Wieczny uczeń zostaje mianowany
Barwinkowa Łapa wyszedł z legowiska uczniów, wciąż czując się nieswojo na nowych terenach. Były wszechstronne, w dalszym ciągu nieznane, a czarny kocurek za wszelką cenę chciał je przejść wszerz i wzdłuż.
Rozciągnął się; pogoda sprzyjała, ciepło z lekkim wiatrem. Rozejrzał się wokół, koty przygotowywały się do patrolu, inne brały swoich uczniów na treningi. Właśnie, Barwinkowa Łapa nie widział ostatnio Łabędziego Plusku, czyżby kocur zgubił się na nowym terytorium?
Ruszył żwawym krokiem przed siebie, mijając stos ze zwierzyną. Przystaną jednak obok niego, a na karku poczuł nagły dreszcz.
Sierść zjeżyła mu się, gdy usłyszał groźny, chłodny ton za sobą.
- Ty kupo futra. Nędzny futrzaku.
Ten głos pozna wszędzie, Lisia Gwiazda stał za nim, bijąc ogonem o ziemię. Barwinkowa Łapa odwrócił się szybko, na miękkich łapach cofając się. Ignorował wyzwiska pod swoim adresem, bo co innego miał zrobić? Odpyskować liderowi, który mógłby go utłuc?
Rudzielec zbliżał się do niego, po chwili bez namysłu zaczynając atak. Przejechał ostrymi pazurami po boku czarnego, który nie zdążył się uchylić.
- Gruba kupa futra, co mi z ciebie? - Warczał. - Beznadziejny jesteś.
Syczał, a Barwinek próbując się bronić, przejechał pazurami po klatce piersiowej lidera, jednak pod grubym futrem nie było nawet śladu krwi. Za lekko, zbyt delikatnie.
Lisia Gwiazda przewrócił go, drapiąc szyję, wyrywając kolejne kłaki jego ciemnego futra. Uczeń Łabędziego Plusku zrzucił z siebie rudego, wstając. Czuł palące rany na boku, oraz szyi. Zdenerwował się, dlaczego on go atakował? W dodatku wszyscy klanowicze patrzyli.
- Ktokolwiek spróbuje mu pomóc - warknął głośno, by wszyscy słyszeli. Barwinek widział jednak strach na ich pyskach. - Będzie miał krwawy problem.
Rudy ponownie skoczył do ataku, a Barwinkowa Łapa uciekł w bok, przewracając się. Lisia Gwiazda wykorzystał moment, ostrymi pazurami przejeżdżając po jego pysku. Czarny kocur natychmiast poczuł krew w ustach, a jego białe futro na nosie zabarwiło się szkarłatem.
Wstał, stając pyskiem w pysk z liderem z który przewyższał go wzrostem, jak i morderczą aurą. Młody kocur nigdy nie czuł takiego strachu.
Lis złapał go za kark, rzucając nim w bok. Przycisnął łapą jego szyję, sprawiając, że Barwinkowa Łapa zaczynał się dusić. Ostatni raz przejechał po jego szyi pazurami, wyrywając futro, przecinając skórę. Krew zaczęła powoli moczyć sierść. Zdjął łapę, odsuwając się z mordem w oczach. Minął go, a na odchodne rzucił wyraźnie:
- Od dzisiaj nazywasz się Barwinkowy Podmuch.
Po czym zostawił czarnego w przerażeniu, z krwawiącymi ranami. Barwinkowy Podmuch spróbował się podnieść, a łapy go piekły. Dźwignął się, kątem oka dostrzegając medyka, biegnącego z pajęczyną w pysku.
Po dłuższej chwili, gdy zalepiał jego rany, przyjrzał się tej na pysku.
- Zostanie ci po niej blizna. - Oznajmił. - Masz szczęście, że jestem w obozie, inaczej byś się wykrwawił. - Zacisnęł zęby. - Głęboka ta rana na szyi...
Przez długi czas Szybująca Mewa próbował ogarnąć jego stan, aż w końcu odesłał go do legowiska wojowników, by się położył i próbował nie rozerwać opatrunków. Barwinkowy Podmuch nie myślał nawet, by je niszczyć.
Poszedł z jego pomocą, układając się przy samym wejściu, zamykając powoli oczy. Został wojownikiem, a Łabędzi Plusk nie jest już jego mentorem. W dodatku miał starcie z samym liderem, które mógł przypłacić życiem.
Westchnął ciężko, uspokajając spięte mięśnie. Najgorsze już za nim, chyba.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz