BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

20 lipca 2023

Od Ametysta

Plan zdobywania informacji szedł całkiem dobrze. Diament był jego niezawodnym pomocnikiem, a Ametyst bardzo się cieszył, że ma go przy sobie. Właśnie leżał przy mamie i chlipał sobie cichutko, specjalnie. Był ciekawy, kiedy Błotniste Ziele uwięziona w swoim świecie to zauważy. W końcu dał znak Diamentowi. No bo ile można czekać?
- Mamusiu? Bo Amek chyba płacze. – pisnął niby zmartwiony braciszek. Matka od razu wróciła do rzeczywistości i trąciła pyskiem synka odsłaniając jego zapłakaną mordkę?
- Co się stało? – zapytała zmartwiona.
- No bo… - zaczął mały i jeszcze bardziej się rozpłakał.
- Tak? – Błotniste Ziele owinęła się wokół niego wylizując jego pyszczek.
- Bo on mi się śnił. Czwarty kociak. I Był taki miły… Ja za nim tęsknię! Nie wiem jak można tęsknić za kimś, kogo się nie znało Myślę, że gdybyś mi o nim opowiedziała, to tęskniłby mniej. – zawył płacząc.
- Tak, mamo prosimy! – zawołał Diament. Nawet Bazalt był ciekawy. Mama westchnęła, ale kiwnęła głową.
- Jak wyglądał? – zapytał Amek przestając już płakać na siłę.
- Liliowy. Miał też trochę białego. Był pręgowany, ale nie Błotniste Ziele przyglądała mu się za bardzo. Tygrysio lub cętkowanie. Bardzo ładny kocurek. – powiedziała ze smutkiem.
- A oczy? – zapytał Diament.
- Miał zamknięte. – mruknęła.
- A fakt. – odpowiedział.
- A którędy przechodziłaś? Jakieś charakterystyczne cechy? – zapytał Amek. Zauważył, że Błotniste Ziele wpadła w jeden z tych swoich stanów wspomnieniowych, wiec mgli się pytać o wszystko bez podejrzeń.
- Błotniste Ziele poszła na spacer, aby złożyć hołd Bylicy. Po drodze przepędził ją samotnik. Uciekła gdzieś do lasu i urodziła w norze, niedaleko drogi grzmotu. – odpowiedziała. Amek i Diament wymienili spojrzenia.
- Coś jeszcze? – zapytał smętnie Diament.
- Błotniste Ziele zostawiła mu kwiatki, żeby nie było mu smutno samemu. – powiedziała. Amek uśmiechnął się. Kolejna wskazówka.
- Coś jeszcze? – zapytał.
- Pomiędzy lasem a miastem Błotniste Ziele spotkała Krokus. Pomogła jej. – powiedziała
- I? – chcieli wchłonąć jak najwięcej informacji.
- Błotniste Ziele nie chciała go zostawić. – teraz to matka zalała się łzami. Bazalt natychmiast znalazł się przy niej.
- Dobrze, już dobrze mamusiu. – pocieszał ją patrząc oskarżycielsko na braci. Ametyst przewrócił oczami. Bazalt jak zwykle wszystko popsuł. Jeśli go znajdą, stan matki się polepszy. Diament trącił Bazalta i dał mu znak, żeby poszedł za nim. Srebrny kocurek też podążył za nimi.
- Nie rozumiesz, że pytamy się o to, bo chcemy go odnaleźć? – zapytał sfrustrowany Amek.
- Sprawiacie jej przykrość. – oskarżył ich.
- Kiedy odnajdziemy braciszka to się ucieszy i nam podziękuje. Nazwie nas najlepszymi synkami na świecie. – powiedział Diament przeciągając ostatnie cztery słowa. To chyba sprawiło, że Bazalt stał się zazdrosny, bo zaproponował swoją pomoc. Ametyst udał, że się zastanawia, ale w końcu kiwnęło głową.
- Ale ja tu jestem przywódcą, a Diament zastępcą, jasne? – zapytał. Bazalt pokiwał głową. Świetnie. To już kilka kotów.
- A kiedy go zaczniemy szukać? – zapytał.
- Kiedy będziemy mieli pięć księżyców. Więc jak już zaczniemy naukę to pamiętaj, żeby szybko wszystko przyswajać. Przyda to nam się, kiedy będziemy go szukać. – polecił.
- Jasne. – odparł. Amek uśmiechnął się. Jego misja miała coraz większe szanse na powodzenie. Żałował, że musi czekać do piątego księżyca, ale najwyraźniej nie miał innego wyboru. Na razie mógł snuć plany i chłonąć informację. I taki będzie właśnie jego plan na następne trzy księżyce. Nawet nie wyobrażał sobie, co się stanie, jeśli go nie odnajdzie. Na razie nie dopuszczał sobie tej myśli do głowy. Po prostu go znajdzie i już. I wszyscy będą szczęśliwi.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)