Zapach wiewiórki dotarł do nosa kocurka. Powstrzymał się przed mocniejszym zaciśnięciem zębów na zwierzątku. W końcu upolował je dla grupy. Dreptał za Jabłkiem. Oboje zmierzali równym krokiem do obozowiska. Zaskakujące jak szybko minął czas. Orzełek był starszy, budową i zachowaniem nie przypominał już kociaka, a młodego ucznia. Jabłko i Trzmiel, gdy zabierali Orzełka i Bielik na wspólne szkolenie, lubili im powtarzać, że pewnie lada dzień zostaną wojownikami. Ta myśl podobała się dymnemu, ale sam nie był przekonany, czy to nie siostra pierwsza odbędzie ceremonię. W końcu nie nauczył się jeszcze wspinać na drzewa, co zapewne nie uległo czujnemu wzrokowi jego matki-liderki. Do tego Jabłko coraz bardziej naciskał na tą szczególną umiejętność. Orzełek westchnął posępnie. Cóż, przynajmniej polowanie i walka szły mu dobrze. Nie był taki słaby za jakiego uważała go Kostka.
O wilku mowa. Sierść na karku dymnego zjeżyła się mimowolnie na widok kremowej kotki, idącej niespiesznie u boku swojego mentora. Szakłak zatrzymał się na długość ogona lisa od Jabłka i zerknął na niego spode łba. Syn Myszołowa poruszył niechętnie ogonem na powitanie. Każdy w Owocowym Lesie znał Szakłaka. Był z niego dobry wojownik i mentor, ale zdecydowanie swoim zbyt aroganckim charakterem potrafił odstraszyć niejednego. Jedynie Gąska potrafiła uspokoić swojego partnera. Teraz oczekiwała ich kociąt. Szyszka mówiła, że wystąpiły pewne komplikacje i na pewno nie opuści żłobka aż do okocenia. Orzełek poczuł wyrzuty sumienia. Może powinien spytać o stan ciotki?
- Za mało złapaliście jak na patrol łowiecki. - stwierdził Szakłak.
- Zwierzyna dopiero budzi się do życia. Nie musimy wyłapać całego lasu, żeby klan został nakarmiony. - mruknął Jabłko, mrużąc oczy. Ogonem wskazał na Kostkę. - Wy również idziecie na polowanie?
- Nie, będziemy ćwiczyć walkę. - Szakłak wbił w mentora Orzełka przeszywające spojrzenie. - Robi duże postępy.
- Daleko jej jeszcze do poziomu Orzełka. - kocur klepnął ogonem grzbiet swojego wychowanka.
Niebieski dymny kocurek powinien poczuć zadowolenie z pochwały mentora. Miłą chwilę zepsuło mu chłodne spojrzenie córki Ostróżki. To samo, które wbijała w niego w obozowisku. Często mu dogryzała, lub deptała po ogonie, ale zdecydowanie najbardziej nie cierpiał tego spojrzenia. Spojrzał na własne łapki.
- Z pewnością jego strach przed drzewami, jest cechą godną wojownika. - prychnęła Kostka.
Zauważył zjeżenie sierści u mentora i jego wbicie pazurów w podłoże. Szakłak strzepnął ogonem. Nakazał swojej uczennicy ruszenie w dalszą drogę. Kostka podążyła za mentorem.
- Nie boję się drzew....
- Z pewnością się nauczysz na nie wspinać! - dobry humor Jabłka wrócił błyskawicznie. Trącił koniuszkiem ogona bok ucznia. - Chodźmy dalej.
Orzełek kiwnął łebkiem. Chwycił z powrotem wiewiórkę. Razem z mentorem podreptali w stronę obozu. Pora Nowych Liści tak upragniona, przyniosła ze sobą ciepło. Spokój w Owocowym Lesie był przyjemny i kocurek liczył na to, że trwać będzie jeszcze długo.
Szkoda, że tak bardzo się mylił....
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz