Przylgnęła do boku srebrnej kotki, przymykając ślepia. Ciepło drugiego ciała skutecznie łagodziły jakże “piękne” uroki zimy. Spod przymkniętych powiek obserwowała, jak z czoła wojowniczki powoli zsuwa się wysuszony na wiór mak w towarzystwie stokrotki. Uśmiechnęła się lekko, przypominając sobie, kiedy dała je kotce w prezencie. Nadal nie potrafiła uwierzyć w to, że Bielik nadal je trzymała, a nie wyrzuciła już dawno.
— Śpisz? — mruknęła, trącając ją nosem. W odpowiedzi dostała jednak ciche chrapnięcie, po czym starsza z kotek przetarła nos, oblizując mordkę. Świst wiatru na zewnątrz sprawił, że futro na grzbiecie Owieczki zjeżyło się odrobinę, jednocześnie młoda medyczka wtuliła się w kupę sierści, spokojnie drzemiącą obok niej. Wetknęła swoją mordkę pod jej brodę, mrucząc łagodnie — Czyli śpisz — szepnęła zrezygnowana. Nie narzekała jednak. Od kiedy zaczęły spać w jednym legowisku, jakość oraz długość snu Owieczki znacząco się poprawiła. Co prawda raz na jakiś czas śnił się jej jakiś paskudny koszmar, jednak tulenie się w futerko wojowniczki skutecznie łagodziło wszystko, co złe, jakby Owieczka była skryta pod jakąś ochronną barierą.
Śnieg sypał jak nawiedzony, pokrywając wszystko białym puchem, wejście do legowiska medyków było z lekka oblodzone, poprzedniego dnia Głóg o mało co łapy nie skręcił przez to, nie miała jednak po co ostrzegać kogokolwiek innego, kilka godzin później wszystko stopniało i cały lód zamienił się w paskudne błoto.
— Już nie śpisz? — zesztywniała, gdy poczuła na swoim policzku ciepły język. Natychmiast odwróciła wzrok, nie wiedząc co powiedzieć. Serce łomotało jej jak szalone, nie spodziewała się takiego gestu ze strony Bielik. Co prawda miała wrażenie, że są sobie bliższe od jakiegoś czasu, jednak tylko się przyjaźniły.
W głowie miała radosny śmiech Wschodu, który z zawadiackim uśmiechem na mordce komentował, że w owocowym lesie rósł kolejny romans. Zaprzeczała jednak za każdym razem, gdy rudy kocur podejmował temat, często celowo go zmieniała, czy też podejmowała zupełnie inny. Kilka razy celowo rozsypała zioła, by ukrócić konwersację. Nie potrafiła przyjąć do siebie wiadomości, że mogłaby czuć coś względem córki Szyszki. To wszystko wydawało się jej tak nierealne, niczym tęczowy kot. Czasem łapała się, gdy myślała o tym, jakby to było, gdyby skończyły razem, zaraz jednak zawstydzona odrzucała ją od siebie.
— T-tak jakoś w-wyszło… — wymamrotała nieśmiało, natychmiast chowając mordkę w długim futrze na klatce piersiowej srebrnej. Miała ochotę schować się pod ziemią, gdy jej język przesuwał się między krótkimi, zaokrąglonymi uszami szylkretki. Ta raz po raz brała więcej powietrza w płuca, wypuszczając je z głośnym świstem. Odruchowo ugniatała łapkami jej brzuch, mrucząc przy tym cicho. Mimo tego całego zażenowania było jej naprawdę wygodnie, a wszelkie troski odchodziły na bok. Poruszyła uszami, gdy srebrna zaśmiała się cicho.
Odsunęła się, patrząc jej w oczy. Futerko skutecznie przykrywały jej rumieńce, które z całą pewnością pokrywały cały jej pyszczek. Loczki na policzkach czekoladowo-rudej poruszyły się, gdy ta cofnęła głowę. Gorąco oraz dreszcze rozeszły się po jej całym ciele. Wzięła głębszy wdech, uspokajając rozszalałe serce. Niechętnie wyrwała się z jej ciepłego uścisku, tłumacząc, że wypiła zbyt dużo wody i musi iść na stronę. Czym prędzej przekroczyła wejście do legowiska, czując, jak zimny wiatr targa jej krótkie futro. Pospiesznym krokiem udała się jak najdalej od obozu. W głowie cały czas miała słowa Wschodu oraz to dziwne ciepło, które rozlewało się na jej serduszku, gdy tylko Bielik była blisko.
Pociągnęła nosem, brudząc swoje łapy błotem.
Tylko się przyjaźniły, wspierały się w trudnych chwilach i nic więcej.
To nie była miłość.
— Śpisz? — mruknęła, trącając ją nosem. W odpowiedzi dostała jednak ciche chrapnięcie, po czym starsza z kotek przetarła nos, oblizując mordkę. Świst wiatru na zewnątrz sprawił, że futro na grzbiecie Owieczki zjeżyło się odrobinę, jednocześnie młoda medyczka wtuliła się w kupę sierści, spokojnie drzemiącą obok niej. Wetknęła swoją mordkę pod jej brodę, mrucząc łagodnie — Czyli śpisz — szepnęła zrezygnowana. Nie narzekała jednak. Od kiedy zaczęły spać w jednym legowisku, jakość oraz długość snu Owieczki znacząco się poprawiła. Co prawda raz na jakiś czas śnił się jej jakiś paskudny koszmar, jednak tulenie się w futerko wojowniczki skutecznie łagodziło wszystko, co złe, jakby Owieczka była skryta pod jakąś ochronną barierą.
Śnieg sypał jak nawiedzony, pokrywając wszystko białym puchem, wejście do legowiska medyków było z lekka oblodzone, poprzedniego dnia Głóg o mało co łapy nie skręcił przez to, nie miała jednak po co ostrzegać kogokolwiek innego, kilka godzin później wszystko stopniało i cały lód zamienił się w paskudne błoto.
— Już nie śpisz? — zesztywniała, gdy poczuła na swoim policzku ciepły język. Natychmiast odwróciła wzrok, nie wiedząc co powiedzieć. Serce łomotało jej jak szalone, nie spodziewała się takiego gestu ze strony Bielik. Co prawda miała wrażenie, że są sobie bliższe od jakiegoś czasu, jednak tylko się przyjaźniły.
W głowie miała radosny śmiech Wschodu, który z zawadiackim uśmiechem na mordce komentował, że w owocowym lesie rósł kolejny romans. Zaprzeczała jednak za każdym razem, gdy rudy kocur podejmował temat, często celowo go zmieniała, czy też podejmowała zupełnie inny. Kilka razy celowo rozsypała zioła, by ukrócić konwersację. Nie potrafiła przyjąć do siebie wiadomości, że mogłaby czuć coś względem córki Szyszki. To wszystko wydawało się jej tak nierealne, niczym tęczowy kot. Czasem łapała się, gdy myślała o tym, jakby to było, gdyby skończyły razem, zaraz jednak zawstydzona odrzucała ją od siebie.
— T-tak jakoś w-wyszło… — wymamrotała nieśmiało, natychmiast chowając mordkę w długim futrze na klatce piersiowej srebrnej. Miała ochotę schować się pod ziemią, gdy jej język przesuwał się między krótkimi, zaokrąglonymi uszami szylkretki. Ta raz po raz brała więcej powietrza w płuca, wypuszczając je z głośnym świstem. Odruchowo ugniatała łapkami jej brzuch, mrucząc przy tym cicho. Mimo tego całego zażenowania było jej naprawdę wygodnie, a wszelkie troski odchodziły na bok. Poruszyła uszami, gdy srebrna zaśmiała się cicho.
Odsunęła się, patrząc jej w oczy. Futerko skutecznie przykrywały jej rumieńce, które z całą pewnością pokrywały cały jej pyszczek. Loczki na policzkach czekoladowo-rudej poruszyły się, gdy ta cofnęła głowę. Gorąco oraz dreszcze rozeszły się po jej całym ciele. Wzięła głębszy wdech, uspokajając rozszalałe serce. Niechętnie wyrwała się z jej ciepłego uścisku, tłumacząc, że wypiła zbyt dużo wody i musi iść na stronę. Czym prędzej przekroczyła wejście do legowiska, czując, jak zimny wiatr targa jej krótkie futro. Pospiesznym krokiem udała się jak najdalej od obozu. W głowie cały czas miała słowa Wschodu oraz to dziwne ciepło, które rozlewało się na jej serduszku, gdy tylko Bielik była blisko.
Pociągnęła nosem, brudząc swoje łapy błotem.
Tylko się przyjaźniły, wspierały się w trudnych chwilach i nic więcej.
To nie była miłość.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz