BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 sierpnia 2020

Od Szyszki CD. Cichej

Czarna kotka utkwiła spojrzenie żółtych oczu w swojej uczennicy. Cicha pokazywała bitewne ruchy, chociaż były one niezbyt udane. Gdy przejdą do nauki walki, nauczy się poprawnych pozycji i jak przenosić właściwie ciężar ciała, by wychodziły z większą gracją. Kotka zrozumiała o co chodzi córce Myszołowa. Było to bardzo łatwe do odczytania. Uśmiechnęła się delikatnie.
- Nie czas na walkę. Musisz być cierpliwa. - miauknęła spokojnie.
Cicha tupnęła łapką, wyraźnie niezadowolona, po czym pokazała kolejny ruch. Jesteś gotowa? Chcesz już? Szyszka pokręciła głową, nie zgadzając się na przejście szybciej do tego etapu. Jej zdaniem lepiej było nauczyć się najpierw łapać zwierzynę. Ta umiejętność pozwoli nie umrzeć z głodu, a wiadomo, że różne sytuacje się mogą zdarzyć. Przechodząc do walki, spędzą kilka dni na ćwiczeniu podstaw ataków i uników. Duże znaczenie odegra wtedy ciało. Zwinność, siła, skok. Jeszcze nie czas, by mała się tego uczyła. Dopiero poznała terytorium.
- Najpierw nauczę cię polować. Zaczniesz rozpoznawać zapachy zwierzyny, poprawnie się do niej skradać, łapać ją, poczujesz się naprawdę usatysfakcjonowana, gdy złapiesz pierwszą mysz! - zamruczała czarnulka. Uwielbiała polować. Chciała, by Cicha też to polubiła. Powinna, bo polowanie zawsze było i będzie częścią klanowego życia. Lepiej robić to co się lubi, niż się do czegoś zmuszać. - Na razie pójdziemy dalej.
Mówiąc to ogonem dała znać Cichej. Koteczka prychnęła niezadowolona, jeszcze pokazując bitewne ruchy, z uporem chcąc przejść do tej lekcji. Jednak Szyszka również pozostała nieugięta. Wreszcie więc Cicha musiała za nią pójść, na końcowe pokazanie terenu, a potem prosto do znajomego obozu lisiaków.

***

Był to kolejny dzień ich treningu. Szyszka dumnie szła koło Cichej. Zrównała kroki z kotką. Musiała pilnować by Cicha się nie oddaliła. Wraz z nadejściem Pory Opadających Liści, sad dalej roił się od zwierzyny, natomiast zapachy stały się mocniejsze, przez co trudniej byłoby jej wyczuć kotkę, gdyby ta się zgubiła. Cicha znała co prawda Owocowy Las, jednak nigdy nie wiadomo, co małej mogłoby strzelić do łba. Sad był piękny o tej porze. Szyszka z zachwytem się rozglądała, nie mogąc się już doczekać, aż podejdą do polowania. Wschód i jego uczennice wybrały się pozbierać zioła. Czarnulka potem dowie się, czy bezpiecznie wrócili.
Skupiła się na uczennicy. Zatrzymała się w wybranym przez siebie miejscu, gdzie drzew już dawno nie zdobiło aż tyle jabłek, przez co na pewno żadnym nie oberwą. Liderka spojrzała na Cichą, buszującą w trawie. Otworzyła pysk, smakując powietrza. Zapach nornicy napłynął do niej od razu. Był intensywny. Musiała być blisko. 
- Cicha. - zawołała prawie szeptem swoją uczennicę. Córka Leszczyny znalazła się przy niej jednym susem. Szyszka zastrzygła uszami, starając się wyłapać szmer. Na szczęście zwierzyna łowna jej nie usłyszała. Czarnulka schyliła się, niemal kładąc, by znajdować się dość blisko Cichej. Musiała jej wszystko wytłumaczyć tak, by mała zrozumiała, a przy tym, by na pewno zwierzyna ich nie usłyszała. - Pora na twoją pierwszą lekcję polowania. Nie każdemu udaję się za pierwszym razem, więc nie martw się, jeśli niczego nie złapiesz. Powąchaj powietrze. Czujesz ten zapach?  To  nornica. Jest niedaleko. Rozpoznasz to po mocniejszej woni. Musimy zachować się cicho, by nas nie usłyszała. 
Kotka zrobiła chwilę przerwy, żeby sprawdzić wiatr. Wiał od właściwej strony. Na pewno nie wyczuje więc ich zapachu. Całe szczęście. 
- Wiatr często może zdradzić, gdy przyniesie twój zapach. Musisz więc pamiętać, by wiał od właściwej strony, tak by zwierzyna cię nie wyczuła. Pokaże ci teraz odpowiednią pozycję łowiecką. Obserwuj, słuchaj i zapamiętaj. - miauknęła spokojnie Szyszka. Ustawiła się błyskawicznie w poprawnej pozycji łowieckiej. Miała już ją tak wyćwiczoną, że dla niej było to uderzenie serca. - Zacznijmy od początku. Uginasz łapy tak, by brzuchem nie szurać po ziemi, do tego ogon, głowa i grzbiet, muszą znajdować się na takim samym poziomie. Ogon za wysoko spowoduje, że będzie cię widać, za nisko natomiast spowoduje niepotrzebne szuranie. Musisz uważać jak stąpasz, unikaj liści i patyków. - pozostała dalej w pozycji łowieckiej. Zaraz Cicha będzie musiała spróbować ją powtórzyć. - Pamiętaj, że do każdej zwierzyny podchodzi się inaczej. Mysz cię pierwsza wyczuje, natomiast królik usłyszy. Przy skradaniu się do ptaka, który najpierw zobaczy, możesz wykorzystać otoczenie. Króliki są szybkie, tutaj będziesz musiała szczególny nacisk położyć na bliskość. Obserwuj. 
Szyszka przeniosła ciężar ciała na tylne łapy, gdy skradała się bliżej trawy, w której chowała się upragniona nornica. Kotce nie zajęło dużo czasu, by do niej dotrzeć i będąc blisko, wybiła się, skacząc prosto na zwierzątko. Szybko odebrała mu życie. Zakopała istotkę, by wrócić po nią później.
- Zabijaj jednak szybko. Zwierzyna nie może pisnąć, bo odstraszy potencjalną kolejną. Spróbujesz, czy jeszcze powtórzyć? - spytała, wpatrując się z cierpliwością w Cichą. Nauka polowania wymagała cierpliwości i wprawy, a tego nabierze przyszła wojowniczka z  czasem. 


<Cicha?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)