BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.W Klanie Klifu
Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.W Klanie Nocy
Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.W Klanie Wilka
Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.W Owocowym Lesie
Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)
Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)
31 grudnia 2022
Od Agresta cd. Kuklika
Nowy członek Pustki!
Przyczyna odejścia: przejechanie przez Potwora
Od Anubisa
To nie było tak, że Anubis nie wierzył w ideał świętości – wręcz przeciwnie, ubóstwiał przecież wspaniałą rasę Dwunożnych. Nieważne, przez ile prób musiał przejść, oni zawsze byli tam dla niego z miską pełną jedzenia i ciepłym domem. Prawda, mieli swoje wady, jednak był w stanie o nich zapomnieć w imię idealizowania ich obrazu. W końcu nigdy nie chcieli go poważnie skrzywdzić, prawda?
Nie byli dla niego zagrożeniem w przeciwieństwie do innych kotów. Anubis nigdy nie zapomniał o przerażającym widoku zamordowanej samotniczki. Wciąż czasami prześladował go ten okropny chrzęst kości i odgłos rozrywania ciała. Nie, w tych kotach nie było niczego dobrego. Były nieokiełznane, szaleńcze w swojej wściekłości, pragnące krwi i zemsty, której nigdy nie potrafiły osiągnąć. Anubis starał się przez wiele księżyców zrozumieć te istoty, a nawet je nawrócić na ścieżkę wiary w Dwunożnych, jednak w większości przypadków poległ. Może naprawdę większość kotów nie była godna jego zaufania?
Otarł się z miłością o nogę swojej Wyprostowanej, która czule podrapała go między uszami. Czuł się bezpiecznie pomimo wszystkich nagłych zmian, które miały miejsce w ostatnich tygodniach. Wiedział, że ona nigdy by go nie zostawiła. Była dobrą osobą – nawet jeśli często wydawała z siebie dziwne pokasływania, które straszyły kocura. Nie opuściła go, gdy wyprowadzili się z ich starego, dobrego legowiska i zamieszkali śmierdzącym tym nieprzyjaznym Synkiem. Anubisowi bynajmniej nie podobał się pomysł, jednak wspierał każdą decyzję swojej Dwunożnej, szczególnie że zostawała ona dużo częściej w swoim posłaniu i głaskała go całymi dniami.
Drzwi do pomieszczenia otworzyły się i wślizgnął się przez nie Synek. Anubis z niezadowoleniem zmarszczył nos. Nie podobało mu się, jak często musiał się z nim widywać, nawet jeśli wydawał się on ważny dla jego Dwunożnej, która często głaskała drugiego Wyprostowanego po głowie, niemal jakby był jej kociakiem.
– Mamo, musisz być poważna. – Słowa wypowiadane przez niego nie były zrozumiałe dla kocura. Czarny otarł się o rękę swojej właścicielki, wpatrując się w nią z uwielbieniem. – Jesteś chora. Musisz się leczyć.
Ręka Dwunożnej zacisnęła się. Anubis, niezadowolony z przerwanej pieszczoty, spojrzał na nią z dezaprobatą.
– Spędziłam całe życie w podróży – przemówiła po chwili. Nawet pieszczoch potrafił poznać, że jej głos był niezwykle słaby. – Nie zamierzam umrzeć, gnijąc w szpitalu.
Kilka tygodni później Dwunożna zniknęła. Anubis nie rozumiał, co się działo, nie wiedział, dlaczego nagle legowisko wypełniło się najróżniejszymi Wyprostowanymi. Czekał cierpliwie, aż jego właścicielka wróci. Przecież zdarzało się wcześniej, że wyjeżdżała, prawda? Czemu teraz miało być inaczej? Dni jednak mijały, a jej wciąż nie było. Wszystkie rzeczy powoli zaczęły tracić ten charakterystyczny, słodki zapach. Wszystko wydawało się zapominać o istnieniu Dwunożnej.
Wszystko oprócz Anubisa.
Wspiął się na tylne łapy, drapiąc w drzwi. Synek był wyjątkowo niezainteresowany jakimkolwiek kontaktem z kocurem i rzadko kiedy wypuszczał go poza swoje śmierdzące legowisko.
– Durny kot – mamrotanie Synka rozległo się gdzieś za plecami Anubisa. Czarny zaczął kręcić się między jego nogami. Przecież mogli się jeszcze zaprzyjaźnić, prawda? Co tam, że w przeszłości łączyła ich niekoniecznie pozytywna relacja. Jego Dwunożna nigdy nie zostawiłaby go z kimś, kto by go skrzywdził. – Chcesz na spacer, prawda? Chcesz na spacerek?! – syknięcie wydobyło się z pyska Wyprostowanego. – W takim razie dostaniesz spacerek, pchlarzu.
Synek złapał pieszczocha i wrzucił go do klatki szybciej, niż ten potrafił zareagować. Anubis zamrugał ze zdziwieniem. Czyżby jechali do starego legowiska? Może Synek zamierzał go zabrać do Obcinacza? Zmarszczył nos z niezadowoleniem. Nie prosił o to! Będą musieli popracować nad komunikacją, jeśli będą musieli mieszkać razem, dopóki jego Dwunożna nie wróci.
Klatka Anubisa została wrzucona do Potwora, który wydał z siebie głośny ryk. Czarny kocur skulił się. Nigdy nie lubił być przewożonym. Synek mruczał coś pod nosem w swoim niezrozumiałym dla czarnego języku. Gdzie jechali? Czemu w piersi Anubisa pojawiło się rosnące uczucie niepokoju? Przecież mógł ufać każdemu Dwunożnemu! Nie byli tacy okrutni jak inne koty. Czasami tylko… testowali go, jednak nigdy by go nie skrzywdzili. Zwinął się w kłębek, ze spokojem oczekując, aż Potwór wreszcie się zatrzyma.
Warkot ucichł nagle, a Anubis uderzył w drzwi swojej klatki. Spojrzał z dezaprobatą na Synka. Dwunożny sięgnął w jego kierunku i chwycił przenośnik.
– Nie wiem, czemu moja matka cię trzymała. – Anubis zastrzygł uszami. Nawet nie rozumiejąc wypowiadanych przez Wyprostowanego słów, potrafił usłyszeć groźbę w jego głosie. Co się działo? Nagle poczuł, jak cała klatka się trzęsie i coś wyrzuca go przez jej drzwi prosto na twardą Drogę Grzmotu.
„Wróć!” chciał wrzasnąć, jednak z jego pyska nie wydobyło się żadne słowo.
Podmuch powietrza niemal go przewrócił. Zatrząsł się z przerażenia. Musiał po niego wrócić! Musiał! Jego oddech przyśpieszył. Sparaliżowany strachem, wpatrywał się w mknące Potwory. Nie, nie, nie mógł umrzeć! Przecież jego Dwunożna miała po niego wrócić! Blask reflektorów oślepił go, a nienaturalny huk maszyny całkowicie zagłuszył wszystkie inne dźwięki. W panice rzucił się przed siebie, cudem unikając zgniecenia. Wydał z siebie drżące westchnienie. Mógł się stąd wydostać. Musiał wziąć się w garść! Mógł wrócić do swojego ciepłego, starego legowiska, do starego życia, do swojej dobrej właścicielki. To nie mógł być jego koniec! Przecież dobrzy Dwunożni nigdy by go nie skazali na śmierć, prawda? To musiał być tylko test, test, który zamierzał przejść.
Bo przecież czemu miałby nie ufać Dwunożnym?
Uderzenie wstrząsnęło jego ciałem. Ból przeszył każdą kończynę. Rozległ się trzask łamanych kości i zgniatanego ciała.
Jeszcze po niego wrócą, prawda?
Potem była tylko ciemność.
Od Strzyżykowej Łapy
Od Strzyżykowej Łapy
Od Strzyżykowej Łapy
Od Rudzikowego Śpiewu
Nie ruszył się. Wiedział, jaki nastał dzień i najbardziej w świecie nie chciał wychodzić na zewnątrz.
Tym razem nie mógł zaprzeczyć. Nie sobie, klan i tak nie wiedział. Ta dwójka kociąt, które wkrótce miały dostąpić zaszczytu mianowania na uczniów, nie była pierwszymi lepszymi maluchami ze żłóbka. Nie dla niego. Nie w momencie, kiedy w ich żyłach płynęła jego krew.
Nie chciał nigdy mieć dzieci. Nie nadawał się na ojca, nie kręciły go związki z kotkami i nie planował zakładać rodziny. Miał masę złych genów, a przekazywanie ich, skazywało Klan Nocy na porażkę. Stawali się przez niego słabsi.
Skrył pysk pod łapą. Znowu uczucie tęsknoty. Tym razem za młodością i za rodzicami. Za możliwością schowania się w ich futrze i odwróceniu tyłem do reszty świata. Nic się wtedy nie liczyło, prócz jego własnego bezpieczeństwa. Mógł być zwykłym egoistą, bo to nie w jego intencji leżało dobro całego klanu. On był tylko beznadziejnym kociakiem, który z biegiem księżyców stał się jeszcze bardziej beznadziejnym uczniem. Było chodzącą definicją tego, co żałosne.
Szelest dobiegający z wejścia zwrócił jego uwagę. Zakłopotanie ze strony Trzcinowej Sadzawki nie wróżyło nic dobrego. Już i tak wystarczająco nerwy zaszastała im strata Źródlanego Dzwonka. Kotka przepadła, a wojownicy milczeli. Nie miał sił na dochodzenia i osądzania każdego, kto tylko miał z nią gorszy kontakt. Nasłuchał się już plotek, że jako była samotniczka, mogła zechcieć wrócić do swoich rodzinnych stron. Trudno było mu w to uwierzyć, bo była dobrą wojowniczką. Taką, która miała szansę osiągnąć wiele, a z pewnością więcej niż on.
— Tak wiem — odezwał się, podnosząc ociężale ciało ku górze. Uprzedził swojego zastępcę, gdy ten ledwo co uchylił pysk. — Mianowanie. Już idę.
— Nie o to chodzi. — Pokręcił głową, zaszczycając go intensywnym spojrzeniem. To widoczne w zielonych ślepiach zmartwienie tylko bardziej go zdołowało i uświadomiło w tym, że spokojny dzień to zastać może jedynie w swoich marzeniach. — Śnieżna Toń chciałaby z tobą porozmawiać. Mówi, że to ważne i dotyczy jej dzieci.
Zbyt szybko spuścił wzrok. Przenikliwy dreszcz rozszedł się po jego grzbiecie, a wraz z przekroczeniem przez srebrną progu legowiska, przeszył go chłód. Uśmiechnięta kotka spojrzała z wdzięcznością na Trzcinową Sadzawkę i skinęła mu głową.
— Chciałabym porozmawiać z liderem w cztery oczy — przyznała nieśmiało, grzebiąc łapą w ziemi. W jej każdym ruchu kryła się pewna gracja, sprawiała wrażenie delikatnej i niewinnej, a gdy tylko zastępca opuścił to miejsce, dając im odrobinę prywatności, Rudzik był w stanie przysiąc, że jej wzrok był stokroć gorszy od tego, jakim zaszczycała go zazwyczaj Krucza Gwiazda.
Nie odezwała się. Pozwoliła mu przeżywać cierpiętniczo tę ciszę. Zapewne była ciekawa, w którym momencie przełamie się i zabierze głos, ale mu się nie spieszyło. To ona opóźniała swoim dzieciom mianowanie, nie on.
— Bardzo chciałabym porozmawiać z tobą o moich — urwała nagle, spoglądając na niego z natchnieniem. — Ups, przepraszam. Jestem taka samolubna! — pisnęła rozbawiona. — Naszych. Naszych dzieciach. A dokładniej o mentorach — przyznała, promieniejąc bardziej z każdym wyrazem, który uciekał z jej przesączonego jadem pyska.
Skrzywił się, ale znalazł resztki rozsądku i ugryzł się mocno w język, nim przyszło mu powiedzieć coś głupiego. Miał być rozsądnym liderem, a nie zachowywać się jak kocię w ciele starca.
— Interesuję cię, kim oni są? — zapytał. — Lot otrzyma na mentorkę Zajęczą Troskę, a Śnieżek…
— Nie — przerwała mu. — Śnieżek niech ma Zając. Lot ma trafić pod łapy Muchomorzego Jadu — orzekła z powagą, a Rudzik potrzebował zdecydowanie zbyt wiele czasu, by przyswoić jej słowa.
— Muchomorzy Jad? — powtórzył otępiale. — On ma już uczennicę. To stanowisko nie zwolni się raczej zbyt szybko — zauważył, próbując wyobrazić sobie, że jej tu wcale nie ma, a to, co patrzy na niego z wyrzutem, to jedynie koszmar wyśniony na jawie.
Kotka uderzyła gniewnie ogonem o ziemię, wzniecając do góry kurz.
— A więc to tak? — prychnęła, ściszając głos. — Własnej córce odmówisz, ale tej przybranej dasz wszystko, czego tylko zapragnie? A może plotki nie kłamią? To też twoje dzieci, tylko się nie przyznajesz? — zasypywała go masą pytań, krocząc powoli w jego stronę.
Odsunął się na tyle, na ile mógł. Gdy jego tył napotkał się z oporem, zmuszony był zadrzeć wysoko łeb, byleby uniknąć jej spojrzenia. Sponiewierany przez kotkę, tylko takiego upokorzenia mu brakowało do kolekcji na starość.
— Uważasz Lot za gorszą? — wysyczała, tykając nosem jego dolnej linii szczęki. Nienawidził tego, jak naruszała jego przestrzeń osobistą. Wiedząc, że nie jest nim zainteresowana w sferach miłości, a wkopanie go w ojcostwo było jedynie dla jej własnych korzyści, nie rozumiał tych prób kontaktu cielesnego.
— Nie. Traktuję ją jak każdego innego członka klanu. Skoro mamy już jednego ucznia szkolącego się na medyka, niepotrzebny jest nam drugi — skwitował łagodnie, opierając łapę o jej klatkę piersiową i odpychając ją do tyłu. Przesunęła się tylko na krok.
— W takim razie popełniasz błąd — warknęła, strosząc sierść wzdłuż grzbietu. Obejrzała się na wyjście z jego leża, a potem niespodziewanie wbiła pazury w jego przednią kończynę. — Jeżeli nie usłyszę, że jej mentorem zostaje Muchomorzy Jad, to gniew twoich "Gwiazdek" będzie najmniejszym dla ciebie zmartwieniem. Szykuj lepiej dobrą wymówkę, dlaczego po raz drugi próbujesz wymigać się od ojcostwa — ostrzegła, nie spuszczając z niego wzroku. Pomimo tego, że szła tyłem, dalej budziła swoją postawą lęk. Dumna i wyprostowana, opuściła to miejsce, pozostawiając go samego. Kotłujące się w jego głowie myśli nie pozwalały mu zaznać spokoju.
Nie krył się zbyt długo w swojej bezpiecznej norze. Choć czy mógł ją tak nazwać, skoro nawet ta wariatka dała radę tam bez problemu wejść? Unikając zaciekawionego Trzciny, od razu wspiął się na drzewo, z którego miał w zwyczaju przemawiać. O niczym bardziej nie marzył, niż przestać się tak bać odrzucenia. Już trochę egzystował jako lider, gdyby naprawdę byli niezadowoleni, z łatwością zostałby zrzucony ze swojej roli. Na razie najwyraźniej nikt nic nie planował. Albo dobrze kryli swoje zamiary.
Otrząsnął się, nim zabrał głos. Jednym poleceniem zwołał wszystkich do siebie. Wiedzieli, na co przyszli. Dzieciaki byłej samotniczki budziły zainteresowanie. Kotka wysunęła się z tłumu, pchając dwójkę swych kociąt do przodu. Wyglądała tak niepozornie i miło, że kryjąca się w niej żmija brzmiała jak coś nieprawdopodobnego.
Pochylił głowę w stronę Śnieżka, dając znać, że od niej chce zacząć. Młoda wystąpiła tuż przed nim, spoglądając nerwowo na tłum. Następnie zaszczyciła go przelotnym spojrzeniem, nim nie zgarbiła się i na nowo przybrała postać nerwowej kupki futra.
Rudzik był w stanie uwierzyć, że to jego dziecię. Barwa ślepi i zachowanie mówiły samo za siebie.
— Śnieżku, ukończyłaś sześć księżyców i nadszedł czas, abyś została uczniem. Od tego dnia, aż do otrzymania imienia wojownika będziesz się nazywać Śnieżną Łapą. Twoim mentorem będzie Zajęcza Troska — urwał, odszukując wzrokiem wspominaną kotkę.
Liliowa bez wahania wyszła z tłumu. Lekki uśmiech na jej pysku wskazywał na zadowolenie. Przybliżyła się do swej podopiecznej i czekała na dalsze słowa lidera. W tym momencie nie czuł stresu. Odmówił standardową formułkę, a gdy stojąca blisko niego dwójka odsunęła się, spojrzał z niepokojem na Lot.
Teraz nadszedł czas na mniej przyjemną część.
— Lot będzie szkolić się na ucznia medyka — oświadczył z niespotykanym dotąd u siebie spokojem. Cisza, która wówczas zapanowała, zbiła z niego całą pewność siebie.
— Przecież tak nie można — wyparowała nieśmiało Popielaty Świt, rozglądając się z zaniepokojeniem po zebranych i czekając na jakąkolwiek reakcje poparcia z ich strony. Szepty, które rozeszły się wśród wojowników, zdawały się nie dążyć do zmiany w głośną opinię.
— Wiele się zmieniło od czasów, kiedy takie reguły były przestrzegane. Gwiezdni prosili, byśmy dbali o wiarę w nich i przestrzegali zasad, ale nie wspominali nic o tym, że nie można ich lekko zmodyfikować — oświadczył, powstrzymując mrowienie w kończynach. Ta sytuacja była dla niego bardziej niż stresująca. Nie umiał znaleźć odpowiedniego słowa. — Muchomorzy Jad jest już w podeszłym wieku, uważam, że skoro mamy kolejną chętną na zostanie medykiem, należy dać jej na to szansę — dodał, podnosząc wzrok na niebieskiego. Uzdrowiciel nic nie mówił ani nie reagował. Po prostu stał tam, jakby wszystko było mu obojętne i godził się na to.
Rudzikowy Śpiew myślał nad tym sporo, po tym, jak Śnieżna Toń zostawiła go w legowisku z groźbą. Momentalnie przypomniało mu się dzieciństwo. Wtedy przez jakiś czas w klanie również była dwójka uczniów medyka i nic specjalnie złego się przez to nie stało. Dlaczego by więc nie pozwolić historii zatoczyć w tej jednej kwestii koła? Mogło to przynieść więcej pożytku, niż się spodziewali.
— Dlatego też nie przyjąłeś imienia? Bo zmieniasz sobie zasady? — odezwała się z bulwersem Tulipanowy Płatek, rzucając mu wyzywające spojrzenie. — A może to Gwiezdni nie chcą ci dać żyć? — zasugerowała z niesmakiem.
Przełknął ślinę, próbując uspokoić bijące w szaleńczym tempie serce. Ta zagorzała fanatyczka mogła stanowić największy problem, reszta nie wydawała się mieć tak pretensjonalnego podejścia jak ona.
— Przodkowie nas nie opuścili. Powtórzę, że nasza wiara na tym nie ucierpi, a jedynie będzie to dla nas dobrym zabezpieczeniem, aby w przyszłości mieć więcej medyków. Klan jest niczym, jeśli nie ma kto go leczyć — zauważył, mając w panującej ciszy nadzieję na to, że temat można uznać za zakończony. — Uwierzcie mi, że nie odczujecie nawet tej zmiany. Jeśli przodkowie uznają, że to, co robimy, jest złe, poślą nam w związku z tym jakiś sygnał. Na ten moment nie ma powodu do zmartwień — zapewnił po raz kolejny, wręcz modląc się w myślach o spokój. — Czy możemy już wznieść triumf za nowych uczniów naszego klanu? — zagadnął i nim Tulipan zdążyłaby cokolwiek powiedzieć, zagłuszyły ją pierwsze okrzyki radości.
Śnieżna i Latająca Łapa oficjalnie zaczęły swoje treningi. Rudy powoli wycofywał się do siebie, nim drogi nie zastąpił mu Trzcinowa Sadzawka.
— To całkiem ciekawe — przyznał, patrząc na świeżo mianowanych. — To dlatego z tobą rozmawiała, tak? Powiedziała ci, że Lot chciałaby zostać medykiem? — miauknął szeroko uśmiechnięty. Jego reakcja była zdecydowanie najmilszą rzeczą, która spotkała dziś Rudzika.
— Tak — odparł, czując ulgę, że chociaż ta kwestia sama się wyjaśniła. — Martwiłem się do niedawna, że Muchomor odejdzie z tego świata zbyt szybko i zostaniemy z niczym. Wolałem się zabezpieczyć na przyszłość — wyjaśnił.
Bury pokiwał głową, a potem odpuścił. Nie pytał o nic więcej, ku uldze lidera.
Nie wiedział, po co znowu do niego przyszła. Już wystarczająco wiele stracił dzisiaj przez nią sił. Spełnił jej wolę, a ta nie odpuszczała. Była gorsza niż brzęcząca nad uchem mucha.
— A więc jak to jest z tymi waszymi Gwiezdnymi? — zagadnęła, choć mowa jej ciała nie wskazywała na jakiekolwiek zainteresowanie tym tematem. Beztrosko kręciła się przy ścianie jego legowiska, przeciągając pazurami po drewnianej powłoce. Pozostawiony przez nią ślad wzbudził w nim irytację. Oznaczała to miejsce, mając głęboko gdzieś fakt, że nawet nie powinno jej tu być. — Gdy kota nie ma, to myszy harcują, co? — zakpiła, wbijając w niego intensywne spojrzenie. Oblizała pysk, nie spuszczając wzroku. Te brązowe ślepia były jego zmorą. Paskudne, przynosiły mu na myśl kawałek spalonej ziemi, będącej metaforą dla jego życia. Wszelkie nadzieje na spokojny byt przepadły wraz z dniem, w którym zawitała w ich obozie. — Powiedz mi, czy oni w ogóle istnieją? Jest sens bać się ich, czy to zwykłe historyjki dla kociąt, aby nie dopuszczały się niemoralnych czynów?
Nie miał ochoty udzielać jej odpowiedzi. Zawiesił nisko pysk i opuścił wzrok na wyjście. Przez jej obecność, zdawało mu się, że jest tu niezwykle ciasno. Pomimo tkwienia po dwóch przeciwnych końcach, jej zimny oddech oplótł jego kark.
— Nie ignoruj mnie, Rudziku. To bardzo źle wpłynie na twoją i tak mocno poharataną opinię, jeśli wojownicy dowiedzą się, że łamiesz zasady dla własnej córeczki — wycedziła, a gdy spięty spojrzał na nią, narzuciła na pysk niewinną minę i uśmiechnęła się szeroko. — Wiem, ona nam nie wyszła. Nie podobna ani do ciebie, ani do mnie, a do tego zboczyła na tak żałosną ścieżkę. Gdyby inni nie słyszeli, nie pozwoliłabym jej na takie zepsucie — dodała z odrazą, marszcząc nos. — Za to Śnieżek… Ah Śnieżek, twoje oczka, moje futerko. Nie brzmi to jak idealne dziecko? Szkoda tylko, że nie potrafi być prawdziwym kocurem i lepiej mu wychodzi rola kotki z jajami — skwitowała, na co kocur skrzywił pysk. Była obrzydliwa, skoro myślała w taki sposób.
Los mu najwyraźniej nie darował zabicia Kruczej Gwiazdy. Postanowił stawić go w roli Niezapominajka, a sam zesłał mu własną manipulantkę, z tym że ta od samego początku zyskiwała uznanie wojowników klanu. Wiedziała, w którym momencie przestać zgrywać idealną, by nie wzbudzać podejrzeń. Znała umiar, a każdy jej ruch zdawał się przemyślany. Jak gdyby urodziła się z wiedzą, że trafi tu kiedyś i przyjdzie jej owinąć lidera wokół pazura. Gdyby klan szanował go bardziej, wyznałby prawdę i pogonił ją z niczym. Na ten moment pozostało mu jedynie walczyć z ciągłymi wątpliwościami w słuszność jego władzy.
30 grudnia 2022
Od Krokus
Dwójka jej dzieci była poza zasięgiem. Sójka, która dostała tak dobre imię, przywodzące na myśl prababcię burej, zostało zhańbione. Głupie dziecko! Nie tak ją wychowała! Nie do tego ją namawiała, nie do tego szkoliła, nie do tego uczyła! Złość wylewała się do serca cętkowanej, gdy tylko myślała o tej małej gliście. Urodziła ją, by wsparła ich sprawę. Ich grupę. Ich wspólnotę czczącą kamienie. Wysłuchiwała jej pisków, siedziała na dupie, by ja karmić, gdy ta jeszcze nawet nie ogarniała świata. Co dostała w zamian za opiekę nad nią? Za wydanie jej na świat? Gówno! Tylko same problemy!
Za to Szczekuszka…Szczekuszka była porządnym dzieckiem. Dobrym. Była nieomal idealnym wzorem dziecka, jakie Krokus chciała mieć. Silna, o porządnej postawie, lojalna… ale wszystko szlak trafił przez Wypłosza, i tę głupią jasną szylkretkę! A niech ją orzeł porwie na najwyższy szczyt miasta i tam rozpruje na flaki! Byłaby gotowa wybaczyć córce tylko, gdyby ta przyszła jej pod łapy, błagając o wybaczenie. I dając się porządnie ukarać. Ale nie. Ona musiała sprawiać problemy. Nigdy nie była grzecznym dzieckiem. Nieokrzesana, bez kamienna. Niewierna. Psiocząca na rodzinę na każdym kroku. Że też coś takiego wyszło z jej łona! Szkoda, że nie skręciła jej karku gdy tylko to zauważyła!
Wiedziała jednak, że Bylica by nigdy się na to nie zgodziła. W końcu to było jej wnuczę, a zadaniem Krokus było sprawić, by było dobre. Porządne. Powinna była częściej karać Sójkę. Temperować ją. Żałowała. Żałowała, że tak spartaczyła sprawę, wydając na świat tego demona, i nawet nie będąc w stanie go podporządkować.
Niestety, Sójki już raczej nie naprawi, na to straciła już nadzieję.
Szczekuszka…może jeszcze gdzieś była, ale kto wie, co jej zrobili dwunodzy? Za to z pozostałych dzieci…jej uwaga była zaczynała się kierować w stronę Jeż, którą mimo to zwała Skrzypem.
Czekoladowa była ambitna. Wyrastała na silnego, porządnego kota. Wierzyła w kamienie. Nigdy nie powiedziała złego słowa na Bylicę. Szczekuszka miała lepszą postawę, mniej okazywała swój strach, nie ugniatała tak często mchu, gdy tylko coś ją denerwowało…ale i to przejdzie. Musiała obejść się smakiem.
Do tego Skrzyp miała talent. Doskonaliła się, pilnie uczyła, trenowała.
Nie mogła pozwolić, by ten talent, ta szansa, tak jak dwie inne się zmarnowały. Musiała dopilnować, by nic nie zepsuło jej dziecka. Takiego, które mogło wydać porządny kwiat. Zasilić ich społeczność, przedłużyć ród. Być dumą. Dumą burej i dumą jej babki, Bylicy.
Dlatego zaczęła uważnie obserwować młodą kotkę. Dostrzegała dużo zalet. Ale Jeż…nie była tak…podatna na słowa miodowookiej jak Szczekuszka.
Paraliżowało ją nieomal, gdy do niej bliżej podchodziła. A jak cokolwiek mówiła to już w ogóle… Ale to się jeszcze dało naprawić. Najważniejsze cechy miała. Jej niedoskonałości się jeszcze naprostuje…
Dostrzegła Jeż wchodzącą do ich domu. Na młodej kotce spoczęło uważne spojrzenie Krokus wodzącej za nią wzrokiem, patrzącej na każdy krok. Widziała zadowolenie w oczach uczennicy Bylicy. Dzisiaj przynosiła już trzecią piszczkę. Zapowiadała się na produktywnego członka wiernych kamieniom, a co ważniejsze ich grupie.
- To już trzecia twoja zwierzyna dzisiaj. – Stwierdziła bura kotka na głos, dalej patrząc chłodnym spojrzeniem na kotkę, która właśnie odkładała piszczkę. Jej córka zdębiała, słysząc jej głos i upuszczając zwierzynę na stos.
Srebrna odwróciła powoli głowę, by spojrzeć na Krokus, która skryta w cieniu siedziała na swoim legowisku z siana. Kotka przeskanowała swymi miodowymi oczyma Skrzyp od czubków uszu aż po końcówkę ogona, oceniając jej postawę i wartość.
Nie było dobrze, ale przynajmniej odwróciła do niej głowę, tyle dobrego.
- Spisujesz się całkiem nieźle. – padło jeszcze z pyska burej.
Postanowiła pochwalić kotkę. Może to sprawi, że wyjdzie z tego swojego transu. Komplementowanie jej, oczywiście zdawkowe i w małych ilościach, do tego tylko, jak sobie zasłuży, mogło jej wyjść na korzyść. Mogła zdobyć jakąś nić porozumienia z córką. Może ta w końcu przeprowadziła by z nią coś w rodzaju rozmowy? Nie jednostronnej? Z głosem, a nie kiwnięciami i piskami, a także cichymi „dobrze”?
Postawione na sztorc futro dziko pręgowanej podniosło się jeszcze bardziej, o ile było to w ogóle możliwe.
- Jestem z ciebie zadowolona. – dodała jeszcze Krokus, by wszystko było jasne jak słońce, by córka nie miała wątpliwości co do tego, do czego zmierzała. Jeż jak kołek stała przy stercie, gdy matka mijała ją, by wyjść z ich domu.
Wyszła ze środka. Może to zmotywuje kotkę do jeszcze cięższej pracy. Miała taką nadzieję. Nie chciała się ponownie zawieść na kolejnym dziecku.
Nie znowu.
Mimo, iż wydała je na świat, nie wiedziała o nich na pewno wszystkiego. Do tego nie była za bardzo obecna w ich życiu, odkąd wyrosły. Była obserwującym je cieniem. Patrzącym na ich ruchy.
Chciała zobaczyć, czy coś jeszcze ciekawego w nich dostrzeże. Miała nadzieję na znalezienie dobrych rzeczy, ale wyszukiwała wad. Nie mogła w końcu pozwolić na kolejną porażkę.
Słysząc, że lekcja się kończy, wpatrzyła się w ruch Bylicy, która chciała polizać obie wnuczki po łebku. Jednak druga z córek burej, biała Sroka, zrobiła unik po czym uciekła w kąt ich domu.
Widząc to, ogon Kroku najeżył się ze wściekłości, a ta zacisnęła zęby, cicho prychając.
Jak śmiała.
Jak Sroka śmiała tak traktować Bylicę. Zachowywać się tak niestosownie wobec przywódczyni ich grupy…i matki. Ukochanej matki, którą Krokus tak bardzo chciała zadowolić. To dla niej powstały Szczekuszka, Sójka, Jeżyk i właśnie Sroka. A teraz ta ostatnia zachowywała się tak nie wdzięcznie…powstała, by być dobrą wnuczką, nie rozczarowaniem.
Będzie musiała popracować nad młodą białą samotniczką, oj będzie musiała. Wtedy właśnie Krokus dostrzegła, iż Jeż na nią patrzy. Najwyraźniej młoda zorientowała się, iż matka uważnie je obserwowała.
Widziała spięcie w ruchach szylkretki. Widziała, jak ta cofa się z napuszonym ogonem. Jak potem Deszcz coś do niej mówi, a ta odpowiada.
Jeż się jej bała. Nie miała wątpliwości już od dawna. Ale teraz dostrzegała, jakim problemem to może być. W końcu czekoladowa od razu się spięła. Mogła przez jej obserwacje popełnić błąd. Ale Krokus nie zamierzała ich zaprzestać. W jaki sposób miała w końcu się upewniać, że wszystko idzie zgodnie z jej wizją? Jej planem? Ich przeznaczeniem? Powodem, dla którego powstały?
Skrzyp odeszła w stronę Bylicy, która już ułożyła się na sianie. Młoda samotniczka położyła się obok starszej, po czym wtuliła w jej sierść.
Do umysłu Krokus napłynęły kolejne myśli.
Jeż traktowała Bylicę jako bezpieczną przystań. Możliwe, iż dlatego, że wiedziała, iż starsza nie da jej skrzywdzić.
Wtedy to właśnie coś ukuło Krokus w serce.
Bura znów wyszła z Drewnianego Gniazda, tym razem bez słowa.
Oddaliła się od szopy, by potem zacząć szybko biec. Krew szumiała w jej uszach, a wiatr rozwiewał sierść. Z oczu cętkowanej popłynęły łzy.
Czuła się…dziwnie. Jeż była bardzo doceniana przez Bylicę. Matka ją polizała.
Niby bura też dostawała czasem liźnięcia, ale widziała dumę w oczach swej matki. Dumę z wnuczki. Nie z niej.
Dumę z postępów szylkretowej, która zaskarbiała sobie miłość o którą Krokus tak zaciekle walczyła. O miłość tej jedynej kotki, jedynego rodzica, jakiego Krokus kiedykolwiek miała. Powodu, dla którego tak się starała. Dla którego codziennie wychodziła na masę polowań by zdobyć jedzenie, dla którego przynosiła tony ziół i wszystkie segregowała. Dla które patrolowała ich terytoria, by nikt im nie zagroził. Dla której przeganiała ewentualnych intruzów.
Dla której zabijała gangsterów w starym mieście.
Ale Jeżyk powoli ją doganiała. Była coraz lepszą łowczynią i coraz lepiej walczyła. Zioła też szły jej dobrze. Była ambitna. Czy równie co cętkowana?
Tego bura nie wiedziała. Ale wiedziała jedno. Bylica zwracała na nią minimalnie więcej uwagi, niż na Krokus. Tak starającą się dla niej Krokus.
Jeżyk odbierała jej część uwagi, której bura tak bardzo pragnęła.
Zatrzymała się, dysząc ciężko, po czym wrzasnęła w niebo, płosząc wiele czarnych ptaków i opadając na ziemię.
Nie powinna być zazdrosna. Jeżyk powinna być ich dumą. Przysłużyła się im.
Przysłużyła się matce. Do tego przecież szkoliła swoje dzieci, czemu teraz była niezadowolona?
Bo nagroda spływała na nie, nie na nią.
Bo mimo, iż nie raz robiła więcej i więcej niż one, to osiągnięcia dorastającej Jeżyk były większe. A Sroka…Sroka nie doceniała tego, że Bylica też dawała jej część swej uwagi.
Co ona miała teraz począć? Czemu nie czuła się szczęśliwa, że coś zrobiła dobrze? Że wydała na świat porządną Jeż? A co, gdyby była tu też Szczekuszka?
Co, jeśli byłyby dwie kotki, które zabierałyby jej uwagę matki?
Nie. Dobrze zrobiła je wychowując. To, że dalej nie czuła się szczęśliwa, świadczyło tylko o niej i jej zachłanności na uwagę. A może…
może powinna jeszcze bardziej się przyłożyć? Wtedy Bylica ją dostrzeże? Pobiegła w stronę jednego z miejsc gdzie często widziała duże ptaki, chcąc upolować jak największego, jakiego tylko znajdzie, nie ważne ile wysiłku będzie musiała w to włożyć.
Od Bielik (Bieliczego Pióra) cd Mrocznego Omenu (Mrocznej Gwiazdy)
Od Gepardziej Łapy
Im dłużej była na tym świecie, tym więcej pytań sobie zadawała.
Rozmyślała nawet nad pozornie prostymi, niewymagającymi zastanowienia
czynnościami. Wcześniej nie miała takiego problemu. Żyła tu i teraz,
potrafiła nieźle odpyskować, wręcz tryskała energią. A obecnie? Czuła
się wyprana z jakichkolwiek emocji. Ciągle wypełniała ją nieprzyjemna
pustka. Każdy dzień wyglądał dokładnie tak samo. Dni niczym się nie
różniły. Pobudka, posiłek, układanie ziółek, sen. I tak w kółko. Żadnych
urozmaiceń. Coraz częściej zastanawiała się, czy dobrze zrobiła
wybierając ścieżkę medyka. Z dziwnym uczuciem zazdrości patrzyła na
swoją siostrę, czy innych wojowników. Mieli taką... Swobodę. Byli
bardziej samodzielni. Mogli sami za siebie decydować i robić zupełnie co
chcą. A ona? Wiecznie była na smyczy u Wiśniowej Iskry. Poniekąd,
wstydziła się tego. Była traktowana jak jakiś kociak. Wychodzenie samemu
z obozu? Tylko po roślinki. Znalezienie sobie kogoś? Nie, bo medyk nie
może. Miała już tego dosyć. Gryzła ją myśl, że się marnuje. Czas leciał,
a ona wciąż niczego nie osiągnęła. Za jej siostrą już oglądały się
kocury, a ona siedziała w legowisku, stercząc nad jakimiś kwiatkami.
Czasami myślała o Aksamitnej Łapie, lecz czy to nie było głupie? Zapewne
miała już kogoś innego. Kto by nie lubił kogoś tak miłego i słodkiego,
jak ona? Pokręciła łbem. To idiotyczne. To klifiaczka, z którą
praktycznie nie ma kontaktu. Do tego, musiała wybrać sobie bycie tym
cholernym medykiem!
Zjeżyła się lekko. Myśli przygniatały ją z
każdej strony. Chciała się od nich uwolnić. Była już zmęczona. Dlaczego
po prostu nie mogła być szczęśliwa? Od wielu już księżyców nie czuła
radości. Tęskniła za kocięcymi czasami. Czy dało się uciec od tej
strasznej monotonności? Nie miała żadnego pomysłu. Czy miłość
rozwiązałaby jej problem? Czy marzyło jej się wysyłanie sobie całusków,
słodkie przezwiska, czy co gorsza chodzenie w krzaczki? Wątpiła.
Pragnęła w końcu poczuć się ważna. Znaczyć cokolwiek. Obecnie była tylko
głupią, nieważną uczennicą medyka. Gdy były obydwie, zawsze zwracali
się o pomoc do Wiśni. Nie do niej. Gdyby umarła, nikt by za nią nie
płakał. Nawet matka jej nie chciała. Była tylko problemem. Wbiła szpony w
ziemię, zalewając się łzami. Dlaczego w ogóle się urodziła? Z pewnością
była wpadką.
— Byłabyś w stanie dać mi zioła na katar? — usłyszała nagłe mruknięcie.
Otworzyła
szeroko oczy. Przy wejściu do legowiska spostrzegła Dzikiego Gona.
Kocur wyglądał na osłabionego. Czy podobnymi przypadkami miała zajmować
się już przez całe życie? Uciekła wzrokiem na podłoże, po czym skinęła
łbem. Podeszła do stosu i wzięła potrzebne jej zioło. Było ich już mało.
Będzie musiała uzupełnić stertę. Wiśniowa Iskra zapewne nie będzie mieć
czasu. Zajmowała się nową karmicielką. Powolnym krokiem ruszyła w
stronę rudego. Widział ją płaczącą! Ze wstydu nie była w stanie spojrzeć
mu w oczy. Z pewnością będzie uznawać ją teraz za beksę! Będzie jej
nienawidzić. Będzie z niej szydzić. Pragnęła uciec od tego wszystkiego.
Miała dosyć.
wyleczeni: Dziki Gon
[przyznano 5%]
Od Tygrysiej Smugi CD. Rozżarzonej Łapy(Rozżarzonego Płomienia)
— Gdzieś bym miała, gdyby mnie obrażał — burknęła, odchrząkując, bo dalsza część wypowiedzi utknęła jej w gardle i z trudem ją przepchnęła. — Nasi synowie się spotykają. Są razem. W związku — wymamrotała, kuląc uszy z zażenowania. Nie powinna oceniać decyzji swojego potomka, a mimo to skręcało jej żołądek na samą myśl, co ta dwójka może ze sobą wyrabiać. Była dorosła i w pełni świadoma tego, co siedziało w głowie zakochańców. Ona w końcu sama zasmakowała miłości, dzięki czemu poznała życie z innej perspektywy. Stało się to jednak dosyć późno, co tylko utwierdzało ją w przekonaniu, że srebrny był za młody na takie interakcje.
Brała ten temat na poważnie, więc niespodziewane parsknięcie śmiechem wryło ją w ziemię. Skrzywiła nieznacznie pysk, spoglądając na Rozżarzoną Łapą z niedowierzaniem. Niby był od niej starszy, ale po jego aktualnym przykładzie zachowania, trudno było jej w to uwierzyć.
— Czyli jesteśmy już rodziną. Nie spodziewałbym się tego. Skoro są razem szczęśliwi, to nie widzę co do tego przeciwwskazań — stwierdził ze spokojem. Całym sobą prezentował całkowite przeciwieństwo tego, co czuła teraz w środku. Panował w niej dotąd niespotykany chaos.
— Naprawdę? — wykrztusiła oburzona. Czy idąc dalej tym tokiem rozumowania, to ona była złym rodzicem? Nie spodziewała się akceptacji tego zdarzenia z jego strony. — To znaczy, bez urazy, ale bardzo mi się to nie podoba. On ma na niego zły wpływ — rzuciła hardo, kuląc mocniej uszy. Nie zniesie ani chwili dłużej z myślą, że ma mieć coś wspólnego z tym egoistycznym młodzieńcem.
— Przesadzasz. Wiem, co to miłość do kogoś z kim nie powinno się być — skrzywił się, a ona momentalnie zawiesiła na nim wzrok. Pamiętała dokładnie każdy problem, jaki wynikł z międzyklanowego związku zdegradowanego wojownika. — Ciesz się, że nie zakochał się we wrogu. Jak dla mnie Leśny Pożar wyprowadzi twojego syna na koty. Daj im szansę, skoro się kochają — mruknął, a dopiero potem popadł w krótki zamysł. — Jednak skoro się obawiasz, to mogę pogadać na ten temat z synem. Mimo to sądzę, że nie skrzywdzi Jelenia. Wierzę, że nie jest taki — skwitował, przeciągając się beztrosko.
Uniosła zaskoczona spojrzenie. Nie znała go z tej strony i nie spodziewała się po nim takich słów. Może błędem było przychodzenie do niego z tym tematem? Spodziewała się całkowicie innej reakcji, zgody z jej zdaniem i próbą wywrócenia klanu do góry nogami, byleby cofnąć istnienie tego związku.
— A gdyby mój syn nie był rudy, miałbyś dalej takie podejście? — zapytała, analizując zbyt późno te słowa. To poszło samo, bez większej ingerencji ze strony jej rozsądku. Nie powinna mu tego wypominać, a jego reakcja jedynie to potwierdziła. Powieka mu drgnęła, po czym uśmiechnął się. Nie był to jednak szczery gest, wydawał się raczej wrzucony na siłę, byleby pokazać jej, że wcale się tym nie przejmuje.
— Skądże... Wyzbyłem się... rasizmu... — rzekł z wahaniem. — Nie wiem, o co ci się rozchodzi. Ich szczęście powinno być dla ciebie najważniejsze — dodał, odwracając wzrok. To był zły znak.
Przełknęła ślinę. Nie mogła powiedzieć tego, co chciała. Była za dobra na takie wyrażenia.
— Mojego syna owszem. Ale twój napsuł mi krwi i nie chcę, by zmienił mi Jelenia w kogoś podobnego sobie. Bez urazy — dodała po raz kolejny, choć w jej opinii ten zwrot zawsze służył za puste słowa. Jeśli coś brzmi, jakby miało sprawić przykrość, to ją sprawi. I mówienie czegokolwiek w stylu "Nie obraź się", nie miało jak tego zmienić. — Po prostu nie przepadam za Pożarem.
Kocur nie wyglądał na przejętego tym faktem. Po prostu zmrużył oczy i skinął bezradnie łbem.
— Dobrze... Pogadam z nim — westchnął cierpiętniczo. Tygrys czuła, że aż zanadto wykorzystuje jego cierpliwość. Poczuła lekkie ciepło w piersi, była wdzięczna za okazane przez niego chęci. — Jednak niczego nie mogę ci obiecać. Jeżeli kocha go szczerze, to nie będę stawał na ich drodze. Są już dorośli — przypomniał, ale to nie zmieniło jej zdania. W tym temacie była wyjątkowo uparta.
— Może i są, ale mój syn ma dosyć... — urwała. Nie powie wprost, że Jeleń bywa naiwny — ... zbyt pozytywne spojrzenie na świat. Za bardzo wierzy niektórym, a że ja nie ufam twojemu dziecku, to jestem pewna, że prędzej czy później go skrzywdzi — podsumowała, nie szczędząc szczerości.
Dopiero jego karcące spojrzenie ją lekko przygasiło.
— Mój syn nie jest kimś takim. Zapewniam cię, że jeżeli skrzywdzi twojego syna, przeoram mu grzbiet pazurem. Nie tak go wychowałem. Jestem pewny, że Jeleniowi nic nie będzie, a może nawet skorzysta i odnajdzie w sobie jakąś pewność siebie — zapewnił, prostując się dumnie. — Męczy mnie ten temat, masz coś jeszcze do powiedzenia, czy możemy uznać, że to wszystko? — zapytał bezpośrednio, a bijąca w tym momencie od niego pewność siebie, całkowicie pozbawiła ją chęci do dalszego prowadzenia tej rozmowy. Trochą pozwoliło jej się to opamiętać. W tym momencie to ona nie była obiektywna, a Żar zachował spokój, który był w teorii jedną z jej głównych cech. Przełknęła ślinę, nim z jej pyska nie uciekły słowa pożegnania.
Wpatrywała się niemrawo w Kamienną Gwiazdę. Liderka stała na miejscu wystąpień, znacznie górując nad klanem i skupiając na sobie jego uwagę. Czarne, krótkie futro zlewało się z zachmurzonym niebem. To, co mówiła, budziło wiele kontrowersji. I pomimo tego, że Tygrys była naprawdę zadowolona z obrotu sprawy związanej z Żarem, tak nie mogła zaprzeczyć temu, że werdykt odnośnie zniesienia kary Glinianego Ucha, był jej zdaniem nierozsądny.
Rudy kocur już dawno odpokutował swoje przewinienia i całym sobą wskazywał na to zmianę w postępowaniu. Za to o niebieskim nie była w stanie powiedzieć nic, a oburzenie ze strony sporej części klanu tylko potwierdzało słuszność jej myśli.
Nie potrafiła też stwierdzić, co sama czuła. Czy jako zastępczyni nie powinna wiedzieć o czymś takim wcześniej? Owszem, to Kamień miała pełną władzę i prawo do podjęcia każdej decyzji, jaką uzna za słuszną, a mimo to srebrna wiedziała, że gdyby mogła, to doradziłaby jej jakoś i próbowała odwieść na jakiś czas od tej myśli. To nie była odpowiednia pora, aby decydować się na takie ruchy.
Gdy wojownicy się rozeszli, nie pomyślała o tym, by iść porozmawiać z czarną. Wręcz przeciwnie, zdjęcie kary z jej znajomego oznaczało dla niej co innego. Wierzyła w dobre intencje z patrolami szukającymi Jeleniego Puchu, ale wolała zadziałać też z boku na własną łapę, aby zwiększyć szansę na odkrycie prawdy.
— Rozżarzony Płomieniu? — zaczęła, akcentując jego drugi człon. Bez problemu odnalazła go blisko legowiska wojowników. Najwyraźniej korzystał z tego, co mu dano. — Chodź, potrzebuję cię — poleciła. Nie zabrzmiało to jak prośba, choć powinno. Była jednak zbyt zawzięta na odnalezieniu swojego syna, aby przejmować się takimi kwestiami.
— Gdzie chcesz iść? — zdziwił się. — Nie zapomnij, że muszę mieć obstawę — dodał z wyczuwalną irytacją w głosie. Nie skomentowała tego, tylko machnęła ogonem.
— Trudno, idziemy sami, biorę to na swoją odpowiedzialność — zadeklarowała, spoglądając z utęsknieniem w stronę wyjścia z obozu. Odchrząknęła, nim na nowo zabrała głos. — Pomożesz mi go szukać.
29 grudnia 2022
Od Tygrysiej Smugi CD. Jałowego Pyłu
— Ostatni patrol, który wyszedł z obozu, jeszcze nie wrócił — oznajmiła prosto, mrużąc ślepia, nim zaszczyciła starszego spojrzeniem. Coś musiało być na rzeczy, skoro niebieski, z którym w życiu wymieniła może kilka zdań, odezwał się tak nagle do niej. Pomimo tego, że była zastępczynią, mało kto zmienił swoje podejście do niej. — Jak mniemam, czekasz na kogoś konkretnego, prawda? — mruknęła, gryząc się w język o parę mysich oddechów za późno. Nie powinna się tym interesować, to nie była jej sprawa, a kocur mógł nie mieć nawet żadnego powodu, by kierować do niej takie pytania. Równie dobrze mógł liczyć, że grupa jeszcze nie wyruszyła, bo sam chciał zapolować w większym gronie.
Jałowy Pył zdawał się na moment utracić kontakt z rzeczywistością, bo gwałtownie wyprostował się i zamarł w bezruchu, nim jego powieki opadły bezwładnie i uniosły się. Zmęczony pysk i zgarbiona postura wskazywały na to, że na swoim karku miał już trochę księżyców.
Zresztą, z każdym dniem coraz bardziej uświadamiała się w tym, że połowę legowisk zasiedlają koty w podeszłym wieku. Ona sama tkwiła obecnie na półmetku i ciężko było jej uwierzyć, że ma już tyle życia za sobą. Rutyna sprawiła, że całkowicie utraciła poczucie czasu. Jej sposób egzystencji stał się już jedynie czystym schematem. Budziła się, chodziła na patrole, jadła posiłki i czasami gawędziła z niektórymi. Zawsze były to te same, nudne tematy, niewnoszące zbyt wiele do jej życia. Dopadało ją na nowo to uczucie, które dręczyło ją, gdy była młoda.
Że to wszystko jest bez sensu. I nie dlatego, że świat jest zły. To ona się w nim nie odnajdywała. Nic nie było w stanie zainteresować ją na tyle, by mogło codziennie rozbudzać w sobie na nowo radość, której dotąd nie miała. Prócz Topaza i jej kociąt, nie miała nigdy nikogo, kto wywoływałby w niej tak wiele pozytywnych emocji.
Pod jakimś względem mogłaby również zaliczyć do tej gromady Rozżarzoną Łapę. Może i napsuł jej krwi i dalej nie zgadzała się z nim we wszystkim, ale to, ile z nim osiągnęła i w jakim stopniu się przed nią otworzył, było wręcz niezwykłe. Była w stanie nawet hardo stwierdzić, iż fascynowała ją jego przemiana i to, ile prawdziwych emocji i szczerych uczuć kryło się pod tą grubą warstwą zarozumiałego fanatyka rudego futra i wielbiciela Piaskowej Gwiazdy.
— Może — wymamrotał w końcu w odpowiedzi, spuszczając wzrok na ziemię. — Chociaż nie jestem nawet pewien, czy ktoś, kogo, szukam, jest tam — dodał.
Srebrna wytężyła umysł, próbując zobrazować sobie przed głową idące w zwartym szeregu koty. Z pewnością była to trójka wojowników i dwóch uczniów. Raczej nie przyjrzała im się szczególnie, po prostu zapamiętała moment, w którym barwne futra umknęły między zielenią drzew.
— Jeleni Puch i Ostowa Łapa — wykrztusiła, czując natłok myśli. Jej syn mentorem. Nie miała pojęcia, jak do tego doszło, ale skoro nie było żadnych skarg na niego, to na pewno sobie radził. — Zakrzywiona Ość i Koniczynowa Łapa, a na samym końcu szedł Koperkowy Powiew — sprecyzowała, hamując uśmiech satysfakcji, pchający się na jej pysk. Pamięć jej chociaż nie zawodziła. Zadarła w górę łeb i postawiła wysoko uszy. — Z tego, co słyszałam, szli w kierunku Przybrzeżnego Oka. Jeśli ci zależy, to masz wciąż szansę ich dogonić — dodała łagodnie, unosząc lekko łapę w kierunku wyjścia z obozu.
Od Upadłego Kruka cd Wieczoru
Od Upadłego Kruka cd Mrocznej Gwiazdy
Od Szakalej Łapy CD Cienistej Łapy (Ruiny)
Wstały niechętnie i truchtem wyminęły liliowych. Choć raz zgadzały się w jednej kwestii - wstępny trening nie skończy się raźnie, jeśli mają ćwiczyć ramię w ramię. Szakal przeklęła pod nosem. Przyczepiła się Gęsiego Wrzasku, będącym jej "ochroniarzem", z nadzieją na choćby spokojną podróż. Cienista miała w stylu zaczepianie słabszych, kiedy tylko nachodziła na to ochota, a chęci jej były wielkie, wręcz za wielkie.
— Gdzie się ukrywasz, siostrzyczko? — zacmokała i zbliżyła się do złotego boku. — Czyżbyś znowu próbowała uciec? Ode mnie, od rzeczywistości, co gryzie jak ja? Poddaj się wreszcie i zaakceptuj, że nigdy nie dorównasz kultystom, pozostając na zawsze przebrzydłą kupą futra na miarę Paplającej Norki. Bycie świadomym swojego miejsca w stadzie nie jest złe, wiesz?
— Z-zostaw mnie! — zapiszczała. — Czy choćby jeden dzień dobroci nie istnieje w twoim słowniku?
— Nie. Dla plebsu nie ma litości.
Załkała. Niech się odczepi od niej! Ta sukowata dręczycielka! Wyjęła mocniej pazury i spojrzała nienawistnie w brązowe oczy. Cień cofnęła się. Czy zobaczyła w jej oczach... zaskoczenie? Nie, to niemożliwe.
— Uspokójcie się. — Wiśniowy Świt podeszła do uczennicy. — A ty Szakal zacznij stawać na własnych łapach. — wymruczała łagodnie. — Nie możesz pozwalać, aby inni nachodzili ci na głowę.
Starsza kocica miała rację. Musiała wreszcie wziąć się za siebie - była przecież uczennicą, a nie głupim kociakiem ssącym mleko matki! Zielonooka uspokoiła się i miarowym krokiem dotarła z resztą towarzyszy do granicy oddzielającej Klan Wilka od Klanu Burzy.
Iglaste drzewa otaczały to dziwne miejsce. Pośród roślinności, prócz resztek leśnego nawozu, znajdowały się czarne dziwadła, leżące spokojnie na trawie. Szakal widziała je po raz pierwszy, nie przypominały niczego, co dotąd zdołała ujrzeć. Ich obecność przerażała kotkę - schowała się za plecami liliowego, a Cienista przydreptała do przodu, obwąchując nietypowe znaleziska.
— Fuj! — zmarszczyła nos i uciekła do swojej mentorki. — Co to ma niby być?
— Czarne Gniazda — odpowiedział Gęsi Wrzask. — odkrył je niedawno patrol Oszronionego Słońca. Nie pachną fiołkami, ale chociaż da się z nich zrobić jakiś pożytek. A teraz ucinamy gadu-gadu pierdu-pierdu i przechodzimy do spraw pierwszego rzędu. — przewrócił oczami. Nie cierpiał tej dwójki jak nic. — Przećwiczymy dziś precyzję skoku, wykorzystując tutejsze odpadki dwunożnych. Waszym zadaniem jest wylądować w środku koła tak, by nawet koniuszek ogona nie dotknął obramowania.
Złota już widziała minę przeciwniczki. Niezadowolenie malowało się na twarzy, a ogon z głośnym łupnięciem lądował na ziemi. Miała ochotę się roześmiać, gdy widziała czarne futro emanujące furią. Ojoj, czyżby coś nie szło zgodnie z wygórowanymi przewidywaniami?
— Czy ty w ogóle mnie widziałeś? — zasyczała Cienista Łapa, wskazując na swoje krótkie kończyny. — Nie ma szans, abym wygrała ze Szma- Szakalem. Faworyzujecie i tyle!
W morskich oczach przewinęły się błyskawice.
— Mały zasrańcu przebrzydły, nikt nie będzie układać wiecznie zadania pod twoje widzimisię. — liliowy zasyczał, nie dając kotce dojść do zdania. — Wrodzy wojownicy nie patrzą na to, czy masz łapy jelenia bądź kaczki. Przystosuj się do wymagań albo wypieprzaj jak bachor do żłobka. — podniósł podbródek, ukazując tym samym swoją wyższość. — Bo może tam powinnaś dziś siedzieć.
Zapadła niezręczna cisza, nieprzerwana nawet przez siedzące na gałęziach ptaki. Pokłóceni mordowali się nawzajem wzrokiem. Gdyby nie zasady i terror Mrocznej Gwiazdy, to zapewne Gęsi Wrzask rozszarpałby młodą na drobne strzępy. Zamiary widać było po napiętym ciele, gotowym w każdej sekundzie do skoku.
Kontrolujący zeszli na bok. Szeptem wymieniali statystyki i opinie na temat przebytego testu. Starsza przytknęła nos do ucha tonkija, szmerem przekazując jakąś tajemną informację, która nie mogła trafić do kanałów słuchowych dwóch ciekawskich duszyczek. Kocur strzepnął małżowiną. Jego zimny wzrok zwrócił się ku młodym uczennicom.
— Wykonałyście zadanie przeciętnie. — westchnął przeciągle, przerywającym tym samym panujący bezgłos. — Jednakże zwycięzca nadal pozostanie wybrany. Cienista Łapo, z dwunastu kół osiem pozostało nietkniętych. Zahaczyłaś trzy razy ramieniem, a raz zadkiem. — wypowiedział dane i podszedł do złotawej. — Szakala Łapo, ty zaś potrąciłaś gniazda pięć razy, co daje wynik siedem do dwunastu. Starałaś się, lecz intensywne myślenie w ostateczności popchnęło do porażki. — pokręcił głową w rozczarowaniu. — Skupiono się na ogonie i przednich kończynach, a zapomniało się o tylnych.
Gdyby była bezwłosym dwunożnym, zapewne teraz siedziałaby przed Gęsim Wrzaskiem cała zaczerwieniona. Los niezbyt za nią przepadał. Czarnawa kotka zdążyła już podejść do Sosnowej Igły, wyrywając kawałek mięsa, który uparcie tkwił pod pazurami kultystki. A ona? Mogła tylko patrzeć.
— Co za marnotrawstwo. — bura wojowniczka zawarczała i odsunęła się od głodnego dzieciaka. — Dawać takie dobre mięso smarkaczowi...
Nadal uważała, że chodzi we śnie. Cienistą Łapę ukarano wepchnięciem do żłobka i nadaniem nowego imienia - Ruina.
Dlaczego akurat Ruina?
Długo zastanawiała się nad sensem zmiany miana. Czy lider zabawił się metaforą, by wskazać na zepsucie charakteru? Czy też może chodziło o wstyd, jaki przyniosła rodzinie, powodując że stała się wśród niej zepsutą krwią? Szakal doszła do wniosku, iż interpretacja miała być wolna - ostatecznie nazwa wybrzmiewała absolutnie negatywnie, odzwierciedlając stosunek Mrocznej Gwiazdy do wybuchowej kotki.
Potomkini Stokrotki wślizgnęła się pod rozłożysty krzew i przywitała z odpoczywającymi karmicielkami, wyglądającymi na zmęczone wieczną opieką nad szkrabami. Frezjowemu Płatkowi podała mięsisty kawał gołębia, a Jaszczurzemu Sykowi rzuciła starannie kilka mysz, by mogła się nimi podzielić z dziećmi. Została wyłącznie do wykarmienia jedna żywa dusza - siostra.
— Witaj. — mruknęła niechętnie do Ruiny, rzucając przelotnym spojrzeniem. — Chodź dzisiaj ze mną, po drodze wybierzesz coś, co lubisz.
— Dlaczego mam się ciebie słuchać? — burknęła. — Będziesz teraz się mścić, gdy masz ku temu okazję? Pokazywać swoją wyższość, bo mnie ukarano?
— Eh… — westchnęła. Ależ się zrobiła nagle podejrzliwa. — Powinnaś wiedzieć, że nigdy nie zniżę się do twojego poziomu, o to się nie martw. — usłyszała tylko parsknięcie padające z pyska kotki. — Chciałam, abyś zażyła świeżego powietrza i rozprostowała łapy, bo aż żal serce ściska, gdy widzę twój wzrok błagający o wyjście z więzienia.
— Takaś ty troskliwa, huh? Daruj sobie.
— Dobra, to może inaczej. — zbliżyła się do Ruiny i wystawiła groźnie zęby. — Pamiętasz słowa lidera, które wybrzmiały w dzień twojego rozszarpania? Masz obowiązek słuchać się kotów starszych rangą, a tak się składa, że ja do nich należę. Chyba nie chcesz ponownie wkurzyć przywódcy, prawda?
Zobaczyła zawahanie w brązowawych oczach i zgryz niepewności malujący się na czarnym futrze. Czyżby pojechała za mocno po ukaranej? Nie - pomyślała i zacisnęła szczęki - czasami musisz być ostra.
— Jesteś pewna, że możesz mnie od tak wyprowadzić?
— Z czego zrozumiałam, to owszem. — odpowiedziała. — W razie pomyłki całą odpowiedzialność biorę na siebie. Nie pozwolę, abyś dostała wpieprz z nie swojej winy.
Wyszły. Niektóre koty popatrzyły po sobie zaskoczone, widząc siostry w swoim towarzystwie. Był to rzadki widok - nie licząc sytuacji, w których Cień ganiała za Szakalem, by znowu się zabawić. Podeszły do rosnącej sterty zwierzyny. Kończąca się pora zielonych liści obdarowywała w sporą ilość pożywienia - nikt nie mógł narzekać na pusty brzuch, prędzej zwijano się z przejedzenia, gdy trening Chłodnego Omenu zdążył skręcić każdą kiszkę w organizmie.
— Siostro, mam pytanie. — zawołała Ruina, wybierając najtłuściejsze zwierzę. — Dlaczego jesteś wciąż oschła? Myślałam, że przegadaliśmy już wszystko.
— Nie nazywaj mnie "siostrą". — wysyczała i przymknęła ślepia. — Nigdy nią nie byłam. Tak - porozmawialiśmy, ale to nie oznacza, że nagle się pokochamy niczym najlepsze przyjaciółeczki. Do dziś śnisz mi się w koszmarach, do dziś pamiętam, jak wysyłałaś mnie po zwierzynę, nazywając od najgorszych. Gówniarz, szmata, przegryw - to tylko niektóre wyzwiska, które padły z twych ust. Nie dawałaś żyć, funkcjonować. Przypomnij sobie nasze pierwsze zgromadzenie. — przerwała, by dać Ruinie czas na analizę. — Co zrobiłaś w pierwszej kolejności? Złapałaś za kark! A żeby nie było mało, to uczepiłaś się mnie jak rzep ogona i nie dawałaś spokoju przez dobre pół godziny. I ja mam potem być dla ciebie miła? W twoich snach. — splunęła. — Traktuję cię jak "kogoś" tylko dlatego, że każdemu powinno zależeć na rozwoju członka klanu. Więzy krwi nie grają roli w moim kodeksie. Ja nigdy nie zapomnę o tym, co mi wyrządziłaś.