Siedziałem przy Potrójnym Kroku, gdy podbiegła do nas jeden z wojowników.
- Wpadliśmy na patrolu na jakiegoś Wróblowe Serce. - Oznajmił poważnie.
- Która granica? - Mruknąłem. Obcy wojownik na naszym terenie, może został wygnany?
Wojownik spojrzał na mnie poważnie, przyprawiając o dreszcze. Nie mówcie mi, że on jest...
- Granica z Klanem Wilka - odpowiedział, odwracając głowę.
Podążyłem za nim wzrokiem, widząc idącego z Hiacyntem oraz Mniszek burego kocura. Rozglądał się po obozie, a gdy mnie zobaczył przyspieszył kroku. W tym samym czasie dostrzegł stojącego obok mnie medyka. Zatrzymał się wpół kroku zdziwiony.
- Mokra Gwiazdo! Potrójny Kroku? - Wojownik spojrzał na niego zdziwiony. - Co ty? Jak... ty?
- No co tak wybałuszasz oczy? Przyszedłem po pomoc - wyjaśnił. - Mamy już ustalony dzień, w którym ci tutaj - Wskazał ogonem na wojowników Klanu Burzy. - Pomogą nam.
Wróblowe Serce jeszcze chwilę mrugał zdziwiony.
- To wiecie? - zapytał mnie.
- Tak. - Kiwnąłem głową. - Macie moje wsparcie.
Kocur posłał mi spojrzenie pełne ulgi. Przysiadł na przeciwko nas, rozglądając się.
- To którego dnia? - Zapytał po chwili.
- Jutro. - odparłem. - Z rana wyruszymy. Droga trochę nam zajmie.
- Idę z wami - oświadczył buras.
Zgodziłem się, w końcu czemu nie? Więcej łap do pomocy, poza tym Wróblowe Serce jest wojownikiem, zna te tereny najlepiej.
Zostawiłem ich samych, samemu idąc zebrać wojowników.
~*~
Słońce było nisko na niebie, gdy szliśmy prowadzeni przez Wróblowe Serce. Wprowadziłem nas z naszych terenów, a gdy przekroczyliśmy w południe granicę, Wróblowe Serce zaczął nas prowadzić.
Szliśmy w cieniu drzew, uprzednio tarzając się w ziołach. Nie mieli jak nas wyczuć, poruszaliśmy się bezszelestnie oraz szybko.
Z daleka dało się słyszeć ptaki, wyczuć odór krwi. Przełknąłem ślinę.
Dotarliśmy do obozu. Panowała ponura cisza przerywana naszymi oddechami. Po naradach zdecydowaliśmy po prostu wbiec i ratować kogo się da, gdyż Wróblowe Serce mówił co się tam dzieje. Niejaki Stwórca przejął ich obóz, wprowadzając mord i spustoszenie.
Zakradliśmy się do wejścia, słysząc wewnątrz podniesione głosy, oraz dźwięki walk.
Dałem sygnał do ataku. Wbiegliśmy do obozu, szybko wyłapując które z kotów są naszymi wrogami. Wróblowe Serce po drodze nam ich opisał, jednak poza klanowymi kotami, które kojarzyłem ze zgromadzeń, było kilka obcych. Czuć było woń samotników i jakiś inny, okropny odór.
Słudzy Stwórcy widząc nas rzucili się do walki. Widocznie byli zdziwieni naszą obecnością. Wszędzie leżały trupy, w tym jakiś czarny kocur z dużą ilością blizn. Dookoła stały przerażone jak i zdezorientowane koty. Chabrową Bryzę zaatakował czarny kocur, znany jako Węgorzowy Grzbiet, skacząc wściekle i drapiąc ją. Na mnie skoczyła wściekła buro-biała kotka którą skądś kojarzyłem.
Pazurami zadrapała mój bok, sycząc głośno. Wtedy ją poznałem, Zachodzący Promyk! Znałem się z nią, gdy byłem wojownikiem, nigdy bym się nie spodziewał, iż teraz stanie po stronie wroga.
Uchyliłem się, unikając kolejnego ataku, samemu zaczynając drapać jej ciało. Na nic zdadzą się rozmowy, jesteśmy tu by walczyć. Zresztą, ona jest w szale, na pewno mnie nie posłucha.
Kątem oka dostrzegłem Orlikowy Szept walczącego z jakimś czarno-biały kocurem. Miał dwoje różnych oczu, co zwróciło moją uwagę. Nie znałem go, jednak miałem nadzieję na wygraną Orlika.
Zachodzacy Promyk nie dała mi chwili namysłu, znów skacząc. Przewaliła mnie na ziemie, drapiąc w gardło. Nie pozostałem jej dłuży, drapiąc ostro w brzuch. Po chwili wyrwałem się spod łap kocicy. Przejechałem pazurami po jej ramieniu, na co syknęła.
Odsunęła się sycząc, jeżąc sierść.
Sam nie wiedziałem co o tym myśleć, moja dawna znajoma stała teraz na przeciw mi w walce o klan, który został rozerwany na strzępy.
Usłyszałem piski dookoła, a odwracając się dostrzegłem dwie kotki walczące z jakąś niebieską niedaleko nas. Zachodzacy Promyk ruszyła w ich kierunku, a ja zaraz za nią. Zrównałem z nią krok, po chwili popychając na bok obozu. Przeturlała się parę długości zająca dalej. Zagrodziłem jej drogę do Mglistej Ścieżki, która przegrywała z tamtymi dwiema kotkami.
Dyszałem, patrząc nienawistnym wzrokiem na bicolorkę. Wszystkie moje zmysły były wyostrzone. Żaden jej ruch nie umykał mojej uwadze.
W tym również jej nagły skok w bok, moje łapy ruszały się same. Czułem, jakby prowadziła mnie Ciernista Gwiazda, podpowiadając która droga będzie najlepsza.
Rzuciłem się na kotkę, przetaczając wraz z nią ku zwalonym drzewom. Mnóstwo krzewów oraz gałęzi leżało wokół nas.
Ostrymi pazurami przejechała po moim pysku, rozrywając nos i łuk brwiowy. Krew wypełniła mi usta, kapiąc wielkimi kroplami na pokaleczoną przeciwniczkę. Spróbowała mnie z siebie zrzucić, a gdy przetoczyliśmy się tak, iż to ona była nade mną, dostrzegłem kątem oka połamane gałęzie.
Kotka w tej sekundzie wgryzła się w mój kark, a ja drapałem ją po szyi.
Musiałem coś wymyślić, bo przegram. Nie mogę stracić teraz życia, muszę ją pokonać, najlepiej zabić, bo przegnanie nie wystarczy.
To była sekunda, gdy z całej pozostałej mi siły kopnąłem ją w brzuch, a ta z fragmentem mojej skóry i kłakiem niebieskiego futra w pysku odrzucona została na stertę gałęzi. Usłyszałem dźwięk łamania kości, oraz jej zdławiony krwią krzyk. Dopadłem ją, łapami trzymając jej ciało, by nie mogła się uwolnić ze śmiertelnego uścisku wbitej w nią gałęzi. Krew lała się z niej, a oczy traciły na świadomości. Uderzenie serca później kotka zupełnie przestała się ruszać, jej oczy zgasły, a oddech zanikł. Ciało wisiało bezwładnie pośród gałęzi, w tym na tej, która przebiła jej szyję.
Byłem cały we krwi Zachodzącego Promyka jak i własnej, czułem do niej odrazę. Zostawiłem zmasakrowane ciało, a krew z rozciętej skóry na moim pysku zaczęła wpływać do mojego lewego oka. Zamknąłem je.
Odwróciłem się, by dostrzec jak Chabrowa Bryza zaciska zęby na szyi czarnego kocura. Orlikowy Szept, brudny od krwi również zdawał się wygrywać z kocurem z dwojgiem różnych oczu. Wciągnąłem powietrze, rzucając się biegiem pomiędzy koty. Minąłem martwe ciało Stwórcy, dostrzegając z kolei jakieś liliową i czarną kotki walczące niebieską przeciwniczką. Po chwili Mglista Ścieżka padła bez życia.
Widziałem również ciężko dyszącą, bardzo, ale to bardzo poranioną burą kotkę. Wszyscy ledwo ataku na nogach. W innej części obozu zobaczyłem ciała nieznanych mi kotów - zapewne samotników, których zapach czuliśmy na granicy. Pisk, który dobiegł do moich uszu sprawił, iż się odwróciłem. Orlikowy Szept stał cały zakrwawiony nad ciałem czarno-białego kocura, z którym wcześniej walczył. Pozostałe koty z klanu wilka wygrały pojedynki nad samotnikami.
Odór krwi unosił się dziś nad całym lasem. Padło wielu wojowników klanu wilka, a gdy przyjrzałem się dokładniej trupom, dostrzegłem Psiankową Szyję. Leżała bez życia we własnej krwi.
Czułem jak moje serce szybciej bije. Żaden kot już nie walczył. Wszyscy stali, patrząc na skąpane w szkarłatnej cieczy trupy.
Zakasłałem, rana na szyi zdawała się coraz bardziej krwawić. Przestąpiłem z łapy na łapę, nie mogąc utrzymać równowagi.
Oh, czyżby ulatywało ze mnie życie?
Widziałem jak medycy rozbiegają się, by pomóc rannym, wojownicy, którzy wciąż mieli nieco siły pomagali im z ciałami. Nigdzie nie widziałem jednak Potrójnego Kroku, ani Wróblowego Serca.
Wygraliśmy tę walkę. Klan Wilka jest wolny.
<Wróblowe Serce? Potrójny Kroku? Mam nadzieję, że wszystko się zgadza>
Skład Klanu Burzy: Mokra Gwiazda, Chabrowa Bryza, Orlikowy Szept, Storczykowa łodyga, Psiankowa Szyja, Tańcząca Zorza, Rzeczny Nurt, Orzechowe Futro, Krowia Łata, Miodowy Obłok, Jeżowa Ścieżka
Trupy:
z Klanu Burzy: Psiankowa Szyja
Z Klanu Wilka: Senny Świt, Leśny Świt, Tygrysia Pręga, Nagietkowa Pręga, Kukułek
Poza tym samotnicy sprowadzeni przez Stwórcę, sam Stwórca, Mglista Ścieżka, Zachodzący Promyk, Bagienny Kwiat, Zachwaszczona Ścieżka, Węgorzowy Grzbiet, Mleczowy Kwiat
Przebieg walk: Kb wbija do kw> Węgorzowy Grzbiet walczy z Chabrową Bryzą>Orlikowy Szept z Mleczowym Kwiatem>Zachodzący Promyk rzuca się na Mokrego> ginie Zachodzący Promyk i Wegorzowy Grzbiet>ginie Psiankowa Szyja zabita przez samotników>giną kolejni samotnicy>ginie Mglista Ścieżka zabita przez Kawczą Łapę i Fasolkową Łapę> Orlikowy Szept zabija Mleczowy Kwiat>walka wygrana, wszyscy martwi, wiele kotów rannych
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Sprawa znikających kotów w klanie nadal oficjalnie nie została wyjaśniona. Zaginął jeden ze starszych, Tropiący Szlak, natomiast Piaszczysta Zamieć prawdopodobnie został napadnięty przez samotników. Chodzą plotki, że mogą być oni połączeni z niedawno wygnanym Czarną Łapą. Również główny medyk, przez niewyjaśnioną sprawę został oddalony od swoich obowiązków, większość spraw powierzając w łapy swojej uczennicy. Gdyby tego było mało, w tych napiętych czasach do obozu została przyprowadzona zdezorientowana i dość pokiereszowana pieszczoszka, a przynajmniej tak została przedstawiona klanowi. Czy jej pojawienie się w klanie, nie wzmocni już i tak od dawna panującego w nim napięcia?W Klanie Klifu
Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.W Klanie Nocy
Srocza Gwiazda wprowadza władzę dziedziczną, a także "rodzinę królewską". Po ciężkim porodzie córki i śmierci jednej z nowonarodzonych wnuczek, Srocza Gwiazda znika na całą noc, wracając dopiero następnego poranka, wraz z kontrowersyjnymi wieściami. Aby zabezpieczyć przyszłe kocięta przed podzieleniem losu Łabędź, ogłasza rolę Piastunki, a zaszczytu otrzymania tego miana dostępuje Kotewkowa Łapa, obecnie zwana Kotewkowym Powiewem. Podczas tego samego zebrania ogłasza także, że każdy kolejny lider Klanu Nocy będzie musiał pochodzić z jej rodu, przeprowadza ceremonię, podczas której ona i jej rodzina otrzymują krwisty symbol kwitnącej lilii wodnej na czole - znak władzy i odrodzenia.Nie wszystkim jednak ta decyzja się spodobała, a to, jakie efekty to przyniesie, Klan Nocy może się dowiedzieć szybciej niż ktokolwiek by tego chciał.
Zaginęły dwie kotki - Cedrowa Rozwaga, a jakiś czas później Kaczy Krok. Patrole nadal często odwiedzają okolice, gdzie ostatnio były widziane, jednak bezskutecznie
W Klanie Wilka
klan znalazł się w wyjątkowo ciężkiej sytuacji niespodziewanie tracąc liderkę, Szakalą Gwiazdę. Jej śmierć pociągnęła za sobą również losy Gęsiego Wrzasku jak i kilku innych wojowników i uczniów Klanu Wilka, a jej zastępca, Błękitna Gwiazda, intensywnie stara się obmyślić nowa strategię działania i sposobu na odbudowanie świetności klanu. Niestety, nie wszyscy są zadowoleni z wyboru nowego zastępcy, którym została Wieczorna Mara.Oskarżona o niedopełnienie swoich obowiązków i przyczynienie się do śmierci kociąt samego lidera, Wilczej Łapy i Cisowej Łapy, Kunia Norka stała się więzieniem własnego klanu.
W Owocowym Lesie
Zapanował chaos. Rozpoczął się wraz ze zniknęciem jednej z córek lidera, co poskutkowało jego nerwową reakcją i wyżywaniem się na swoich podwładnych. Sprawy jednak wymknęły się spod całkowitej kontroli dopiero w momencie, w którym… zniknął sam przywódca! Nikt nie wie co się stało ani gdzie aktualnie przebywa. Nie znaleziono żadnego tropu.Sytuację pogarsza fakt, że obaj zastępcy zupełnie nie mogą się dogadać w kwestii tego, kto powinien teraz rządzić, spierając się ze sobą w niemal każdym aspekcie. Część Owocniaków twierdzi, że nowy lider powinien zostać wybrany poprzez głosowanie, inni stanowczo potępiają takie pomysły, zwracając uwagę na to, że taka procedura może dopiero nastąpić po bezdyskusyjnej rezygnacji poprzedniego lidera lub jego śmierci. Plotki na temat możliwej przyczyny jego zniknięcia z każdym dniem tylko przybierają na sile. Napiętą atmosferę można wręcz wyczuć w powietrzu.
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz