Od Sroczego Pióra

 Rozejrzał się po klanie pozbawiony większego entuzjazmu. Nie miał siły... od tak, po prostu. Futro doszczętnie przemoczone przez rzęsisty, nieprzerwanie lejący deszcz przykleiło się do ciała kocura utrudniając mu poruszanie się. Niechętnie wstał, spoglądając ostatni raz na grób matki. 

Jemioła odeszła... dawno, naprawdę dawno temu, zabierając ze sobą do grobu informację o ojcu swoich dzieci. Ta cała tajemnica, którą owiał się kocur już nie interesowała wojownika tak bardzo, jak uprzednio. Owszem, bywały dni, gdy się zastanawiał co, jak i dlaczego, jednakże większość czasu po prostu ignorował natrętne myśli.

Przystąpił z łapy na łapę, starając się ogrzać wyziębione ciało.

Ataki kaszlu rzucały nim niczym szmacianą lalką, brudząc pysk krwią. Mówił sobie, że pójdzie do swojego brata, żeby się wyleczyć, jednak zawsze to było "jutro". Z biegiem czasu to jutro zmieniło się w pojutrze, za kilka dni, za tydzień... na następną porę roku.

Nie czuł się najlepiej, jednak za każdym razem widząc, ile roboty mają medycy klanu klifu - wycofywał się. 

Jeśli nie natrafił na Tańczącą Pieśń to na swoją byłą miłość - Kalinkową Łodygę, co jeszcze bardziej zniechęciło go do wtykania nosa przez próg leża.

Z delikatnym zmęczeniem słuchał opowieści brata o jego dzisiejszym dniu. O tym, jak Truskawkowa Łapa ponownie wszczął awanturę między nim a Cichą Kołysanką; o tym, że Pląsający Wiesiołek tak zapomniał o troszczeniu się o samego siebie, że ponownie zachorował. 

— Lamparci Ryk pytał o ciebie, wiesz? Wydaje się być dosyć... zainteresowany twoją osobą. Tak bardzo, że zupełnie zignorował własną chorobę — Bluszczyk uśmiechnął się pod wąsem, poruszając przy tym ogonem. Sroczek jednak nie był aż tak przekonany do tego wszystkiego.

Skulił uszy, kuląc się.

— Oh... no... cóż, z-zobaczymy jak wy-wyjdzie... 

Przymknął ślepia, układając się w swoim legowisku wygodniej, nadal słuchał słów brata, który z pasją opowiadał o leczeniu Rozżarzonego Serca, Wrzosowej Pogoni czy Jeleniej Cętki. Uśmiechnął się w duchu, kryjąc rozdzierające płuca kasłanie.

— Je-jestem troszkę zmęczony... do-dokończymy roz-m-mowę ran-no? — miauknął spokojnie, z trudem biorąc głębszy wdech.

Liliowy skinął głową, zmierzając do wyjścia.

— Dobranoc Sroczku.

— Branoc Blu-bluszczyku... bracie

Pozwolił zatopić się we własnych, pędzących szaleńczo myślach, które powoli wyrywały go z ciała. Otarł krew, która ponownie ubrudziła jego pyszczek. Pójdzie do brata jutro.

Tak, jutro.

Powieki Sroczego Pióra opadły ciężko zabierając go tam, gdzie nie było jutra ani przyszłości. Tam, gdzie zmierzali wszyscy u kresu swojej wędrówki przez życie.

Wydał z siebie tchnienie, nim opuścił świat żywych, dołączając do swojej matki.

Wyleczeni: Kalinkowa Łapa, Tańcząca Pieśń, Pląsający Wiesiołek, Rozżarzone Serce, Wrzosowa Pogoń, Jelenia Cętka, Lamparci Ryk