Od Murmur

Kotka nerwowo krzątała się w legowisku medyka, nosem rozsuwając kupki medykamentów. Owocowy Las był niespokojny. Ostatnimi czasy zaginęło wiele kotów, do tego nie byle jakich. Sam lider, Agrest, zniknął jak kamień w wodę i nikt nie widział go już od wielu wschodów słońca. Murmur była spięta. Mimo, że tymczasowo zarządzaniem klanem zajęła się Daglezjowa Igła oraz Lśniąca Tęcza, medyczka nie była przekonana co do ich rządów. Tyle zaginięć zwiastowało ciemną przyszłość dla Owocowego Lasu. Jakby tego było mało - tego poranka odnalazła poszarpane skrzydło motyla, rusałki pawik. Jedynym co po nim pozostało, był skrawek czerwieni oraz intensywnie wpatrujące się w nią oczko. Motyle te bardzo często odwiedzały ich lasek - przysiadały na kwiatach, a później na owocach, które spadły i zaczęły fermentować, swoim obrzydliwie słodkim zapachem wabiąc do siebie owady, także te mniej przyjazne, jak chociażby osy, których Murmur panicznie się bała. Pawiki były więc nieodłączną częścią jej świata, fascynującą od pierwszych dni, które spędziła poza żłobkiem. Znalezienie takiego "skarbu" tuż przed legowiskiem było jawnym ostrzeżeniem, zesłanym od samej Wszechmatki, która, zdaniem Murmur, wysługiwała się motylami, aby oczami na ich skrzydłach obserwować poczynania swoich dzieci. Rzecz jasna, nie pozostawiła go na pastwę losu, a po uporaniu się z lękiem oddała mu należytą cześć. Wspięła się na jedną z wyższych gałęzi i dała porwać wiatrowi, hen daleko, dalej niż sięgał jej wzrok.
Sprawa ta jednak zajmowała jej cały umysł. Nie była pewna, jak miała zinterpretować zesłany przez ukochaną Wszechmatkę znak. Co do jednego była jednak przekonana - nie było to nic dobrego. Czyżby Ona nie była zadowolona z obecnych rządów? Martwiła się o nich? Czy może, podobnie jak Agrestowi i Mirabelce, przytrafiło się jakieś nieszczęście? Ostatnia myśl mroziła uczennicy medyka krew w żyłach, bo co począć, kiedy nawet tak wszechmogąca istota, jak Ona, stawała się bezsilna wobec losu czekającego Owocowy Las?
- Ekhem - odchrząknął ktoś z niecierpliwością.
Murmur drgnęła, odwracając się do białego kocura, Skrzypu, który wyczekująco tupał łapą, stojąc nad medyczką. Mimo braku możliwości werbalnego skomunikowania się z nią, jego pysk wyrażał więcej słów niż można było wypowiedzieć.
- T-tak, już, przepraszam... Z-zamyśliłam się - miauknęła wystraszona, próbując szybko odnaleźć dziki czosnek, mający właściwości przeciwinfekcyjne. Na łapie wojownika odznaczała się paskudna łapa po ugryzieniu szczura.
- No już, już, Skrzypie, nie musisz być dla niej taki oschły - skarciła kocura Krucha, pokasłując cicho - Wszyscy mamy teraz gorszy okres, widać, że młoda się czymś martwi - dodała, uśmiechając się do uczennicy z przeciwległego kąta legowiska medyka.
Wojownik wywrócił jedynie oczami.
- Proszę, w-wytrzaj się w tym. Pomoże z infekcją. - poinstruowała kocura, kierując go do jednego z wolnych posłań.
Kotka westchnęła cicho, po odprowadzeniu wojownika na jego miejsce. Rozejrzała się uważnie po legowisku, chcąc upewnić się, że wszyscy pacjenci otrzymali już pomoc. Migotka odpoczywała przy matce, także borykając się z problemami z oddychaniem, a Chrząszcz spał na nasłonecznionym punkcie, zbierając energię po nadwyrężeniu bolącego stawu. Łuska, która niestety ponownie zawitała w legowisku medyka, leżała, opierając pysk o jedną z przednich łap. Na całe szczęście, jej bolące ślepia pokryte były zieloną papką przygotowaną z glistnika, dzięki czemu Murmur nie czuła zwykle towarzyszącej jej podczas takich wizyt presji.

Wyleczeni: Łuska, Migotka, Chrząszcz, Krucha, Skrzyp

[502 słów]

[przyznano 10%]