- Mniszku, ale to chyba nie jest dobry pomysł, maluchy zostaną jeszcze bez ojca! To nie jest najlepsze wyjście.
- Proszę, weźcie je – dalej prosił samotnik, unikając wzroku każdego człowieka patrolu. Sówka wiedziała, że jej przyjaciel nie odpuści, a nie mogli już czekać dłużej. Było coraz zimniej, a maluchy na pewno już całe przemokły. W końcu czekoladowa podeszła do vana i wzięła zza jego pleców jedno z kociąt. Śliwka zrobiła to samo, łapiąc liliową kotkę.
- Zaopiekujcie się nimi – powiedział Mniszek i ostatni raz spojrzał na swoje córki. Po chwili ruszył w swoją stronę, zostawiając je z patrolem. Kilka łez spłynęło po policzku Sówki, jednak deszcz skutecznie to zamaskował. Mniszek znowu odchodzi. Znowu gdzieś znika i tym razem zostawia swoje córki! Czekoladowa już sama nie wiedziała, co czuje. Z jednej strony było jej smutno, w końcu jej przyjaciel znowu odchodzi, lecz z drugiej była wściekła na samotnika. Tym maluchom zmarła matka, a on, ich ojciec, oddał je do Owocowego Lasu. Powinien z nimi zostać! Mógł dalej być samotnikiem, pójść do Dwunożnych, albo poprosić Agresta, w każdym razie zostać ze swoimi dziećmi! W ten sposób pozbawił je rodziców. Gdzieś z tyłu głowy miała świadomość, że Agrest mógłby nie pozwolić zostać Mniszkowi, a ten może chciał mieć pewność, że jego córki będą bezpieczne i przeżyją, jednak dalej nie miała pewności.
- Tylko wróć je odwiedzić... Będzie im trudno bez taty – mruknęła cicho, wspominając jej własnego ojca i jak się czuła, gdy on zginął.
- Tato! – nagle zdała sobie sprawę, że jedno z kociąt dalej się wierci i chce wrócić do swojego taty. Położyła niebieską kotkę na ziemi, pilnując, by nie uciekła.
- Hej, spokojnie – wysila się na dość spokojny i wesoły ton – Wszystko będzie dobrze – mruknęła i polizała kociaka za uchem – Wiem, jest ciężko... Ale wszystko będzie dobrze, twój tata na pewno wróci. A na razie... – zwróciła się do dwójki kociąt – ...ja się wami trochę zajmę. Jestem Sówka – przedstawiła się i lekko uśmiechnęła do maluchów. Miała nadzieję, że wszystko wkrótce się ułoży.
***
*Chwilę przed tą całą akcją z Agrestem*
Jarzębinka i Przypływ były coraz starsze. Sówka była z nich tak dumna! Mimo tego, co się stało na samym początku ich życia, nie poddały się i dalej szły przez siebie. A przecież nawet teraz nie było im tak łatwo, zwłaszcza Jarzębince przez jej krótsze łapki. Mimo to obie doskonale sobie radziły.
- Hej Sówko!
- Witaj Jarzębinko – odpowiedziała czekoladowa – Jak ci idzie trening?
Niebieska zaczęła opowiadać i wtedy Sówka zauważyła, jak ta różni się od swojego taty. Może wyglądem trochę go przypominała, ale charakter miała kompletnie inny... No tak. Mniszek. Co się z nim stało? Gdzie był?
- Sówko! – usłyszała nagle krzyk Jarzębinki, wyrywający ją z zamyślenia – Słyszysz mnie?
- Oh, tak... Przepraszam Jarzębinko, zamyśliłam się – powiedziała cicho czekoladowa. "Mam nadzieję, że tu wrócisz Mniszku, choć na chwilę. Musisz je zobaczyć... Gdybyś tu był, na pewno byłbyś tak samo dumny jak ja" - pomyślała Sówka i spojrzała na zachmurzone niebo.
[*]
Żegnaj Mniszku
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz