- Miedź - wyszeptała, chociaż nie miała się czego wstydzić, lubiła swoje imię. W końcu to taki ładny kolor.
A może pointka wcale nie jest zła? Może powinna się zapytać? A... Co jeśli jest zła i to jeszcze bardziej ją rozzłości? Po kilku uderzeniach serca kotka wydała z siebie cichy, niepewny dźwięk:
- Turkawie Skrzydło?
Wezwana swoim imieniem odwróciła się w stronę córki Rudej. Koteczka patrzyła ciekawsko, jakby zafascynowana tym, że pointka zareagowała.
- Coś się stało? - zapytała dość chłodno.
Teraz Miedź była prawie pewna swojego przekonania. Jednak musiała coś odpowiedzieć, więc zapytała:
- J-jesteś na mnie zła...? - odezwała się na tyle cicho, że Turkawka musiała się chwilę zastanowić zanim dotarło do niej to, co powiedziała.
Kocica otworzyła pysk, nie wiedząc co odpowiedzieć. Płowo-mleczna speszyła się i wcisnęła główkę między łapki, bojąc się reakcji kotki. Na pewno już jej nie polubi! Nagle zebrało się jej na łzy. "Nie, nie teraz! Nie pokazuj, że jesteś mięczakiem!" zbeształa się w myślach. Najchętniej uciekłaby i wtuliła się w miękkie futro kochanej mamusi... Ale przecież już jej nie ma! Nie ma! Odeszła na zawsze! Już nigdy nie zobaczy jej uśmiechniętego pyszczka! Ani braci! Jak Miedź tak mogła?! Uciekła, zamiast ratować rodzinę! Wciąż ma przed sobą ten okropny obraz płonącego lasu i przerażonej rodziny. Ten, kiedy widziała ich po raz ostatni. Ostatnie, przeraźliwe i błagalne słowa jej mamy utkwią jej w pamięci na zawsze: "Uciekaj!". Dlaczego kotka jej posłuchała? Mogła ich ratować, byliby teraz z nią! Albo przynajmniej ona umarłaby z nimi... I w tym momencie mała poczuła ogromne wyrzuty sumienia, emocje dały górę i się rozpłakała.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz