Długa, czarna kita Wrony migała między drzewami i krzakami, pokrytymi pomarańczowymi i złotymi barwami. Młoda szukała Sroki już dobre pare dni, ale dawno przestała czuć jej zapach, więc liczyła jedynie na czystego farta. Zaglądała do każdej nory, dziupli czy starego legowiska borsuka lub lisa. Od trzech dni nie miała w pysku jedzenia, a narastający głód próbowała maskować wodą, którą piła za każdym razem kiedy napotykała jakieś jeziorko czy nawet brudną kałuże. Mimo to czarna była wciąż tak samo zdeterminowana, a jako że już wiele razy cofała się oraz uciekała w popłochu przed dzikimi psami oraz innymi mieszkańcami lasu, totalnie nie wiedziała gdzie jest i jak ma wrócić na farmę. Kiedy tylko o tym myślała z jej pyszczka wychodził jedynie zdenerwowany chichot, troszkę wymuszony. Nie mogła się nad tym teraz zastanawiać, musiała znaleźć siostrę, a potem razem, we dwie na pewno znajdą drogę do domu. Kotka stanęła na chwilę by złapać oddech i odpocząć. Łapy jej drżały, a brzuch głośno domagał się pożywienia. Tak na prawdę Wrona mogłaby zapolować, a nawet raz próbowała, ale leśne myszy różniły się od tych tłustych, ogromnych wręcz gryzoni z jej stodoły. Była wręcz pewna, że to wszystko skończy się fiaskiem i straci tylko czas oraz energie. Lepsza wydawała się jej krótka drzemka, ale nie widziała nigdzie żadnego odpowiedniego miejsca. Mimo swojego wieku, nie była głupia, a spanie na środku leśnej ścieżki jest kolosalnie głupie, spotkała już kilku spacerujących ludzi, którzy co prawda nie reagowali agresją, ale próbowali ją złapać, zwłaszcza te ich mniejsze wersje, jednak gorsi byli ci, którzy prowadzili ze sobą psy. Czarna kotka rozejrzała się dokładnie, najpierw po korzeniach drzew, czy nie ma tam jakiejś opuszczonej nory, a później po gałęziach i niższych partiach pni w poszukiwaniu dziupli. Westchnęła zrezygnowana i znów ruszyła przez las, tym razem jednak spokojnym tempem, czasami przyśpieszając ze spokojnego chodu do energicznego i skocznego truchtu. Zatrzymała się dopiero przy błotnistym zbiorniku żeby ugasić niewielkie pragnienie i oszukać swój głód. Przykucnęła i z lekkim obrzydzeniem zaczęła chlipać brudną ciecz. Wypluła ślinę zabarwioną na ciemny, bagnisty kolor i jakoś zmusiła organizm do nie zwrócenia tego co właśnie wypiła. Doszła do wniosku, że obchodzenie nieprzyjemnych mokradeł zajmie jej zbyt wiele czasu, a od jakiegoś czasu czuła też niepokojąco wyraźny zapach kotów, dużej ilości kotów. Poczuła nagły, zimny powiew wiatru, który szarpnął nią do przodu tak mocno, że prawie upadła pyskiem prosto w gęstą, obrzydliwą, bagienną breje. Długie futro na grzbiecie stanęło jej wręcz pionowo, a ciało przeszedł dreszcz. Powinna sie teraz gdzieś ukryć i spróbować zasnąć, ale to właśnie nocą wolała podróżować, ponieważ za dnia jaskrawe kolory liści zdradzały jej obecność, a teraz czarna szata idealnie wtapiała się w mrok. Wskoczyła na pojedynczy kamyk z którego zaraz potem wybiła się, łapiąc pazurami korę pobliskiego, ogromnego drzewa. Z niewielkimi problemami dotarła na grubą gałąź, która była na tyle wysoko, że spokojnie mogła się rozejrzeć po okolicy. Mokradła rozciągały się aż do rzeki. Wrona musiała się jakoś tam dostać, bagna napawały ją dziwnym strachem, jakby nie do końca wiedziała co może się kryć w mętnej wodzie, a do tego obrzydliwa papka brudziła jej idealnie, czyste futerko. Zeskoczyła z drzewa i ostrożnie zaczęła iść po kamieniach, które były jedynym mostem prowadzącym przez breje. Podróż przez bagna potrwała jej prawie całą noc. Kiedy Wrona zeskoczyła z ostatniego kamienia, a jej łapy stanęły na zielono-żółtej, kującej trawie, zgięła tylne łapy i przysiadła. Była wykończona, a widok rwącej, czystej rzeki oraz rozciągającego się przed nią lasem, nad którym zaczęło wschodzić słońcem napawał ją nadzieją i satysfakcją. Wstała i zaczęła szybko chłeptać wodę. Oddychała głośno i głęboko, przeciągnęła się i ziewnęła. Odnalazła wzrokiem stare leże, postanowiła w końcu się przespać.
Kotkę obudził szelest zarośli, zaraz obok jej norki. Wrona szybko zaciągnęła się zapachem i odetchnęla z ulgą kiedy poczuła zapach kotów. Co prawda wolałaby wyczuć coś w stu procentach niegroźnego, jak wiewiórka czy zając, ale lepsze to niż lisy czy zdziczałe psy. Pozostało tylko wybrać między trzema opcjami "co dalej?". Mogła pozostać tutaj i mieć nadzieje, że koty te są pozbawione węchu i po prostu ominą ją. Było to głupie i miało minimalne szanse powodzenia. Drugą możliwością była natychmiastowa ucieczka przez rwącą rzekę, młoda pochwaliła się znów za swój idiotyzm i postanowiła przystać na trzecią opcje. Przeciągnęła się i przylizała poślinioną łapą futerko przy uchu. Dumnym krokiem wyślizgnęła się z legowiska, starając się mieć w miarę przyjazny wyraz pyszczka. Szybko zobaczyła dwójkę o wiele starszych od niej kotów. Pachnieli inaczej niż jej rodzina i inne koty z pobliża farmy. Byli też znacznie bardziej umięśnieni, nawet ich oczy wyglądały inaczej, jakby widziały o wiele więcej od zwykłego lokatora domostw. Wzięła głęboki wdech i szybko przerwała ciszę.
- Jestem Wrona - wypaliła, jakby to jak ma na imię było teraz najistotniejszą rzeczą na świecie.
<Żwirowa Gwiazdo?>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)
Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz