Słowa brata skutecznie go uspokoiły, mały kocurek przylgnął do jego boku, ugniatając go łapkami. Przyjemne ciepełko rozlało się po jego ciele, gdy zamknął ślepka. Bluszczyk ułożył swój pyszczek między długimi uszami Sroczka, który mimo wszystko, nadal drżał na ciele. Wierzył jednak swojemu braciszkowi, który tak hardo zapewniał, że nic mu się nie stanie, bo go obroni. W końcu - kto inny miałby to zrobić, jak nie on? To liliowy był tym większym, odważniejszym bratem, który miał stawiać czoła wszystkiemu, co złe i niebezpieczne.
Do teraz pamiętał swoje pierwsze wyjście na powierzchnię, gdy Jemioła popychała go ku wyjściu, pilnując, by łapy mu się nie rozjechały.
Skulił uszka, gdy wyszedł na zewnątrz kolejny raz tego dnia. Jego ruchy nabrały sprawności i nie wyglądał już jak niezdarny paproch próbujący nauczyć się chodzić. Mimo to - nadal sprawiał wrażenie, jakby dosłownie w jednej sekundzie miał wziąć zejść na tamten świat.
— B-bluszczyku…? — wyszeptał, gdy coś w zaroślach zaszeleściło a liliowa kita brata nawet nie pojawiła się w zasięgu wzroku. Maluch pociągnął nosem, wciągając ponownie gluta, który zwisał mu z mordki. Nieśmiało zrobił kilka kroków do przodu, czując, że zaraz zupełnie się robeczy. Jemioła przebywała u medyka i jakoś nie wyglądało na to, że szybko do nich wróci.
Ogólnie Sroczek uważał, że ich mama jest jakaś… inna. W przeciwieństwie do Zajęczego Omyka, która była naprawdę kochającą karmicielką, pointka sprawiała wrażenie nieobecnej, czasem uśmiechnęła się do braci ledwo widocznie, jednak więcej czasu spędzała gapiąc się w jeden punkt. Burasek nie mógł powiedzieć, że nie zajmowała się nimi, bo jednak oboje byli syci oraz czyści, jednak… brakowało mu tego, czego doświadczali Falka oraz Prędki. Chciał słuchać różnorakich historyjek na dobranoc czy opowieści o ich cudownym tacie. Kotka jednak unikała opowieści o ojcu kociąt, za każdym razem ucinając temat, nim ten zdążył się rozwinąć.
— B-bluszczy-yk-ku! — zakwilił, gdy zobaczył brata, który wychodził właśnie od medyków. Łezki pojawiły się w oczach kocurka, gdy puścił się biegiem w stronę liliowego. Syn Omszonej Mordki zamrugał ślepkami, jednakże na widok burego uśmiechnął się łagodnie, machając do niego łapą. Zrozpaczony i przerażony wszystkim Sroczek, nawet nie zauważył przed sobą kamienia. Zahaczył o niego łapką, wywalając się na piasku i runął jak długi na ziemię.
Dolna warga kocurka zadrżała, gdy ten podniósł się cały obolały i ubrudzony. Przeszklonymi, zielonymi oczkami popatrzył na swojego brata, po czym wybuchł przeraźliwym, donośnym płaczem
< Bluszczyku? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz