Od Ostrokrzewika

*akcja toczy się przed śmiercią Gęsiego Pióra*


Ostrokrzewik westchnął i zszedł z grzbietu mamy. Nie rozumiał dlaczego ostatnio stała się taka nudna i śpiąca. Normalnie dorównywała Szafirkowi! Do tego cały czas w żłobku przesiadywała ta śmierdząca szara kotka, która nie dość, że wmuszała w jego mamę - a czasem nawet w niego(!) - to okropne zielsko, to jeszcze co chwilę zwracała mu uwagę, że swoimi psotami przeszkadza Gęsiemu Pióru. Przecież on chciał tylko trochę uwagi, to coś złego…? Jakiś czas temu przecież mamie nie przeszkadzało to, że się na nią wdrapywał aż tak bardzo… Chyba, że… Może urósł? Od razu humor mu się troszkę poprawił. Tak, na pewno jest większy i cięższy i to dlatego. A skoro jest już taki duży to dzień lub dwa i na pewno zostanie wojownikiem! Przecież już świetnie walczył, wygrywał z każdą szyszką i kamieniem. Z takimi myślami wyszedł ze żłobka szukając czegoś ciekawszego do robienia. Może gdzieś jest tatuś? Albo starsza siostrzyczka? Nawet na widok braciszka Słonecznego Zmierzchu by się ucieszył, mógłby go nauczyć bycia wojownikiem! Zresztą, na zewnątrz zawsze było dużo ciekawiej. No, i gdy zniknęło się z oczu mamusi była mniejsza szansa, że każą mu znowu siedzieć razem z tą drugą kotką, Białym Puchem. Może i królowa nie była już gruba, tak jak wcześniej, ale i tak jej nie lubił. A do tego jej kociak, Zawilec, był jakiś taki cichy i dziwny. Ostrokrzewik w ogóle nie rozumiał, dlaczego jakaś inna kotka miałaby się nim zajmować. Przecież sam się potrafi już sobą zająć, nawet jeśli mamy chwilę nie ma.

Ku swojemu rozczarowaniu kocurek nie znalazł w otoczeniu żłobka nikogo ze swojej rodziny. Właściwie, jedynym kotem jakiego rozpoznawał, był zastępca tatusia. Jego akurat dobrze pamiętał, to był ten zły kocur, który przestraszył i doprowadził do łez Leszczynka. Leżał sobie jakby nigdy nic w cieniu jednego z krzaków z tym swoim łysym pyskiem. A przecież Leszczynka nie wolno było doprowadzać do łez, wiedział o tym doskonale, bo sam często dostawał za to karę od mamy. Zastępca taty musiał być wielkim wojownikiem, skoro jego ona nie spotkała. Oczywiście, nie tak wielkim jakim on zostanie gdy dorośnie. I na pewno nie tak wielkim jak Iglasta Gwiazda!

– Czemu nic robisz? – Zapytał, podbiegając w podskokach do wojownika. – Kiedy ja już zostanę zastępcą, zawsze będę coś robić, a nie lenił się!

Wilcze Serce leniwie otworzył jedno oko, mierząc kociaka spojrzeniem.

– To ty zostaniesz zastępcą? – mruknął sceptycznie.

– Oczywiście, że tak! – Ostrokrzewik wypiął dumnie pierś, a jego oczy zaświeciły się z entuzjazmu. – Będę najlepszym zastępcą jakiego kiedykolwiek miał Klan Wilka! Rozwiążę wszystkie problemy, nie będziemy już musieli się przenosić na inne tereny i będziemy mieć mnóstwo jedzenia. I żaden inny klan nam nie podskoczy! Jak tylko zostanę wojownikiem… – Urwał, zastanawiając się, czy starszy kot go w ogóle  słucha. – O, już wiem! Jak już jesteś zastępcą mojego taty, pokażesz mi jak się poluje!

Usiadł przed kocurem wpatrując się w niego z nadzieją.


<Wilcze Serce? Sorka, że długo c: >