BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 marca 2021

Od Jastrzębiej Łapy

Był na patrolu z Jastrzębim Podmuchem i Bystrą Wodą. To co tam się wydarzyło było dziwne. Nie podobało mu się to, że zawraca kotce w głowie. Byli w końcu po to, aby go uczyć, a nie rozmawiać na jakieś prywatne sprawy. Gdy kocur próbował się go pozbyć, z chęcią skorzystał z tej możliwości i udał, że idzie zapolować na mysz. Naprawdę jednak, przypadł do ziemi i skrył się w krzaku, słuchając co Bystra Woda knuł. No dobra... Nie tego się spodziewał. Nie ingerował w to zwłaszcza, kiedy dostrzegł mamę. A ona co tu robiła? Śledziła ich czy jak? Jego mózg pracował intensywnie, próbując zrozumieć czego był właśnie świadkiem. Gdzieś z boku siebie wyczuł mysz, więc nie oglądając już dalej tej sceny, zakradł się do piszczki i zabił. Teraz miał alibi, gdyby jakimś cudem dowiedzieli się, że podsłuchiwał. Wrócił z myszą do krzaku, a słysząc swoje imię wyszedł z ukrycia. Nie miał powodu już dalej udawać, że go tu nie było. Rzucił Bystrej Wodzie spojrzenie. Kocur nie był zadowolony, że zastępczyni wtrąciła się do ich rozmowy. Mimo to ruszył na dalszy patrol z kocurem. Jastrzębia Łapa przez całą drogę milczał, co odpowiadało wojownikowi. Uczniowi zresztą też. Obeszli teren, po czym wrócili do obozu. 

***

Już od kilku uderzeń serca wypatrywał matki z mentorką. Zniknęli jak kamień w wodę. Ciekawe co takiego robiły, że im udało się wszystko załatwić, a ich nadal nie było. Chyba, że to przez tempo jakie nałożył Bystra Woda wrócili pierwsi. Pewnie nie chciał już dalej go niańczyć, dlatego mógł cieszyć się dniem wolnym. 
Rozmyślając nad tym wszystkim, próbował połączyć kropki. Niestety... Myśl uciekała mu za każdym razem, kiedy ją pochwycił. 
Słysząc szelest, uniósł wzrok i dostrzegł dwie kotki, które w końcu wróciły. Mama opierała się o Jastrzębi Podmuch i kierowały kroki do leża medyka. Odprowadził je wzrokiem. Czy to możliwe, że... Nie. Absurdalna myśl. Mimo to chodziła mu po głowie niczym natrętny owad, nie dając spokoju. 
- Hej! - usłyszał przy uchu ciche miauczenie. 
Skierował wzrok na kocię Raniuszkowego Dziobu. A on co tu robił? Miał dopiero księżyc, a już wyszedł zwiedzać świat? Głupota! On w jego wieku był mądrzejszy. 
- Tak? - zwrócił się jednak do kociaka, który uśmiechał się do niego pogodnie.
- Pobafis se se mną? 
Yh... Nie miał chęci przystawać na propozycję kocurka. Tuż obok dostrzegł kolejną kulkę i kolejną. Pojawiły się jakby znikąd, a za nimi zmartwiona matka, która ocierała zaspane oczy. No tak... Tak to jest, gdy się nie pilnuję młodych! 
- Tutaj! - zawołał kotkę, a ta odetchnęła z ulgą i podeszła.
- Suseł, Światełko, Wisienko! Nie wolno tak uciekać! - zbeształa swoje młode karmicielka, ciesząc się, że mimo wszystko nic im nie jest. - Pomógłbyś mi je odnieść? - rzuciła proszące spojrzenie. 
Nie mógł odmówić, nie po tym, jak znany był z swojej wielkoduszności. Kiwnął głową. Złapał jedną kulkę za futerko i zaniósł z powrotem do żłobka. Nie podobało to się maluchom. Ewidentnie chcieli poznać świat, a on im to uniemożliwił. No cóż... Życie nie jest usłane różami. Im szybciej się o tym przekonają tym lepiej.

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)