BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

02 listopada 2021

Od Jałowcowego Świtu Cd Drżącej Ścieżki

 Zastrzygł lekko uszami. Coś nieodpowiedniego? Czemu miałby w takim razie się tym przejmować? Jakby, interesował się trochę sprawą morderstw, lecz… Po co mu była wiedza na temat tego wszystkiego? Jego nikt nie próbował zabić, nikomu również nie chciał podpaść. Nie wyrażał się w ogóle na ten temat. Nie widział po prostu powodu by to robić. Mógł źle skończyć, Piaskowa Gwiazda mogła zawsze w jakiś sposób wychwycić sytuację i mogła go wygnać, zabić za jakieś niby złe czyny, gdyby zaczął się inaczej zachowywać. W końcu, było tyle mend w tym klanie, że mogli zwalić na niego winę. No i nie mógł się uaktywnić na złe działanie. Słyszał o opętaniach, ale to może raczej koty straciły rozum niż jakieś złe duchy w nich wstąpiły? Sam już nie wiedział. Jedno było pewne- bał się w jakikolwiek sposób w to mieszać. 
- Nie, nie słyszałem plotek, nie mam żadnych podejrzeń. Gdybym mógł, to bym ci pomógł, ale… Po co ingerować w takie sprawy? Ja już sam nie wiem jak to będzie, lecz coraz mniej mnie to wszystko obchodzi. Ma się słabsze nerwy niż kiedyś- mrugnął lekko oczami, próbując zaostrzyć zamazany horyzont. - Teraz to nawet powoli wzrok mi wysiada. Jak ja bym mógł zaradzić? Do niczego się nie nadaję. 
- Miejmy nadzieję, że morderca nie będzie chciał atakować po raz drugi. 
- Raczej miejmy nadzieję, że nie będzie chciał cię zabić. To byłoby straszne. Gdybym miał się gapić na twoje martwe ciało… uh… Byłoby niefajnie. 
Jałowiec lekko się uśmiechnął do kolegi. Bardzo mu na nim zależało. Znał go od najmłodszych lat, jak jeszcze bawił się z nim jako ze strachliwym kociakiem. To było tak dawno, a wydawało się, jakby się działo tak niedawno. 


- Czekaj! - Zatrzymał go, kiedy już miał zamiar opuścić żłobek. - Też chcę być taki duży jak ty! Powiedz mi co trzeba zrobić, by urosnąć i być większym nawet od taty! I na co polują koty? Masz rodzeństwo? Jesteś silny i niezwyciężony? Dlaczego masz oczy jak ja, wujek i tata? Jesteśmy rodziną?


Kiedyś może był malutki, lecz teraz… Teraz był dorosły. I dalej lubił Dreszcza. Przynajmniej nie był taki ciągle przerażony. 

- Muszę już chyba iść- wymigał się od trochę krępującej sytuacji, gdy nie wiedział czy coś jeszcze powiedzieć. Skinął głową do Drżącego i skierował się w stronę legowiska wojowników. Tuż przed wejściem usiadł jeszcze na chwilę. Czas płynął zdecydowanie za szybko.


***

chwilę po wygnaniu Drżącej Ścieżki


Jego wzrok wlepiony w kremowego, mówił jedno.
“Co tu się właściwie stało”
Nie wiedział. Patrzył jak on wychodził. Po prostu musiał sobie iść, a Zajęcza Gwiazda nic sobie z tego nie robił. Pękł, gdy zniknął jego ogon za wyjściem od obozu. Był po prostu zdziwiony.
Nic więcej.
Nie potrafił płakać, choć przez jego głowę walały się myśli ile wspólnie przeżyli. Kiedy razem spędzali czas, kiedy polowali, kiedy oboje dostali karę. Kiedy byli razem. Nie wyobrażał sobie świata bez przyjaciela, a dopiero od niedawna zdał sobie sprawę, że Drżący mógł nim być. Chciał, żeby on tu dalej mógł być, ale nie, bo ten pacan go wygnał przez własne poglądy. Dreszcz, jego Dreszcz był niewinny. 
A i tak doszło do tego. Bez słów odwrócił się od nowego lidera, jak tylko on skończył mówić. 
Nie chciał go widzieć na oczy.
Po prostu nie chciał znowu płakać.

***

następny dzień


Musiał go znaleźć, musiał. Musiał szukać po śladach zapachowych. Chciał nawet w desperacji znaleźć Drżącego. Chciał mieć pewność, że jest zdrowy.
Że żyje.
Już z rana zmył się z legowiska, jak na niebie jeszcze było ciemno. Był przygotowany, wiedział gdzie ma zacząć szukać. Chciał podążyć tą samą drogą co kremowy wczoraj z bratem. Próbował wyczuć zapach, jednak trudno to było mu robić. Próbował złapać trop, tak jak poluje się na zwierzynę. Wypatrywał nawet śladu łap, lecz jak na złość niczego nie było.

- N-następnym razem na pewno będzie lepiej - odezwał się Drżący, na chwilę odkładając nornicę pod łapy. Wojownik pokiwał głową zgadzając się z jego stwierdzeniem.
- Te głupie gałęzie. A jak myślisz, co jest tam dalej?- Wskazał łapą dalszą część bagna. - W końcu, gdzieś to się w końcu kończy…
- Nie wiem... Podobno świat jest duży. Skąd inaczej byłoby tyle zwierząt? Słyszałem opowieści, że kiedyś nie mieszkaliśmy na tych terenach, tylko na innych. Bardzo daleko stąd. Klany wędrowały kilka księżyców, aż osiedliły się tutaj. Czyli... pewnie tam jest... dalsza część bagien? A może Siedlisko Dwunożnych? Nie wiem... Ty byłeś samotnikiem. Powinieneś orientować się jaki jest duży świat.

I w końcu zobaczył go. Był już trochę za granicą.
Zobaczył te oczy, niebieskie jak niebo, wpatrywały się w punkt przed siebie. Mieli bardzo podobny odcień ślepi. 
Chyba nigdy nie cieszył się na widok jakiegoś kota. Uśmiech pojawił się tak szybko, że nawet nie wyłapał tego momentu. Spojrzał szybko na niebo. Minął cały dzień, ale nie stracił.
Zaczął biec ile sił w łapach. Raz czy drugi prawie się wywalił, lecz to nie miało znaczenia. Zatrzymał się dopiero przed kremowym, gdzie jedyne co zrobił, to przytulił się na tyle mocno, na ile koty umieją.
- Tęskniłem, wiesz?- wyszeptał jedynie w łzach, patrząc jak słońce spowija sklepienie ciepłymi kolorami.

rozryczałam się nawet jeśli jest w tym mało emocji


1 komentarz: