Przypomniał sobie swoją rozmowę z Kuklikiem. Głupio mu było teraz tak stać przed kocurem, ponieważ sądził, że skrzywdził go inaczej niż oboje mieli na myśli. Nie miał pojęcia skąd wzięła się u niego ta myśl. Może chciał wierzyć w to, że niektórzy mają podobne problemy co on? No nic... Teraz i tak to nie był czas na rozmyślania o tej sprawie. Trochę szkoda, że kocury się pokłócili. To musi być dla nich ciężka chwila.
— Przykro mi to słyszeć... Bardzo... Mam nadzieję, że jednak się wszystko ułoży — Położył mu łapę na ramieniu, chcąc dać mu odrobinę swojego wsparcia.
Wyczuł jak zastępca wzdrygnął się, jakby zaskoczony takim gestem. Zaraz jednak jego mięśnie się rozluźniły.
— Dzięki — odparł cicho.
Skinął łbem, uśmiechając się do niego lekko. Nie chciał zawracać mu dłużej głowy. Widział, że nowa pozycja wiązała się z większymi wymaganiami, a co za tym idzie, kocur musiał być bardzo zajęty. Dlatego też pożegnał się z nim, wracając do swoich spraw. Miał tylko nadzieję, że Agrest porozmawia z Miodunką i jasno pokaże jej granicę. Nie chciał myśleć co będzie, jeśli mu się to nie uda.
***
*przed śmiercią Nic*
Byli na nowych terenach. Niezbyt dobrze orientował się jak właściwie się tu znalazł. Dni były dla niego... Takie dziwne. Ale była ona... Miodunka. Jego ukochana, promyk i skarb, który rozświetlał horyzont. Czuł się tak jakby był naćpany, ale jego umysł mało co łączył, by bardziej się w to zagłębiać. Najwyraźniej miał lepszy humor. Tak, to na pewno to. W końcu już nie rozstawał się z Miodunką. Była cudowna. Taka... wspaniała. Ale... ale teraz gdzieś zniknęła. Z tego co zarejestrował, to musiała pójść na stronę, więc czekał bardzo smutny na jej powrót. Bez niej... od razu dopadał go nieuzasadniony lęk. Spinał się, a wzrok obsesyjnie jej szukał. Dojrzał zbliżającego się w jego stronę Agresta, a panika jaką poczuł, prawie pozbawiła go tchu. Co on miał zrobić?! Gdzie była Miodunka? Nie chciał z nim rozmawiać. Powie jeszcze coś nie tak! Nie nadawał się do tego! Kotka na pewno by wiedział co w takiej sytuacji zrobić, ale nie on. O nie... Zastępca zwrócił na niego wzrok. Skinął mu głową, rzucając rozbieganymi oczami na boki. Może przejdzie i go nie zaczepi. Błagał, prosił o to w myślach.
Kocur uniósł lekko jedną brew, ale podszedł bliżej.
— Jak tam się trzymasz?
Spojrzał na niego niespokojnie, znów zerkając na boki. Gdzie była Miodunka? Gdzie ona była? Gdzie? Gdzie?
— Ja? Że ja? J-ja d-dobrze u-um... M-miodunka o mnie dba, j-jest taka o-opiekuńcza... A-ale poszła i... i jej nie ma i... i ja t-t-tęsknie — Zwiesił uszy, czując jak język strasznie mu się plątał.
<Agrest?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz