Był wieczór. Słońce chyliło się już ku zachodowi, rzucając długie cienie i pomarańczowe promienie na kostkę brukową w siedlisku dwunogów. Coś zaszemrało, jakaś puszka poleciała w bok, a na horyzoncie pojawiła się trójka kotów – dwa kocury i jedna kotka. Wyszli z ukrycia, aby przeczesać teren w poszukiwaniu wykrytego intruza, który oblizując pysk spokojnie ich obserwował.
- Wyłaź! Wiemy, że tu jesteś! – warknął jeden z gangsterów w przestrzeń, oczekując odpowiedzi.
Po chwili srebrna, starsza kocica wychynęła zza rogu. Zgarbiona, celowo, aby wyglądać na mniej groźną, do tego starała się zmienić swój chód aby nie zdradzał jej wyśmienitej wręcz jak na wiek kondycji.
- Witajcie złociutcy! – przyjaźnie przywitała się Bylica.
- To nasz teren staruszko! Wynoś się stąd! – syknął jeden z kocurów.
- A co taki jesteś nerwowy, kochaniutki? – dziko pręgowana delikatnie przekrzywiła głowę - czyżbyś wstał lewą łapą? Chciałam się tylko przywitać z sąsiadami - miauknęła uprzejmie, podchodząc bliżej.
- Nie jesteśmy twoimi sąsiadami pieszczoszku. Jesteśmy gangiem Pazura, a ty weszłaś na nasze tereny.
Starsza powstrzymała parsknięcie śmiechu. Jacyż oni byli głupi…
- Ależ jesteście! - rzekła z uśmiechem. - mieszkam tuż obok, o tam - miauknęła, po czym wskazała w stronę terenów jej rodzinki. - widzicie! Jesteśmy sąsiadami!
Gangster prychnął.
- Głupie zagranie, pokazywać nam swoje tereny.
- Widać, że to starucha Monte - miauknęła kotka - Nie ogarnia życia w Siedlisku Wyprostowanych. Pewnie dopiero co tu przylazła.
Na to Bylica skrzywiła się wewnętrznie. Ach, te młode, nic nie myślące tępaki… nawet się nie spodziewali, co nadchodziło…niedocenianie jej możliwości to był gruby błąd.
- Nie odpowiem na to - powiedziała, przymykając oczy i robiąc radosną minkę - ale może wy odpowiecie mi na moją propozycję? - spytała, patrząc na trójkę kotów.
- A co ktoś jak ty ma nam do zaoferowania? – zakpił.
Na to srebrna uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Tak, dobrze szło, niczego nie podejrzewali, tak jak gang Śruby.
- Hm, no nie wiem... - wymruczała - może sam zgadniesz? – rzekła.
Spojrzeli na nią jak niespełna rozumu.
- Co to za zagadki?! – prychnął ten sam kot, podchodząc do niej.
- Dobra. Nie chcecie się bawić to nie, wielka szkoda. - powiedziała, robiąc koci odpowiednik wzruszenia ramionami - a więc, ja wam miło pozwolę żyć, a wy w zamian oddacie mi te tereny i przestaniecie być sąsiadami - wymruczała - no to co, pakujecie manatki? - spytała.
Zaśmiali się.
- Ha! Widzicie ją? Świruska. Dawajcie pobijemy babsko i po sprawie – po czym rzucili się w jej stronę, ale wiele nie zdziałali. Ta sama strategia ponownie zadziałała. Ach, a przed spotkaniem ich miała nadzieję, że może mają coś w tych łbach…
Jej dzieci powyskakiwały z pudeł i zakamarków ulicy, rzucając się na członków Gangu Pazura. Krokus zaatakowała jednego z kocurów, mocno uderzając go w żebra, na co ten stęknął. Bura przygwoździła go do ziemi. Jej brat, Fiołek, zaciekle zaczął drapać swojego przeciwnika, nie dając mu ani chwili wytchnienia. Podciął samotnika, przez co ten padł na ziemię i został do niej przygnieciony przez syna Sadu. Na koniec została przygwożdżona kotka, przez Skowronek.
Żadne z nich nie dotarło do Bylicy. Ha. I to ona nazywała dobrą strategią. Prosta a jak skuteczna.
- Ach. Kolejni, którzy odrzucają moją szlachetną propozycję. Jakie to przykre... chyba będę musiała się was pozbyć w takim razie... - wymruczała z udawanym żalem, podchodząc do przygwożdżonych gangsterów.
Spojrzeli na nią ze strachem, zaskoczeni takim nagłym obrotem spraw.
- Nie czekaj! Dobra! Oddamy wam to miejsce! – miauknęło jedno z nich.
- Tak? Ale skąd mam mieć pewność, że nie wrócicie? - spytała, po czym pochyliła się i położyła swą łapę na podbródku jednego z kocurów, a następnie uniosła jego głowę do góry.
- Nie wrócimy! Naprawdę! Nie jesteśmy samobójcami. – miauczał dalej mieszczuch.
Staruszka oblizała wargi, wstając.
- Hm... - zaczęła się zastanawiać. - wiecie, po waszym odrzuceniu, czuję się zraniona, może jakaś rekompensata za to? - spytała z udawanym smutkiem patrząc na tę trójkę.
- Macie nasze tereny. W pudłach jest jedzenie! To wszystko co mamy!
- W których pudłach? - spytała. - I może jeszcze jedno pytanko...co się dzieje tam, na tej...arenie? – zaczęła. Może od nich dowie się więcej konkretów - te wrzaski ranią me uszy, chcę wiedzieć, kogo sprać. – rzekła z kamiennym pyskiem.
Wskazali jej odpowiednie parę pudeł leżących gdzieś dalej, delikatnie, ogonami, aby nie zostać zbitymi przez jej młode.
- Walczą tam o władzę. Kilkoro już padło. Niezbyt przyjemne miejsce.
- Hm, a kto walczy konkretnie? Jakieś imiona, personalia? - spytała.
- Nie znamy, to jacyś samotnicy. Jak jesteś taka ciekawa to tak idź i ich zapytaj.
Znowu?! Czemu nikt nie wiedział, co, porządnych plotkarzy tu nie mieli?!
- Ugh. - warknęła. - czemu nikt w tym zapyziałym mieście nie wie, kto tam się leje?! - wrzasnęła, podchodząc do pustego kubła na śmieci i wywracając go. - dobra. To może zrobimy inaczej - powiedziała wracając do przygniecionych kotów, już ze stoickim spokojem - pójdziecie, i dowiecie się, kto tam się leje. Nie obchodzi mnie, które z was, nie obchodzi mnie, czy ktoś z was zginie czy nie. Chcę informację. Macie pięć dni. Zachód słońca piątego, a was znajdę i wypatroszę. - warknęła. Następnie spojrzała na jednego z kocurów - albo jeszcze lepiej. Ten tu będzie zakładnikiem. Jak nie przyjdziecie z informacją, to zginie on w męczarniach z rozprutym brzuchem. A jak was później znajdę... to skończycie bez oczu i łap zostawieni na drodze - miauknęła. - umowa stoi? - spytała, oblizując pysk z uśmiechem.
- Jasne. Wypuść nas to się tego dowiemy... Sorry stary - rzucił gangster do zakładnika.
Błękitna skinęła głową, na co jej dzieci wypuściły dwójkę, zostawiając ostatniego z nimi.
Ci szybko zwiali, wywracając po drodze jakiś mniejszy kubeł.
- A ty? Jak się nazywasz, złotko? - spytała, podchodząc do przygniecionego zakładnika. Chciała wiedzieć, kogo trzyma. Może okaże się ciekawym kotem?
- Jestem... Zaskroniec... – prychnął gangster. - Dranie...
- Och, na pewno przyjdą z informacją...a jak nie... to niestety, będę musiała ich zabić... - wymruczała. - I bardzo ładne imię. Ja nazywam się Bylica.
- Ich? A nie mnie? Myślałem, że to ja jestem kozłem ofiarnym. – powiedział zdziwiony.
- Powiedziałam przecież, że ich zostawię na ulicy. Ciebie się zobaczy. – rzekła - W sumie jak nie przyjdą, to może dam ci spokój. W końcu, nie twoja wina, że masz takich kumpli zdradzieckich. Mam jeszcze jedno pytanko, a czy wiesz może coś o najbliższym gangu? - spytała. - gdzie się znajduje, ile tam jest kotów i takie tam - spytała milusio, dając znak dzieciom, aby puściły samotnika, jednak miały go na oku, aby czasem nie zwiał.
Zaskroniec wstał na łapy, po czym odparł:
- Chcesz wybić z nas całe miasto? - prychnął. - Lepiej radzę ci uważać staruszko. Inne gangi nie są tak słabe jak nasz. Nie oddadzą bez walki terenów. Możesz spróbować odbić tereny gangowi Ości, o ile życie ci miłe.
- Właściwie, to jesteście drudzy - miauknęła - kojarzysz Śrubę? Tak mu wklepaliśmy, że aż z miasta razem z bandą wypinkolili w pierony - miauknęła. - Gang Ości... ile mają tam kotów? - spytała.
- Nie kojarzę - skrzywił nos. - Nie wiem. Nie podchodziliśmy nigdy do nich. Znani są na ulicy z bestialstwa. Trzymaliśmy się więc z daleka.
- A wiesz może, kto może wiedzieć? - spytała.
- A co ja wyrocznia? Nie mam pojęcia to świry. Nikt normalny się z nimi nie zadaje.
- Ja do normalnych nie należę - zachichotała staruszka - chodź, skarbie. Przetrzymamy cię u siebie przez te pięć dni, potem się zobaczy - miauknęła, po czym ruszyła w stronę ich uliczki. Nie miała oczywiście zamiaru wprowadzać go do ich ogródka. Niedaleko znajdowała się granica miasta, tam można było go skitrać w jakimś dole.
Kocur rozglądał się delikatnie za drogą ucieczki, co nie umknęło jej uwadze, jednak to zignorowała.
Kiedy dotarli na skraj miasta, Bylica zaczęła kopać dół wraz z Krokus, podczas gdy reszta trzymała samotnika przy ziemi, żeby nie zwiał.
Kiedy dziura była już gotowa, wrzucili tam samotnika. Do tego srebrna kocica dała mu ziarna maku, aby ten na pewno nie zwiał jakimś nieznanym jej cudem. Chociaż próba skończyła by się pewnie zasypaniem i śmiercią przez pogrzebanie życiem.
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.W Klanie Nocy
doszło do ataku na książęta, podczas którego Sterletowa Łapa utracił jedną z kończyn. Od tamtej pory między samotnikami a Klanem Nocy, trwa zawzięta walka. Zgodnie z zeznaniami przesłuchiwanych kotów, atakujący ich klan samotnicy nie są zwykłymi włóczęgami, a zorganizowaną grupą, która za cel obrała sobie sam ród władców. Wojownicy dzień w dzień wyruszają na nieznane tereny, przeszukując je z nadzieją znalezienia wskazówek, które doprowadzą ich do swych przeciwników. Spieniona Gwiazda, która władzę objęła po swej niedawno zmarłej matce, pracuje ciężko każdego wschodu słońca, wraz z zastępczyniami analizując dostarczane im wieści z granicy.Niestety, w ostatnich spotkaniach uczestniczyć mogła jedynie jedna z jej zastępczyń - Mandarynkowe Pióro, która tymczasowo przejęła obowiązki po swej siostrze, aktualnie zajmującej się odchowaniem kociąt zrodzonych z sojuszu Klanu Nocy oraz Klanu Wilka.
W Klanie Wilka
Kult Mrocznej Puszczy w końcu się odzywa. Po księżycach spędzonych w milczeniu i poczuciu porzucenia przez własną przywódczynię, decydują się wziąć sprawy we własne łapy. Ciężko jest zatrzymać zbieraną przez taki czas gorycz i stłumienie, przepełnione niezadowoleniem z decyzji władzy. Ich modły do przodków nie idą na marne, gdyż przemawia do nich sama dusza potępiona, kryjąca się w ciele zastępczyni, Wilczej Tajgi. Sosnowa Igła szybko zdradza swą tożsamość i przyrównuje swych wyznawców do stóp. Dochodzi do udanego zamachu na Wieczorną Gwiazdę. Winą obarczeni zostają żądni zemsty samotnicy, których grupki już od dawna były mordowane przez kultystów. Nowa liderka przyjmuje imię Sosnowa Gwiazda, a wraz z nią, w Klanie Wilka następują brutalne zmiany, o czym już wkrótce członkowie mogli przekonać się na własne oczy. Podczas zgromadzenia, wbrew rozkazowi liderki, Skarabeuszowa Łapa, uczennica medyczki, wyjawia sekret dotyczący śmierci Wieczornej Gwiazdy. W obozie spotyka ją kara, dużo gorsza niż ktokolwiek mógłby sądzić. Zostaje odebrana jej pozycja, możliwość wychodzenia z obozu, zostaje wykluczona z życia klanowego, a nawet traci swe imię, stając się Głupią Łapą, wychowanką Olszowej Kory. Warto także wspomnieć, że w szale gniewu przywódczyni bezpowrotnie okalecza ciało młodej kotki, odrywając jej ogon oraz pokrywając jej grzbiet głębokimi szramami.W Owocowym Lesie
Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz