BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

25 marca 2021

Od Jastrzębiej Łapy

Dostał kolejny powód, aby nienawidzić Pory Nagich Drzew. Nie dość, że przez chlapę szło mu średnio polowanie, to walka okazała się trudniejsza niż przypuszczał. Łapy raz po raz rozjeżdżały mu się na różne strony, a pysk kończył w rozmokłym śniegu. Był tak bardzo zdesperowany, aby mu wyszło, że kiedy Jastrzębi Podmuch gadała z Dębową Piersią, który towarzyszył im na treningu dla ochrony, oczyścił w miarę teren, aby mieć jakiekolwiek szanse w starciu. 
Jastrzębi Podmuch kończąc przerwę, oczywiście zauważyła kępki zmarzniętej trawy, którą odsłonił. Rzuciła mu tylko pytanie, czy za każdym razem będzie oczyszczał teren przed walką, by móc odeprzeć atak wroga. To skutecznie zamknęło mu pysk na wszelkie spory. Miała rację. Powinien umieć poradzić sobie w każdej sytuacji. Niestety tylko się irytował, co coraz trudniej było mu ukryć. Chciał w końcu pokonać mentorkę i pokazać Skalę, że nie był do niczego. Akurat myśl o siostrze dodawała mu pary do łap, przez co trenował dzień w dzień, aby jako pierwszy być mianowany. Wtedy siostra musiałaby uznać jego wyższość. Tak. Ta wizja była piękna, lecz musiał się najpierw do tego przygotować. 
Kolejne ataki, uniki. Zwody, uskoki, uderzenia. To wszystko zlało się w jedno. Nie czuł łap, a oddech brało się coraz trudniej przez mroźne powietrze. Jednak nie poddawał się. 
Tak zleciały kolejne dni.

***

Byli na patrolu. Mentorka postanowiła dać mu odsapnąć po tym, jak szkolenie dawało efekty. Był z siebie zadowolony, jednak nie aż tak jakby chciał. Idąc za wojowniczką, zerkał na Huraganowe Wzgórze. Teraz to on postanowił im towarzyszyć. Ciekawe co się stało z Bystrą Wodą. Zawsze się wpychał im na treningi, a teraz? Może nie miał czasu? To też była jakaś myśl. 
Dotarli do granicy z Klanem Klifu lub raczej Klanem Nocy. Ich zapach był intensywny. Słyszał plotki o wojnie i tym, że nocniaki wygrali. Teraz mógł poczuć tego efekt. Naglę do jego nosa dotarła kolejna woń. Patrol Klanu Nocy. Zerknął na mentorkę i ich towarzysza. Oni również ich wyczuli. Nie minęła chwila, a pojawili się w zasięgu wzroku. Trójka kotów widząc ich tak blisko ich nowego terenu, podeszła z sykiem. 
- Jesteście ślepi? To nasza granica. Wracajcie lepiej do swojej nory wilczaki! - prychnęła w ich stronę kocica. 
- Przecież nie naruszyliśmy jej - syknęła w jej stronę Jastrzębi Podmuch. - Ślepa jesteś czy jak? 
- Jastrzębi Podmuchu, lepiej nie zaczynać... - Lecz głos Huraganowego Wzgórza, został przerwany przez wojowniczkę z Klanu Nocy. 
- Coś powiedziała? Jak mnie nazwałaś śmierdząca, wronia strawo? 
- Nadchodząca Dzik, proszę... - Jej kolega najwyraźniej starał się uspokoić czekoladową arlekinkę. Ta jednak nie słuchała, przekraczając granicę, aby stanąć bliżej kocicy.
- Zamknij się! - fuknęła - Robię co chcę. A to coś mnie obraża. Powtarzam raz jeszcze. Wynocha szczury! 
- Teraz ty naruszasz granicę! - ostrzegła ją.
- A co mi zrobisz, co? Jesteś słabą wronią strawą! 
To najwyraźniej sprawiło, że nerwy wojowniczki z Klanu Wilka nie wytrzymały. Obserwował jak wojowniczka atakuję tą całą Nadchodzącą Dzik. Jej kompani nie pozostali dłużni. Rzucili jej się na pomoc, a co za tym idzie, również wciągnęli w to Huragana i oczywiście jego. Nie miał ochoty nadstawiać karku, jednak skoro miał szansę później opowiedzieć siostrze jak uratował mentorkę, przed szajką bandyckich wojowników z Klanu Nocy, to mógł zaryzykować. Szybko dopadł do sprawczyni incydentu i wgryzł jej się w łapę. Ta syknęła i kopnęła go wprost na innego wroga. Obcy kocur rzucił mu chłodne spojrzenie i rzucił mu się do gardła. W porę uskoczył, ale napastnik zahaczył o jego ucho, które zapiekło dość mocno. Wyczuł zapach krwi. Nim się w porę obudził z szoku, że został zraniony i to naprawde zraniony, wielka łapa już leciała na spotkanie z jego pyskiem. Poczuł ból, a następnie poleciał kawałek w bok. Mentorka widząc to, rzuciła się tym razem na czarno-białego i wyszarpali sobie kilka kłaków. Była zła. I to bardzo zła. Widział jeszcze jak Huraganowe Wzgórze odgania swojego natręta i pomógł Jastrzębiemu Podmuchowi w pokonaniu pozostałej dwójki. On w tym czasie nadal leżał, bojąc się poruszyć. Prawie o włos. O włos, a pewnie by go zabił. Widział to w jego oczach. Ten mrok, co u mamy. Kim był ten kocur? 
- Nic ci nie jest? - Mentorka wraz z wojownikiem, podeszli do niego. 
Jej ogon nadal kołysał się na boki z nerwów. 
- Cholerne nocniaki! Panoszą się jakby wszystko należało do nich - warknęła.
Huraganowe wzgórze w tym czasie przyjrzał się jego zranieniom. 
- Powinniśmy zabrać go do medyka. Jest w szoku - miauknął.
Miał tu rację. Był w szoku. Nie był w stanie wykrztusić ani jednego słowa. Ból nadal mu towarzyszył, a zapach krwi uderzał do nosa. 
Zirytowana Jastrząb pomogła mu wstać. Przez resztę drogi powrotnej milczała, pewnie denerwując się nadal na tą bandę wronich straw. 
Kiedy wrócili od razu udał się do Potrójnego Kroku. Medyk przebadał go i zalepił rany pajęczyną. Stwierdził również, że będzie miał po tym blizny i nie będzie już taki ładny. Co miał na myśli? Dopiero następnego dnia zrozumiał. Kiedy szok i ból dzięki leczniczym rośliną minął, wyczuł, że czegoś mu brakuję. Przyglądając się w kałuży, dostrzegł, że coś jest nie tak z jego lewą stroną na dole pyska. Nie widział co, bo jego górny pysk z futerkiem to zasłaniały. Jednak, kiedy go otworzył dostrzegł, że nie ma tego czegoś co zasłaniałoby mu dolne zęby. Otworzył więc go szerzej, aby się przyjrzeć. Zamknął. Otworzył i zamknął. Na Klan Gwiazdy. Nie ukryję tego podczas mówienia. A milczeć do końca życia nie zamierzał. Może powinien obracać się do rozmówcy prawym profilem? Wtedy nie odstraszy nikogo, bo akurat to wyglądało nieco niepokojąco. Jednak mimo tej całej szramie, cieszył się, że żył i nie urwało mu połowy całego pyska. Albo góry! Dół jeszcze dało się ukryć sierścią i wąsami. Z tamtym byłby problem. No i jego ucho! To dopiero teraz zauważył. Było nadszarpane. To było wtedy, kiedy go dziabnął skubaniec. Wykrzywił się z irytacji. Jak go kiedyś jeszcze spotka, to popamięta. Zemści się za to.
Jeszcze była sprawa jego siostry. Ta to pewnie tu przyleci, kiedy usłyszy, że coś mu się stało. Jeżeli zacznie go wyśmiewać, to chyba nie wytrzyma i jej przyłoży. Yh...! Miał ochotę coś zniszczyć i dać upust swoim emocjom. Nie chciał jednak łamać zasad ustanowionych przez wujka i wybierać się sam poza obóz. Jednak tylko tam mógłby być prawdziwym sobą. 
Z tą myślą, ułożył się na posłaniu. Musiał odpocząć. 
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)