Od Barwinkowego Podmuchu CD Szczawiowego Liścia

Barwinkowy Podmuch nie wiedział jak zareagować. To było naprawdę...niespodziewane! Gdyby liliowy mu powiedział, że boli go brzuch nie zaczepiałby go! A teraz stał przy nim jak skończony kretyn, w dodatku mając obrzygane futro. Pomijając smród wymiocin, Barwinek krzywiąc się, rzucił z pretensją:
- Mogłeś powiedzieć, że się źle czujesz!
Ugh, musiał iść to zmyć, najlepiej jeszcze wytarzać się w jakiś stokrotkach, by zamaskować smród żółci z żołądka młodszego.
- Oh, już mi lepiej. - wredny uśmiech pojawił się na pysku liliowego. - Ale ty powinieneś się umyć, wyglądasz okropnie.
Zmarszczył brwi na jego słowa, posyłając mu wkurzone spojrzenie. No ciekawe czyja to wina!
Barwinek prychnął cicho, mimo wszystko nie potrafił mu odpyskować. Bo co mu mógł powiedzieć? Jedynie przyznać rację, czego oczywiście nie zrobi.
Szczawiowy Liść wyminął starszego, wychodząc z obozu. Po chwili odwrócił się przez ramię.
- Idziesz, królowo? - Zapytał.
Pytanie zwróciło uwagę wojownika, na którego wydźwięk aż przebiegł mu dreszcz po plecach. Liliowy chciał, by z nim poszedł gdzieś? Tak po prostu?
Uniósł brew, jednak po sekundzie uznał, że nie ma czym się przejmować, więc kiwnął głową. Ruszył za synem Żywicznej Mordki, bacznie go obserwując. Wydawał mu się taki...nieswój. Może coś go bolało? Dlatego zwymiotował?
Cisnęło mu się na język "dobrze się czujesz?", jednak nie zadał tego pytania. Niby zwyczajne, a jednak postanowił zachować je dla siebie.
Widział jak liliowy słabo stawia kroki. Głowę trzymał niżej niż zazwyczaj, czarnemu wydawało się, iż widział grymas bólu na jego pyszczku. Podjął decyzję szybko, bez żadnego zawahania.
- Wracamy. - Oznajmił tonem nie znoszącym sprzeciwu.
- Coś ci się pomyliło. - Burknął.
Czarny zacisnął szczęki. Nie będzie mu tu protestował! Idą do medyka i już!
- Idziemy do medyka, ale już. - Powiedział dosadnie.
Liliowy nie ruszył się jednak, więc wojownik podszedł, złapał go za kark, korzystając z jego chwilowej niedyspozycji. Szczawik jednak ani myślał od tak pozwolić większemu na zaciągnięcie go z powrotem do klanu.
- PUSZCZAJ! - Krzyknął jakby mu się krzywda działa. Wyrwał się starszemu, jeżąc futro.
- NIGDY! - Odwarknął, ponownie łapiąc go za luźną skórę.
Po długich chwilach szarpaniny w końcu udało mu się zaciągnąć młodszego do medyka. Posadził go przed zdziwionym Sokolim Skrzydłem. Liliowy posyłał mu raz po raz mordercze spojrzenie, a niebieski medyk patrzy to na brudnego czarnego, to na nadąsanego syna zastępczyni.
- Coś się stało? - Zapytał w końcu.
- Tak, on się stał! Zbadaj go, bo jest chory! - Barwinek zaczął mówić, nim zrobił to Szczawik. - Zwymiotował, więc daj mu coś na brzuch, a ja lecę się umyć.
Posłał medykowi wdzięczne spojrzenie, gdy tamten kiwnął głową. Zostawiając przegranego wojownika we właściwym miejscu, ruszył skocznym wręcz krokiem ku rzece.

Słońce górowało na niebie, gdy czarny wracał znad rzeki. Różnokolorowe liście spadały pod jego łapy, a on je łapał jak gdy był kociakiem. Bawił się tak, aż nie dotarł do wejścia obozu. Był ciekawy, czy Szczawik grzecznie siedzi u medyka, czy może nawiał. Aj, co mu tam! Tylko zajrzy! Nikt go nawet nie zobaczy.
Ruszył ostrożnym krokiem ku legowisku medyków. Zajrzał tam cicho i uważnie. Rozejrzał się, a na dźwięk znajomego głosu poczuł ścisk w żołądku.
- Przyszedłeś mnie podziwiać? - Szczawiowy Liść posłał mu spojrzenie pomarańczowych oczu.
Aaa, no nie! Dostrzegł go, jak to możliwe?! Przecież zachowywał się tak cichutko!
Jednak skoro już się stało, wypadałoby się wybronić.
- Co? Ciebie? Nie ma czego podziwiać! - Miauknął udając, iż go nie ruszają słowa młodszego. - Lepiej leż tam dalej i zdrowiej.
Gdy chciał się taktycznie wycofać, liliowy odezwał się znowu, tym razem głośniej.
- Sokole Skrzydło, powinieneś go zbadać, ślepnie mu się na starość, skoro nie dostrzega mojego piękna. - mruknął wojownik. - Po co zatem przyszedłeś?
Poczuł jak łapy mu drętwieją. Nie był wcale stary! Po prostu dojrzały!
Posłał wojownikowi spojrzenie mówiące "chyba nigdy nie przestaniesz nabijać się z mojego wieku, huh?". Szczerze mówiąc...coraz mniej mu to przeszkadzało.
- Po nic - odwrócił wzrok. Bezwiednie zrobił parę kroków ku liliowemu. - Ale...lepiej się czujesz? Jesteś głodny albo coś?
Posłał mu zmartwione spojrzenie, które nieudolnie starał się ukryć za maską obojętności. Barwinek nie był dobry w ukrywaniu uczuć. Był jak otwarta księga, z której, jeśli chciałeś, mogłeś naprawdę wiele wyczytać.
- Po coś przyjść musiałeś. - mruknął liliowy kocur, mrużąc oczy. - Lepiej się czuje, już nie chce mi się wymiotować i nie boli mnie brzuch. Sokole Skrzydło mówi, że na razie nie powinienem przesadzać z jedzeniem. Nie chciałem na ciebie rzygnąć. - westchnął.
Syn Baraniego Łba słuchał go uważnie, relaksując się. Barwinek zaskoczony jednak szczerością młodszego spojrzał na niego z uniesioną brwią. Jakaś część jego serca chciała usłyszeć przeprosiny, jednak inna mówiła, że tak jest dobrze. Szczawik w końcu prowadził z nim normalną rozmowę...na razie.
- Naprawdę mogłeś mi powiedzieć, że się źle czujesz. To nic złego - mruknął, posyłając wojownikowi zadziorny uśmiech. - Ha, aż tak boisz się Sokolego Skrzydła? Przecież bym Cię obronił, Szczawiczku!
Czuł jak jego humor się poprawia Tak, nie ma to jak trochę żartów pod adresem wojownika!
- Pff, ja się nie boję nikogo ani niczego. Chociaż walkę staruszków bym obejrzał. - uśmiechnął się złośliwie. Po chwili jednak na nowo przybrał poważny wyraz pyska. - Rywalowi się nie mówi o swoim zdrowiu. Jeszcze byś się ze mnie naśmiewał, to ostatnie czego wtedy potrzebowałem.
Uśmiech zniknął z pyszczka czarnego. Dlaczego...dlaczego on myślał w ten sposób? Czy naprawdę nie poznał go wystarczająco?
Barwinek zmarszczył śmiesznie brwi, posyłając mu spojrzenie błękitnych oczu. Uśmiechnął się lekko, siadając obok młodszego, ogonem pozwalając sobie niemalże dotknąć liliowego futra.
- Myślałem, że na tyle mnie już znasz. - zaczął czarny. - nie naśmiewałbym się, tylko bym zaciągnął do medyka. Nie chciałem przecież, żebyś mi padł.
Słowa opuściły jego usta nim zdążył je przemyśleć. Teraz jednak było już za późno na cofnięcie ich, dlatego siedział nieco spięty, czekając na jego reakcję. Tylko...czemu on się tak stresował? Przecież to kot jak każdy inny! Nie ma czym! Ale właściwie czemu powiedział do niego coś tak ckliwego? Jeszcze pomyśli, że mu zależy na ich...właśnie, czym? Przyjaźnią tego by nie nazwał, ale może...relacji? Mimo wszystko dobrze mu było w towarzystwie wojownika, chętnie go zaczepiał i się sprzeczał, nawet jeśli czasem było mu przykro. Ah, i nie zapominając o ich pierwszym spotkaniu, po którym dostał porządny łomot od Berberys. Cóż, może kotka myślała, iż po tym przestanie się kręcić wokół jej syna? Ha, pomyliła się! Czarny czuł dziwną chęć, by ciągle do niego wracać i nie przeszkadzało mu, iż mógłby go tym denerwować.
- Ja... - zaczął, więc czarny zwrócił na niego swoją uwagę. Ich spojrzenia się spotkały, i przez dłuższy mierzyli się nimi.
Pomarańczowe oczy w przyjemny sposób otuliły swoim spojrzeniem Barwinka, ich odcień przywodził mu na myśl zachody słońca, które przecież są piękne i miłe. Nie zastanawiał się nawet, iż czas płynął, a oni dalej wgapiali się w siebie nawzajem. Po chwili jednak Szczawik przerwał miłą ciszę pomiędzy nimi, a Barwinek z malutkim uśmiechem nadstawił uszu.
 -...poradziłbym sobie sam. Ale dzięki, czy coś, królowo. - Dopowiedział, a słowem "dzięki" wywołując przyjemne, dotąd nieznane starszemu uczucie. Puścił mimo uszu przezwisko nadane mu przez młodszego. A co mu tam, bycie królową jest spoko, mogłeś leżeć cały dzień, a jeśli twoje dzieci by uciekły poza żłobek, zwalisz na zmęczenie.
Zmrużył oczy w szerokim uśmiechu, którym obdarował Szczawiowego Liścia.
- Nie ma za co - puścił mu oczko, odwracając się, by wyjść na zewnątrz.
Chętnie zostałby z wojownikiem, jednak poczuł w żołądku uczucie głodu. A może przyniósłby liliowemu coś do jedzenia? Ale czy nie wywoła tym kolejnych wymiotów? To może wody? Tak, czarny przyniesie mu nieco mchu z wodą, a potem skoczy na polowanie, świetna myśl!

<Szczawiczku?💜>