Od Chmurki do Pumy

— Ej! Chmurka, wstawaj!

— C-co? A, to ty Puma. Coś się stało?

— Choć się pobawić!

— No dobra, ale w co?

— Nie wiem w co, ale na pewno coś się wymyśli! Choć pod legowisko Witki, tam możemy się w coś pobawić!

— Dobrze!

Kiedy kociaki szły pod legowisko medyczki, Chmurka zaczęła się zastanawiać, po czym spytała braciszka.

— Puma, a kim chcesz zostać jak będziesz miał cztery księżyce? Ja jeszcze się nad tym nie zastanawiałam, ale bardzo lubię pomagać innym i uwielbiam zapach ziół oraz pomaganie Witce i Murmur.

— Na pewno nie będę wojownikiem ani medykiem. Wiesz, chyba stróżem, nie widzę tak dokładnie jak wojownicy — odpowiada, prawie potykając się o jakąś gałąź

— Rozumiem. Pumo, czy ty też masz takie poczucie, że ciągle o tobie gadają i dziwnie się na Ciebie patrzą? Bo ja tak mam, i dziwnie się z tym czuję.

— To chyba dotyczy tylko ciebie siostrzyczko. Na mnie raczej średnio zwracają uwagę, ale ostatnio zauważyłem, że patrzą na ciebie z ukosa. 

„Może nam się tylko wydaje?” – pyta siebie w duchu Chmurka.

Kiedy kociaki dotarły pod legowisko Medyczki, z legowiska wojowników wyłonił się Przebiśnieg.

— A co ty na to, żeby zaprosić do zabawy Przebiśniega? Bardzo go lubię i fajnie się z nim bawi — pyta entuzjastycznie Chmurka, chcąc przy okazji zakończyć niezręczny dla niej temat.

— Okej! To ty tu czekaj, a ja po niego pójdę!

— Dobra! 

Kiedy Puma biegł w stronę Przebiśniega, o mało znów się nie przewracając, z legowiska wyszła Witka .

— Cześć Witko! Czy mogę ci jakoś pomóc? Proszę! 

— O, cześć kociaku! Wiesz, idę po zioła na ból brzucha Przypływu i ból łapy Żagnicy, a ty jeszcze nie możesz opuszczać obozu. Naprawdę bardzo bym chciała, żebyś mi pomogła, ale nie mogę cię zabrać. Przy okazji, czy o wysokim słońcu mogłabyś przyjść do mojego legowiska? 

— Dobrze, przyjdę. Rozumiem że nie chcesz mnie zabrać, z resztą, Kosodrzewinka na pewno by się nie zgodziła — odpowiada trochę zawiedzione kocię.

W czasie rozmowy z Chmurką, do Witki dołączył jej na razie jedyna uczenica Murmur, po czym skinieniem głowy medyczka pożegnała się z siostrą Pumy. Po chwili oczekiwań, Puma podszedł do swojej siostrzyczki, mówiąc triumfalnym głosem.

— Patrz, kto ze mną jest Chmurko!

— Przebiśnieg! Ale fajnie że się z nami pobawisz! — odpowiada Chmurka, zupełnie zapominając o smutku.

— W co chcecie się bawić? 

— Um, jeszcze się nie zastanawialiśmy — odpowiedziały równo kociaki.

— Okej. W takim razie, może pokaże wam parę ruchów bitewnych? W końcu, już za niedługo zaczynacie szkolenie.

— Tak! — odpowiada bardzo energicznie Puma. Niestety Chmurka nie jest tego samego zdania, ale jest zbyt nieśmiała, żeby zapytać, czy mogą pobawić się w coś innego, ponieważ ona nawet nie wie kim chce być, i sama myśl o tym, że musi wybierać już niedługo, bardzo ja stresuje.

— Dobrze. W takim razie, chodźcie pod legowisko starszyzny, póki jej nie mamy, możemy potrenować tam.

— Kto chce pierwszy?

— Ja! Odpowiada bardzo energicznie Puma.

— Niech Puma pójdzie pierwszy. Mi to nie przeszkadza.

— Dobrze. 

Trening trwał aż do wysokiego słońca. Kiedy Chmurka zauważyła Witkę, wchodzącą do legowiska uczniów, przypomniała sobie, że zaraz musi być w jej legowisku.

— Przebiśniegu, Pumo! Przepraszam, że przerywam wam zabawę, ale chcę tylko poinformować, że idę do legowiska medyczki. 

— Och, no dobrze, tylko za niedługo wracaj! — odpowiedział Puma otrzepując się z resztek liści z futra.

— Na razie! Odkrzyknęła mu siostra, pośpiesznie idąc do legowiska, aby się nie spóźnić. 

„Żebym tylko się nie spóźniła!” – mówi do siebie w myślach.

Kiedy dotarła, zauważyła że w legowisku, czekała już na nią Murmur. 

— Witaj Chmurko!

— Cześć Murmur! Wiesz może gdzie jest Witka? I po co miałam tu przyjść?

— Mi powiedziała tylko, że mam przyjść do jej legowiska o wysokim słońcu. 

— Mi powiedziała to samo! 

— No to co możemy innego robić, niż teraz czekać aż tu przyjdzie.

W tej chwili, do legowiska weszła Witka.

— O, jak dobrze, że już jesteście! Chciałam, żebyście były tu obie, ponieważ w takim przypadku, jak ten, potrzebna jest mi również opinia mojego ucznia.

— Nie rozumiem — odpowiada zakłopotana Chmurka.

— Chmurko, czy lubisz zioła, pomaganie czy leczenie?

— Lubię to, ale dalej nie rozumiem.

— Skoro to lubisz, to zadam ci teraz pytanie, które może całkowicie zmienić twoje życie.

— Tak? Pyta podekscytowana Chmurka.

— Czy chciałabyś zostać moją uczennicą? Masz zadatki na fantastycznego medyka oraz błyskawicznie się uczysz, i nawet nie próbuj mówić że wolałabyś być wojownikiem, bo widziałam dzisiaj rano twoje zniechęcenie do walki.

Murmur po zadaniu tego pytania, jakby bardziej się zaintrygowała, ale nie puściła jak na razie pary z ust. Co do Chmurki, odebrało jej mowę.

— Um-mm. Nie . Znaczy tak! Znaczy ... Nie wiem! — odpowiedziała jeszcze bardziej zdezorientowana.

— Spokojnie, nie musisz odpowiadać od razu. 

— Nigdy nie myślałam o tym, kim chcę być! Chociaż jeżeli by tak na spokojnie pomyśleć, to na pewno nie chcę być jakimś nie wiem szamanem, ani wojownikiem, ani niczym, w czym będę musiała walczyć, więc chyba powinnam się zgodzić ale najpierw musze się jeszcze dowiedzieć jednej rzeczy.

— Zanim podejmę decyzje, chcę wiedzieć, czy Murmur nie będzie to przeszkadzać. Nie chcę robić czegoś, co nie będzie odpowiadać komuś innemu. 

— Rozumiem, Murmur? Co o tym sądzisz ?

— Tak w zasadzie mi to odpowiada — odpowiada uczennica.

— W takim razie podjełam decyzję, Witko.

Po chwili oczekiwań ze strony Medyczki i jej uczennicy, Chmurka powiedziała...

— Tak. Zostanę Twoja uczennicą.

<Pumo?>