BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

29 sierpnia 2024

Od Siewczej Łapy

Ciemno otulało ją. Wciąż kochała wędrować po tunelach. Tajemniczy świat niemal pozbawiony światła. Zapomniany i opuszczony. Miał wiele tajemnic. Zakamarków. Niósł niespodziewane. Tyle sekretów. Podążała bez większego planu. Do przodu. Czasem kręciła. Czasem zbłądziła. Wciąż miała tyle do odkrycia. Świeży powiew powietrza zagilgotał ją w nos. Prawie kichnęła. Podążyła jego tropem. Korytarze zdawały się takie znajome. Miała wrażenie, że już kiedyś tu była. Nie mogła sobie przypomnieć. Myśli zbierały się wolniej. Coraz wolniej. Każde ziarenko sprawiało, że była tylko wolniejsza. Może brała ich za dużo. Nie wiedziała. Musiała je oszczędzać. Musiała...
— Znowu ty.
Odwróciła się lekko zaskoczona. Oh tak. Teraz pamiętała. Tutaj mieszkała tamta kotka. Czarna. O zielonych oczach. Kryła się w mroku. Była chyba zła. Trudno było stwierdzić. Było za ciemno.
— Hej. — miauknęła leniwie Siewka, mrużąc ślepia.
Próbowała dostrzec coś więcej. Zarys sylwetki.
— Wszystkie Klifiaki są takie tępe?
Jej głos był taki ostry. A zielone ślepia takie przestraszone. Uśmiechnęła się lekko. Może nie była taka straszna jak niegdyś się jej zdawało. Przecież jej oczy. Takie duże. Pełne strachu. Dobrze je znała. Jej wyglądały tak samo w tafli wody.
— Ja wyjątkowo. — próbowała zażartować.
Zapanowała cisza. Chyba nie spodobał się jej żart. Ziewnęła i ruszyła dalej.
— Ej. Co ty robisz. Idź stąd. — miauczała za nią kotka.
Siewka zatrzymała się lekko zdziwiona.
— Dlaczego?
Czarna parsknęła. Nie wiedziała czy ze złości czy kpiny. To było nieistotne. Uczennica chciała zaczerpnąć trochę świeżego powietrza.
— Co? Dlaczego? Bo to mój teren. Zjeżdżaj, głupia. — kontynuowała obca.
— Ja tylko na chwilkę. — miauknęła Siewka, próbując iść dalej.
Czarna zastawiła jej drogę. Była zjeżona. Niczym jeż. Była od niej niższa. Zawsze była taka niska? Nie pamiętała. Trochę zaspana rozejrzała się. Nie miała siły na nią. Chciała tylko zaczerpnąć trochę świeżego powietrza.
— Mamo, mogę już wyjść? — kocięcy głos zawołał.
— Absolutnie nie!
— Ale mamo...
— Słyszałeś. A ty! Już! Sio! — krzyczała na nią, pusząc się coraz bardziej.
Siewka nieco zdezorientowana tym wszystkim przyglądała się niepewnie z położonymi uszami. Niezbyt chciało jej się szukać innej ścieżki. Nie do końca rozumiała problemu.
— Ogłuchłaś? Głupia Klifiaczka. Idź stąd w końcu. — wykrzyczała, rzucając się do ataku.
Dopiero to oprzytomniało Siewkę. Ruszyła w końcu do ucieczki. Coś ciepłego kleiło jej futro na poliku. Biegła aż się zmęczyła. Zatrzymała się wyczerpana w środku labiryntu tuneli. Upadła na ziemię zdyszana. Czuła się taka zmęczona. Mogłaby zasnąć tutaj i teraz. I była tego naprawdę bliska. Zimna posadzka chłodziła jej gorące ciało. Było tak przyjemnie.
— Co to były za krzyki? — głos mentora ją wybudził.
Zdezorientowana rozejrzała się. Liliowy przyglądał się jej z przerażeniem.
— Siewko...?
Nieco niepewnie wstała.
— Tak? Przepraszam. Zmęczyłam się. — miauknęła z trudem powstrzymując się od ziewania.
Oczy mentora były takie wielkie.
— Krwawisz. Co się stało? — jego głos był taki przerażony.
Siewka niepewnie dotknęła ciepłego polika. Czerwień odcisnęła się na jej łapie. Była lekko zaskoczona. Kotka musiała ją drasnąć. Ale... jak powie to mentorowi to on powie reszcie. I ją wygonią. Uczennica nie chciała by tamta traciła dom. Jeszcze miała młode. A było coraz zimniej. Nieprzyjemniej.
— Potknęłam się i upadam. — skłamała niepewnie.
Mentor westchnął ciężko.
— Teraz to dopiero się martwię. Zabieram cię do Czereśniowej Gałązki. Jesteś nieprzytomna. Zaraz zrobisz sobie krzywdę. — miauczał coraz głośniej.
Siewka oparła się o jego bok. Ziewnęła.
— Dobrze. Za chwilkę.
— Nie ma opcji. Nie waż się zamykać oczu. Idziemy w tej chwili do medyków.

[537 słów]
[przyznano 11%]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)