Od Bylicy

Ani się obejrzała, a jej kocięta otworzyły już oczy, zaczęły stawiać pierwsze kroki oraz mówić. A teraz już….nie miała spokoju. Ale na to się pisała, i tego właśnie chciała. Zajęcia. Oderwania od Muchomorzego Jadu, od śmierci Konwaliowego Serca i Nocnego Pióra, od tego, że nie miała okazji porozmawiać przez ostatnie księżyce ani z Plusk, ani z Agrestem, Kuklikiem, Słonecznikiem, albo Bzem, chociaż ten to nie mówił i chyba ją nie za bardzo polubił, ale hej, nie wszystko jeszcze było w jego przypadku stracone. Błękitna poczuła na swoim grzbiecie wbite małe pazurki. Jedno z kociąt wspięło się na nią.
- Kto wchodzi na matkę-górę? – spytała, odwracając swój łeb, aby móc zobaczyć swój grzbiet.
- Zdobywczyni Skowronek! – powiedziało kocię, wtulając się w mięciutkie futerko swej przybranej matki. Błękitna z uśmiechem spoglądała na małą, pomarańczowooką kotkę.
- O nie, nie, nie, nie rób tego kochanie! – powiedziała Bylica, kręcąc głową, ale czekoladowa tylko przytaknęła z uśmiechem, po czym skoczyła prosto na pysk córki Sikorki, co równało się z pazurkami wbitymi w niego. Córka Ćwikły nie mogła jednak utrzymać się długo w takiej pozycji, przez co już po chwili jej małe łapki puściły twarz kociej mamy. Spadła jednak na szczęście na białe łapy siostry Słonecznikowej Łodygi.
- Musisz uważać, gdy się wspinasz. – powiedziała z uśmiechem Bylica. – gdybyś spadła z drzewa w takiej pozycji, to na pewno byś zginęła. – powiedziała błękitna. Nie owijała w bawełnę, nie wymyślała synonimów do słowa „śmierć”, mimo iż kocięta były jeszcze bardzo młode. Szczególnie, że niedługo będzie musiała im powiedzieć o tym…że dwójka z nich nie jest jej biologicznymi dziećmi, że ich matka umarła, rodząc je…
Skowronek nie zraziła się jednak tymi słowami. Czekoladowa szylkretka wstała na równe łapki, po czym otarła się swym małym łebkiem o białe łapy Bylicy.
- Kochane kocię… powiedziała Bylica.
- Mamo, mamo, a gdzie mieszkają kuny? – spytała malutka z iskrzącymi się pomarańczowymi oczyma.
- Czasem w dziuplach, ale… nie waż się próbować ich znaleźć! – rzekła stanowczo Bylica, patrząc na uśmieszek córki, zwiastujący próbę porozumienia się z kuną. – Kuny są niebezpieczne, nie możesz iść ich szukać, bo zanim chociaż wypowiesz jedno słowo, zostaniesz uciszona. Na zawsze. Pazurami na gardle. Rozumiesz? Żadnych mi tu poszukiwać kun, a przynajmniej do póki nie będziesz dorosła.- powiedziała.
- Dobrze mamo… - powiedziała Skowronek.
- Nawet nie próbuj. Wiesz, że nie zabraniam ci tego bez powodu. – powiedziała.
- Dobrze, już dobrze. – powiedziała czekoladowa, po czym udała się w stronę Kminek.
Bylica spojrzała w inny kąt legowiska. Fiołek mówił coś podnieconym tonem do Deszczyk. Po chwili jednak warknął coś do jednolitej, po czym podszedł do nieopodal leżącego kamienia, prezentu od Bylicy. Następnie zaczął z nim rozmawiać.
- Moja krew. Jestem dumna. – powiedziała szeptem Bylica, patrząc na syna.
Nagle usłyszała pisk, przez co od razu spojrzała na to kocię, z którego pyszczka on pochodził. Deszczyk potknęła się o szyszkę. Ale nie byle jaką szyszkę.
- Mamo, co to jest? – spytała zielonooka córka Sadu, obwąchując obiekt z uwagą.
- Och, to jest długa historia. Chcecie posłuchać? – spytała srebrna.
Już po chwili w jej łapach była cała gromadka kociąt, poza Fiołkiem, który odmówił ułożenia się w jej łapach. Zamiast tego kocurek usiadł obok.
- Kiedy byłam jeszcze mała, miałam ledwie kilka księżyców, ja i moja rodzina mieszkaliśmy po drugiej stronie rzeki. Byliśmy częścią Klanu Burzy. Moja babcia, Pląsająca Sójka, była z pochodzenia pieszczoszką, jednak dołączyła do klanu, nim wydała na świat moją matkę, Sikorkowy Śpiew, oraz jej braci, Tańczącą Zorzę i Śpiewającego Wiesiołka. Jednak pewnego dnia, względny spokój został zakłócony. Wybuchł pożar. Ogromny pożar, języki ognia trawiły wszystko na swej drodze, czarny dym przysłaniał niebo. Ja, moja rodzina, oraz cały Klan Burzy musieliśmy szybko z tamtąd zwiewać. – srebrna wzięła głęboki oddech po tym potoku słów, po czym miauczała dalej - Wybiegliśmy z obozu. Nasz lider, Mokra Gwiazda, który potem okazał się być bardzo okropny, ale o tym opowiem wam kiedy indziej, przeprowadził nas przez nasz teren. Po drodze zginęło parę kotów, w tym mój wujek, Śpiew, oraz pewna uczennica…Lamp…Lamparcia Łapa? Chyba tak miała na imię. Tak, to była chyba ona. Ale wracając, kiedy dotarliśmy do rzeki, moja babcia chwyciła mnie za kark i dzielnie przepłynęła wraz ze mną na drugą stronę. Tereny były doszczędnie spalone. Zwęglone ciała zwierzyny, spalona trawa, sucha ziemia. Nie mogliśmy tam tak od razu wrócić. Osiedliliśmy się w starym obozie Klanu Lisa. Teraz mieszkają tam koty Owocowego Lasu, ale wtedy był on całkiem pusty. I tam właśnie znalazłam mój skarb. – powiedziała. Delikatnie, pierwszy raz od księżyców, wyjęła kamień z pomiędzy łusek szyszki. – Oto on. To ten kamyk, ale mój brat, Dziki, także chciał go mieć. Dziki był bardzo nie miły dla innych, zawsze syczał, zawsze prychał, kiedy tylko się obok niego przeszło. Nie było więc mowy o tym, abyśmy w pokojowy sposób doszli do porozumienia. Dlatego właśnie rozpoczęła się nasza bitwa o kamień. Walczyliśmy cały dzień, na szczęście udało mi się ów kamień zachować. Moja ukochana babcia znalazła dla mnie tę szyszkę. Włożyłam między jej łuski kamień, aby nikt mi go nie zabrał. – rzekła, delikatnie głaszcząc przedmiot. – jednak znów musieliśmy się przenieść. Po terenie grasowały lisy. Nie były one zadowolone z naszej obecności. Kiedy odchodziliśmy, aby powrócić na nasze dawne tereny, lisy warczały na nas. Przekroczyliśmy rzekę. Wtedy zginął Mokra Gwiazda, porwany przez prąd wzburzonej wody.
Kocięta spojrzały na nią wielkimi oczami.
- On…umarł? – Skowronek zrobiła wielkie oczy.
- Tak, umarł. – potwierdziła Bylica, kiwając głową. – Ale już po chwili z powrotem ożył.
- J-jak? – spytała zdziwiona Krokus.
- Liderzy klanów przyjmując swą funkcję otrzymują dziewięć żyć. Dlatego się odrodził.
- A…co było dalej z kamieniem? – spytało jedno z kociąt.
- Dobre pytanie, moja kochana. – powiedziała Bylica, po czym polizała ciekawską parówkę po głowie. – Otóż mój ojciec, Orzechowe Futerko, zabrał szyszkę wraz z kamieniem, przepłynął z nią w pysku rzekę, i gdy byliśmy już w starym, zdewastowanym obozie Klanu Burzy, dał mi ją z Pląsającą Sójką u swego boku. Potem miałam tą szyszkę ze sobą zawsze. A kiedy zostałam wygnana, przez tyrankę, jedną z kolejnych liderów mojego klanu, Piaskową Gwiazdę, wzięłam ją ze sobą. Od tamtego czasu jestem samotniczką i podróżuję po świecie z tymi dwoma pamiątkami. A potem urodziłam was. – powiedziała. – Koniec historii. A raczej jeszcze nie koniec, bo ona dalej trwa, ponieważ kamień i szyszka dalej tu są, ja dalej tu jestem. A teraz i wy tu jesteście. – przygarnęła łapą do siebie Fiołka, po czym przytuliła wszystkie kocięta.