Wstaje i przeciągam się. Mrużę oczy podczas tej czynności. Od kiedy nie ma tutaj Wiewióra, Dreszcza i Jeżynki, dziwnie tu. Są też tu 3 inne urocze kulki. Cętkowany Kwiat bardzo się o nie martwi. Czyli tak zachowują się matki. Bardzo chce poznać moich rodziców. I jestem ciekawa czemu, mnie oddali do klanu. Złe myśli, idźcie sobie. Co by tu robić? Z wiewiórem nie mogę się z nikim kłócić! Pójdę do niego. Obracam się i wychodzę z kociarni. Cudownie tutaj jest. Zawiał chłodniejszy wiatr. Jak cudownie. Wiewiór jest! Jak miło, że jest! Ostatnio jak patrzyłam to go nie było. Podchodzę do niego. Nic się nie stanie, co nie? Głodna jestem, trochę.
– Hej, Wiewiór. – mówię uśmiechnięta. – Wiewiórcza Łapo! – poprawiam się po chwili. No tak, jest już uczniem. Ja zostanę niedługo! Na pewno.
– Czego chcesz? – Rudy uczeń siada.
– Przysiąść się i porozmawiać... Opowiedz, jak to jest być uczniem! – mówię energicznie. Przypomniałam sobie o tym. Ma pecha.
– Nie będę – rzuca Wiewiór.
– Powiedziałeś, że widzisz! – mówię głośno. Za chwilę się wkurzę!
– To ty powiedziałaś, a ja nie odpowiedziałem – Rudy też chyba się wkurza powoli.
– Powiedz! – Wstaję i krzyczę mu do ucha.
– Nie! – Wiewiór sam wstaje i krzyczy. Moje uszy.
– Tak! – Marszczę nos i krzyczę. Gadzina!
– Nie! – Uczeń też jest już wkurzony. Słyszę cichy śmiech, nie wiem skąd dokładnie, jednak słyszę.
– Tak, powiesz! – Staram się udawać groźną. Jak ja się wkurzyłam! Pokazuje zęby i pazury. Jeży mi się futro.
– Nie powiem, nie mam obowiązku jako uczeń. – Uczeń najwidoczniej próbuje się uspokoić.
– Powiedz! Będę cię męczyć, póki mogę! – Uśmiecham się lekko.
– Nie zrobisz tego! – Wiewiórcza Łapa mierzy mnie wzrokiem.
– Zrobię. – Futerko opada mi, chowam pazury. Zęby już dawno schowałam.
– Nie. – Rudy odchodzi. Nie ma tak ze mną! Wstaję i idę za nim. Idzie do jakiegoś legowiska. To nie jest legowisko wojowników, uczniów też nie. Żłobek na pewno nie. Wchodzi do tego legowiska. Podbiegam za nim. W legowisku jest jeden kot. Wiewiór o coś go pyta. Ja siadam na ziemi. Trochę się stresuję.
***
Wiewiór poszedł dość dawno na trening. Siedzę w kociarni. Miło się rozmawiało z Czaplim Potokiem, okazał się bardzo miły. Może znowu go odwiedzę? Trochę mnie denerwuje jego poczucie humoru. Wstaje i wybiegłam z kociarni. Biegnę do jego legowiska. Póki nie ma Wiewióra nie mogę za nim łazić.
– Dzień dobry, Czapli Potoku. – Uśmiecham się lekko.
– Hej, kociaku. – Starszy śmieje się. – Co tam? – Brązowy przeciąga się trochę.
– Czekam, aż Wiewiór przyjdzie i będę mogła za nim łazić. – Siadam niedaleko niego. Wydaje się starszy, niż większość kotów.
– Czemu za nim chodzisz? – brązowy pyta się.
– Bo nie chciał mi opowiedzieć o byciu uczniem – mówię wkurzona, nie na starszego, a na ucznia.
– Będzie wam się trudno żyło w jednym legowisku – śmieje się Czapli Potok.
– Za 2 księżyce będę uczniem! – Ekscytuję się bardzo i wbijam pazurki w mech. Po dość długiej rozmowie nastawiam uszy. Wiewiórcza Łapa wrócił. – Przepraszam, ale pójdę do Wiewiórczej Łapy.
Kiwam głową i wybiegam już zmęczona dniem. Wiewiór jest zmęczony. Trochę mi go szkoda. Jednak będzie fajnie!
– Jak było na treningu? – Uśmiecham się bardzo. Dziś jest bardzo fajny dzień.
– Nic nie mów, spadaj. – Macha ogonem zdenerwowany. Nie no, nie odpuszczę. Rudy idzie do swojego legowiska. Idę za nim, jednak nie wchodzę z nim. Nie jestem taka niemiła. Zawracam wkurzona do kociarni. Wchodzę do niej i siadam. Myję się cała. Jestem tylko trochę brudna. Wylizuję łapy, brzuch, plecy i głowę. Ziewam zmęczona. Zwijam się w kulkę i zasypiam.
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)
Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz