policzkując młodego.
— Dureń — wysyczał mu do ucha. — Jeśli dojdzie do mnie, że zdradziłeś komuś innemu niż mi choćby słówko, to będziesz tutaj siedzieć z rozkładającymi się zwłokami twoich bliskich, rozumiesz? — warknął, spojrzeniem dając mu jasno do zrozumienia, że nie żartował.
Pisnął. To brzmiało potwornie! Już wyobrażał sobie martwą matkę czy Pożara, który obok niego leżał i zachodził pleśnią. Zrobiło mu się słabo. Zamrugał, biorąc głębsze oddechy. Gdyby nie pusty żołądek, to pewnie zwymiotowałby to co zjadł.
— T-tak... Ł-łozumiem. N-nie mówić. N-nic. Nic...
<Młoczny?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz