BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

01 listopada 2021

Od Muchomorzej Łapy CD. Kaczego Pióra

- Zrozumiałem - oznajmił z radością Muchomorek. Stał u boku najwspanialszego medyka na świecie, a każdy jego krok obserwowali mityczni wojownicy Klanu Gwiazdy. Rozpierała go duma. To właśnie było jego miejsce.
Nie mógł być szczęśliwszy.

***


Pazury mocno wbite w ziemię. Świat wirujący wokół niego. Płuca palące niczym ogień. Dygoczące ciało, nad którym nie miał kontroli. I ten przeraźliwy krzyk, który przeciął powietrze.
- ...Muchomorza Łapo, popatrz na mnie. - Wrzask pędzących myśli niemal zagłuszył cichy głos wydobywający się gdzieś spoza głowy ucznia. Niebieski wydał z siebie cichy pisk. Ona tu była. Plamy księżycowego światła łączyły się z cieniami. Przyszła po niego. Widział ją, widział sylwetkę kota o trzech nogach. Mógł temu zapobiec, mógł ją zatrzymać! - Muchomorku, jesteś bezpieczny. Nie ma czego się bać. - Kocurek z trudem skupił spojrzenie na pochylającym się nad nim kotem. Rudawy kolor wydał mu się zupełnie obcy. Spiął mięśnie, chcąc odskoczyć, ale nie potrafił się poruszyć. - Hej, mogę podejść? Przytulić cię? - głos odezwał się po raz kolejny. Niewyraźne, postrzępione krawędzie nagle zaczęły składać się w całość, a Muchomorek zobaczył parę wpatrzonych w niego niebieskich oczu. Kacze Pióro. Ta świadomość sprawiła, że zaczął rozpoznawać inne elementy otoczenia. Leżał na swoim posłaniu w legowisku medyków, a cienie na ścianach były zwykłymi cieniami, nie Smutną Ciszą.
Ogarnęło go okropne zawstydzenie. Nie chciał sprawiać problemu Kaczemu Pióru. Nie znowu.
- P-przepraszam - wydukał przez zaciśnięte gardło, mając nadzieję, że jego oczy nie są wypełnione łzami. Medyk zmarszczył nos, jakby był zaskoczony odpowiedzią.
- Nie masz za co przepraszać - stwierdził spokojnie, siadając obok. Muchomorek uśmiechnął się słabo. Doceniał, że rudzielec nie starał się dotykać go bez udzielonego pozwolenia. Strach powoli ulatywał z niego, dając miejsce okrutnemu zmęczeniu.
- T-to tylko zły sen. Nie chciałem cię budzić - wymamrotał, ze wstydem kładąc uszy.
- Nic się nie stało - kocur odpowiedział niemal natychmiast. Muchomorek odwrócił wzrok, czując ukłucie złości. Kacze Pióro kłamał.
Nic nie było w porządku.
Przecież widział te niechętne spojrzenia. Przecież słyszał szepty o tym, że już dawno powinien być mianowany, że mógł być lepszy, że po prostu się nie nadawał. O Wielki Klanie Gwiazdy, Muchomorza Łapa zgadzał się z tym wszystkim. Wiedział, jaki był słaby. Wiedział, że wciąż nie był medykiem właśnie przez takie noce, gdy budził się z krzykiem lub takie dni, gdy nie mógł wypełniać swoich obowiązków, bo przerażenie nie pozwalało mu myśleć o niczym innym niż o tej cholernej Smutnej Ciszy.
Zawiódł wszystkich, a przede wszystkim Klan Gwiazdy. Nigdy nie powinni powierzać akurat jemu misji zgładzenia zdrajczyni. Przecież wiadomo było, że zawiedzie. Jak zawsze.
Kacze Pióro wpatrywał się w niego z oczekiwaniem. Muchomorek szczerze mówiąc nie był pewien, ile z tego współczucia, które okazywali mu inni było prawdziwe. W końcu... Czy mieli jakikolwiek powód, żeby o niego dbać? Nie miał im nic do zaoferowania. Był całkowicie niepotrzebny.
- Czy... możemy o tym nie rozmawiać? Proszę. - Rzucił niepewne spojrzenie w stronę mentora. Kacze Pióro strzepnął uszami, a niebieski poczuł jeszcze większy wstyd. Nie chciał go zawodzić. Nie znowu.
- Dobrze - westchnął medyk, po czym uśmiechnął się do niego delikatnie, jakby chcąc dodać mu otuchy. - Pamiętaj, że zawsze możesz do mnie przyjść, nie ważne, czy miałeś koszmar, czy dostałeś sen od Klanu Gwiazdy.
Wszystkie mięśnie Muchomorzej Łapy nagle się spięły. Kacze Pióro wiedział o wszystkim. Wiedział o zadaniu od gwiezdnych, którego wykonaniu nie podołał. Wiedział o tym, jaki jego uczeń był okropny.
Jednak... rudzielec nie wyglądał na złego. Syn Króliczego Serca przełknął głośno ślinę. Może to był tylko niefortunny zbieg okoliczności. Może nie miał się czego bać.
Przez resztę nocy nie zmrużył oka. Bał się powrotu koszmaru o zniszczeniu Klanu Nocy. Bał się kary od gwiezdnych, których zawsze tak podziwiał. Bał się nienawiści Kaczego Pióra.
Jakiś czas temu obiecał sobie, że zapomni o wszystkim związanym ze Smutną Ciszą. Szkoda, że to było takie trudne.
Na szczęście Pora Zielonych Liści przyniosła im dużo pracy, która pomagała mu zająć myśli czymś innym niż zbliżającą się zagładą. Próbował zadośćuczynić te wszystkie chwile, gdy nie był w stanie spełniać swoich obowiązków. Nie przestał pracować nawet wtedy, gdy wbił sobie szkło w łapę i kuśtykał przez następne kilka dni.
Praca pomagała mu przestać przejmować się tym, jaki był okropny.
Tego dnia Kacze Pióro nie mógł pójść z nim zbierać zioła. Muchomorza Łapa przeklinał sam siebie za to, że nie zauważył, kiedy medyk przemókł, co zaowocowało rozwinięciem się kataru. Minęło już kilka dni od diagnozy i rozpoczęcia leczenia, jednak dla dobra Klanu Nocy - i samego Kaczego Pióra - dwójka kocurów zdecydowała, że lepiej będzie podzielić obowiązki tak, aby rudy mógł odpocząć.
Jednak (jakkolwiek bezdusznie by to nie zabrzmiało) w tamtym momencie niedyspozycja mentora była Muchomorkowi na łapę. Miał jeszcze jedną rzecz do zrobienia. To było coś, co miało odciąć go od przeszłości. Odciąć od Smutnej Ciszy.
Kukułka.
Muchomorza Łapa nie widział się z nią od dłuższego czasu - po pierwsze, nie miał sposobności, po drugie samo myślenie o niej sprawiało, że przypominał sobie o porażce, jaką był. Jednak w głębi duszy wiedział, że jeśli rzeczywiście zależało mu na zamknięciu pewnego rozdziału w życiu, musiał z nią porozmawiać. Przecież... przecież nie mógł zostawić jej bez słowa. Zależało jej na nim, prawda?
Poza tym, co mogło pójść nie tak?
Nie był pewien, jak długo odwlekał tę chwilę. Miał wrażenie, że strach przygniatał go niczym ziemia w zawalającym się tunelu. Chciał uciekać, ale wiedział, że nie mógł.
Dlatego własnie musiał zrobić to tego dnia.
Miasto od zawsze miało taką atmosferę grozy, która przyprawiała Muchomorka o ciarki. To miejsce wydało się być poza zasięgiem Klanu Gwiazdy. Uczeń przemykał skąpanymi w mroku ulicami, jeżąc futro na każdy dźwięk.
Czemu się bał? Przecież nie miał czego. Kukułka nie chciałaby go skrzywdzić. Ufał jej.
- Dawno cię tu nie widziałam. - Podskoczył, słysząc dobiegający zza jego pleców. Kukułka zgrabnym susem zeskoczyła na ziemię. Zadrżał, gdy musnęła ogonem w jego bok. Tęsknił za tymi spotkaniami, tęsknił za Kukułką. W końcu była jedyną osobą, której naprawdę mógł zaufać.
- Przyszedłem porozmawiać - stwierdził, niepewnie przestępując z łapy na łapę. Kotka zmrużyła zielone oczy. Muchomorek miał wrażenie, jakby jej spojrzenie przenikało przez niego, wyciągając na światło dzienne wszystkie sekrety, myśli i uczucia.
- Mów dalej - zamruczała samotniczka, nie odrywając od niego wzroku. Muchomorza Łapa poczuł, jak gardło mu się zaciska. Czy rzeczywiście tego chciał? Czy naprawdę musiał rozczarowywać Kukułkę?
- Ja... Nie chcę więcej się spotykać. Nie chcę zdradzać ci tajemnic Klanu Nocy. To było złe. Nigdy nie powinienem tego robić - oznajmił drżącym głosem. Wpatrywał się w pysk kotki, jednak nie potrafił wyczytać niczego. Ogarnął go strach, którego nie potrafił wyjaśnić. Przecież... przecież ona musiała go zrozumieć.
- Czy zamordowanie kota, bo tak kazały ci jakieś trupy, nie jest złe? - z gardła niebieskiej wydobył się groźny pomruk. Muchomorza Łapa z zaskoczeniem skulił się. Nie chciał jej zawieść. Nie chciał, żeby była na niego zła. Usłyszał, jak Kukułka robi krok w jego stronę i wydaje z siebie ciche westchnienie. Gwałtownie uniósł głowę, przygotowując się na zobaczenie złości wymalowanej na pysku kotki. Jednak... niebieska była uśmiechnięta dokładnie w taki sam sposób, do jakiego przywykł Muchomorek. - Rozumiem cię. Możesz odejść.
Muchomorza Łapa poczuł, jak jego serce wypełnia ciepło. Wiedział, że kotka go zrozumie! Nie miał czego się bać. Z radością skinął jej głową na pożegnanie i odwrócił się na pięcie. Teraz mógł wrócić do Klanu Nocy i rozpocząć nowe, spokojne życie.
Nagle coś zwaliło go z nóg.
Wrzasnął. Uderzenie zamroczyło go. Poczuł, jak coś rozrywa skórę na jego karku. Kolejny krzyk wydobył się z jego gardła. Z przerażeniem szarpnął się, wyrywając się z uścisku atakującego. Odskoczył, jeżąc futro.
Zobaczył wpatrujące się w niego zielone oczy.
- C-czemu? - wydukał, a Kukułka uśmiechnęła się z satysfakcją. Tu nawet nie chodziło o zdradę - czerpała przyjemność z samego sprawiania mu bólu. Widział to w jej oczach. I to złamało mu serce. - J-ja... ufałem ci!
- Nie powinieneś - warknęła kotka. Muchomorza Łapa rzucił się do ucieczki. Niebieska dopadła go niemal natychmiast, zaciskając kły na jego łapie.
Otumanił go ból. Nie potrafił stwierdzić, co się dzieje. Szamotał się, gdy samotniczka gryzła go i drapała. Był jej zabawką, którą zamierzała zniszczyć. Strach ścisnął mu pierś. Nie chciał umierać! Nie w taki sposób! W panice z całej siły kopnął napastniczkę. Poczuł, jak uścisk przytrzymującej go kotki zelżał. To była jego szansa. Skoczył na równe łapy i rzucił się w stronę terytorium Klanu Nocy.
- Uciekaj, tchórzu! - pełen wściekłości wrzask Kukułki rozległ się zza jego pleców. Muchomorek nie zatrzymał się. Nie potrafił. Uciekał, bo to była jedyna rzecz, jaką potrafił. Uciekał, tak jak uciekł przed zadaniem od Klanu Gwiazdy. Uciekał jak przed świadomością, że nie potrafi zaakceptować śmierci Króliczego Serca, za którym tak naprawdę cholernie tęsknił.
Upadł na miękką leśną ściółkę. Całe jego ciało wypełnione było bólem. Próbował otworzyć lewe oko, ale nie potrafił. Poczuł, jak ogarnia go panika. Był niczym więcej niż zawodem dla bliskich. Był okropny. To wszystko, co mu się przydarzyło, było karą od gwiezdych. Karą, na którą zasługiwał.
Powinien pozwolić Kukułce na zabicie go.
Wydał z siebie cichy szloch. Nie miał siły się ruszyć, nie miał siły krzyczeć. Może to właśnie było jego przeznaczenie? Zginąć niczym szczur, samotnie i w bólu? Zacisnął oczy. Jeśli tak było, musiał to zaakceptować. Nie zasługiwał na dobre życie. Nie zasługiwał na spokój.
I właśnie wtedy, gdy poddać się rozpaczy, usłyszał głosy nadchodzących kotów.

< Kacze Pióro? >

Wyleczeni: Kacze Pióro, Muchomorza Łapa

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz