BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

18 kwietnia 2022

Od Mrocznego Omenu CD. Rysiego Puchu (Rysiej Pogoni)

 Van zauważył, że wzrok lidera wędruje na kremową Klifiaczkę.
— Jeżeli za nią ręczysz to dobrze. Może do nas dołączyć. Byle nie sprawiała problemów. 
Skinął głową. Wyjaśnił po krótce buremu, skąd przychodzi Rysi Puch. Wciąż śmierdziała tymi swoimi Klifiakami. Zainteresowała go wieść o morderstwie. Zamierzał ją o to dopytać, ale nie teraz.
Odwrócił się, sztywnym wzrokiem zachęcając Ryś, by poszła za nim. 
— Słyszałaś, co mówił Jastrzębia Gwiazda. — miauknął. Na chwilę jego ton przybrał barwę przestrogi, tylko w niektórych chwilach przetkanej delikatnym głosem. — To mój mentor i nie chcę, żeby miał o tobie złe zdanie. Zachowuj się jak godna wojowniczka, bo teraz nią przecież jesteś. Nie sprawiaj problemów.
W odpowiedzi Rysi Puch skinęła głową. Omen zaprowadził ją do komory, którą zajmowały kocięta i karmicielki. Spojrzał niechętnym spojrzeniem na zimne ściany. W legowisku wojowników przynajmniej było cieplej, bo grzało się w nim więcej kotów. Tutaj co innego. Ale wcale nie współczuł Ryś. Miał w dupie, co tu będzie robiła, byleby siedziała cicho i się z nikim nie kłóciła. Byleby urodziła mu wspaniałe przedłużenie krwi. Potomstwo, które posłużyłoby, by wzmocnić Klan Wilka. Jak wypełni swoją rolę, miał już gdzieś, co ze sobą zrobi. 
— A imię? Zmieni mi je? — zapytała cicho. 
— Niedługo pewnie zbierze zwołanie klanu. Zobaczymy. Pozbędziemy się z ciebie tego "Puchu". — miauknął twardo. Przez moment nie przypominał delikatnego, przesłodzonego siebie, który zawsze umilał Rysiemu Puchowi. — Rozgość się. Teraz już nic nas nie rozdzieli. — miauknął słodko, zostawiając ją w kociarni na krótką chwilę.

* * *
Podniósł wzrok, gdy po kamiennych ścianach jaskini rozniósł się głos Jastrzębiej Gwiazdy. Zmrużył oczy, kierując wzrok na swoją "partnerkę".
— To już czas. — miauknął spokojnie, ocierając się o nią i przyspieszając kroku. Szczerze, to nie miał zamiaru jej często odwiedzać podczas ciąży. Po co mu być kojarzonym z tą paskudną Klifiaczką? Robił to, co słuszne. Kocięta dla Klanu Wilka. Potęgę. Ostatnio nie było ich dużo. Chciał, by jego wspaniałe geny szły w świat. By dzieciaki przysłużyły się dla klanu i dały mu pożytek. Zasłużyły na nazywanie się Wilczakami i jego potomstwem. Jakaś głupia miłość i mizianie się po pyskach nie było mu potrzebne. 
— Myślałeś już, jakie imię mi wybierze?
— Czy to ważne, skarbie? — wymruczał cicho. — Jestem pewien, że wybierze coś dobrego. Cokolwiek, by pozbyć się Puchu. I musi zaalarmować klan o twoim przybyciu, prawda?
— Tak — miauknęła smutno.
Coś ją gryzło. Mroczny Omen był ciekawy tego, co konkretnie zrobiła kotka. Chciała zamordować? Tego się po niej nie spodziewał. Skrzywił pysk, patrząc na jej łapy.
— Dobrze, że zmyłaś tą krew — miauknął cicho.
Dwójka kotów dołączyła do zebranego tłumu. Van wbił wzrok w lidera, który kazał Rysiemu Puchu wystąpić, ku zaciekawionych i domagających się wyjaśnień spojrzeniach klanowiczy. Niebieskooki słuchał uważnie, gdy przybycie Klifiaczki tłumaczone zostało znalezieniem jej zakrwawionej i rannej, potrzebującej pomocy, w zamian za co urodzi dla Klanu Wilka silnych wojowników. Zmrużył oczy, gdy przyszedł czas na zakończenie tej przemowy. Zakończenie, którym była zmiana imienia.
— Przodkowie, znacie imię każdego kota. Proszę was teraz, żebyście zabrali imię kota, który stoi przed wami, gdyż nie oddaje już jego natury. Jako przywódca Klanu Wilka i za aprobatą naszych wojowniczych przodków, nadaję temu kotu nowe imię. Od dzisiaj Rysi Puch będzie znana jako Rysia Pogoń. — miauknął Jastrzębia Gwiazda, wpatrując się bursztynowymi oczami w dawną Klifiaczkę. 
Rysia Pogoń.
Nie tak mroczne jak Rysi Księżyc, ale trzeba przyznać, że miał gust. 

* * *

Parę dni po ceremonii

— Witaj, Rysiczko. — miauknął udawanym ciepłym głosem, podchodząc do kotki, gdy ta mościła się w komorze, która obecnie robiła za żłobek. — Jak się podoba nowe imię? Zaczęłaś już czuć nasze  kocięta w swoim brzuchu? — sympatyczny wzrok zmierzył Ryś od góry do dołu. Nie dało się jakoś przyspieszyć ciąży? Obrzydzało go zgrywanie uroczego i słodkiego. — Mówiłaś, że kogoś... Zabiłaś. Powinniśmy być ze sobą szczerzy, kochanie. Obwiniasz się za to? Żałujesz? A może wręcz przeciwnie? Nie będę zły. Wysłucham.
Pytał ją o to tak najdelikatniej, jak mógł. Chciał wiedzieć, czy czuła z mordu satysfakcję, tak jak on. Wtedy dałoby się ją namówić i zmanipulować do całego ogroma czynów. Byłby w stanie nawet przystać na ciekawy duet, gdyby okazało się, że Rysia Pogoń jest taką samą bezwzględną morderczynią, co on.

<Ryś?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)