Szylkretowa koteczka nawet nie potrafiła sobie wyobrazić takiego czarnego scenariusza. Melodyjka i Słonik wracają do nory, nie zastają swoich dwóch córek, wybuchają pełne agresji warknięcia, znajdują ich i urządzają im prawdziwy ból! Ryjówka drgnęła na samą myśl. Pazury Melodyjki były takie ostre i niejednokrotnie czuła je na własnym ciałku. Wielka Pani nie miała oporów, by wymierzyć swoim dzieciom surową karę, nawet za najmniejsze, wręcz błahe przewinienie. Koteczka czasami chciałaby wiedzieć, dlaczego się tak zachowuje, jednak dla niej było to tak znane, że nie sądziła, że inna matka może się zachowywać inaczej. Słonik, ponieważ przez większość czasu nic na to nie mówił, stał się w jej oczkach kimś podobnym. Ryjówka czuła, że wraz z biegiem czasu, więcej rozumiała i że pewnego dnia obudzi się już jako niezależna koteczka. Wtedy pokaże Wielkim Kotą jaki błąd zrobili nie szanując jej i rodzeństwa! Powinni poświęcać im więcej uwagi, tym czasem kocięta wiedziały, że na nich nie mogli polegać. Westchnęła głośno. Wystarczyło, że mieli siebie. Przynajmniej na razie.
- Nie beda. Fies se Wielka Pani jest sla. - miauknęła Ryjówka, pusząc swoje futerko. Wyprostowała się, robiąc najbardziej poważną minę jaką umiała. - Slub to, slub tamto, glupi fieciak!
Próbowała naśladować Melodyjkę, chcąc wywołać chociaż cień uśmiechu na pyszczku Muchy. Przez chwilę zdawało jej się, że próba zakończyła się sukcesem. Siostra jednak uderzenie serca potem, powróciła do naglącego rozglądania się wokół, byle znaleźć chociaż kawałek czegoś, co zaprowadzi ich do nory.
- Wielka Pani nas nie lubi. - chociaż Ryjówka powiedziała to normalnym tonem głosu, czuła gdzieś wewnętrznie, że jej serduszko pokryła mgła smutku. Bo jednak każdy chciałby wiedzieć, że ma na świecie kogoś, kto go szczerze kocha. Ryjówka nie znała jednak tego uczucia ani słowa. - Lepiej flacac, sanim ona i Slonik, saufasa se nas ni ma.
- Ale gdie dom?
Mucha spojrzała twardym wzrokiem na siostrę. Ryjówka zmrużyła ślepka, starając się coś wymyślić albo przypomnieć sobie trasę jaką podążyły. W końcu uniosła ogonek ku górze. No tak! Mogą wrócić idąc tyłem!
- Cio, idsiemy. - miauknęła do siostry, zaczynając się wycofywać.
Trochę to trwało, zanim Ryjówka odwróciła się, idąc teraz przed siebie, wraz z towarzyszącą jej Muchą. Liczyła, że siostra jej zaufa i nie oddali się. Musiały dotrzeć do domu przed Starszymi Kotami. Widząc słońce prawie chylące się ku zachodowi, przyspieszyła kroku.
- Notylki cie lubia, kiefys snowu sie na nie fybiesemy. - obiecała.
- Tio cemu nie moge sadnego slapać? - obruszyła się Muszka.
Ryjówka wzruszyła ramionami.
- Nusis pocficyc. - miauknęła takim tonem, jakby była najlepszym łowcą w całym lesie. Kto wie, może w przyszłości tak będzie i już nigdy nie będzie z rodzeństwem chodzić głodna?
- Lyjufka, patrz! - Mucha przyspieszyła, ogonkiem pokazując jej zarys nory. Szylkretka ledwo go dostrzegła, jednak to ledwo wystarczyło, by odetchnęła z ulgą. Puściła się biegiem w tamtą stronę. Głośne kroki za nią pokazywały, że Mucha jest tuż-tuż. Szybciej. Szybciej. Jeśli się spóźnią, słaby ich los. Pewnie nie dostaną więcej jedzenia. Była pewna, że Wielka Pani byłaby do tego zdolna.
Wpadły do nory zdyszane. Melon już na nie czekał, wpatrując się z zainteresowaniem w obie siostry. Potem mu opowiedzą o łapaniu ich obiadu. Ryjówka rzuciła psotne spojrzenie siostrze. Więcej przygód. Jeszcze upolują wszystkie notylki.
Słonik i Melodyjka wrócili do nory kilka uderzeń serca za nimi. Ryjówka już wtedy zwinęła się w ciasny kłębek na posłaniu, nawet nie zwracając uwagi, czy rodzice coś przynieśli do jedzenia. Była zbyt zmęczona by o tym myśleć. Zasnęła, śniąc o notylkach.
***
Miała już cztery księżyce. Ryjówka sama nie zdawała sobie sprawy, że czas potrafi tak szybko pędzić. Wydawało jej się, że nie tak dawno, tuliła się do brzucha Melodyjki, walcząc o mleko z rodzeństwem, żeby teraz umieć mówić, skakać i wszystko, co robią jej rówieśnicy. Po samym jej wyglądzie było widać, że rośnie z niej młoda dama. Kocięcy puszek odszedł w zapomnienie. Szylkretka z dumą myślała o swojej przyszłej niezależności. Wątpiła otóż, czy Melodyjka i Słonik nie wyrzucą ich z nory, gdy tylko staną się dość samodzielni. O ile Słonika trochę się przekonała, chociaż dalej miała do niego ogromny żal, tak jej relacja z Melodyjką wcale się nie zmieniła.
Szylkretka wyjrzała z nory. Dzisiaj wyjątkowo nie wybrała się na spacer. Zwykle uciekała z nory, gdy tylko Wielkie Koty wychodziły. Teraz zostali jednak w norze, wylegując się i nawet nie próbując wyruszyć na poszukiwanie syna. Melodyjkę on nie obchodził, w przeciwieństwie do Ryjówki. Koteczka rozglądała się w nadziei, że Melon wkrótce wpadnie do nory i rzuci się na jedzenie. Dziwne uczucie kuło jej serduszko, ale mała nie zdawała sobie sprawy, że jest to tęsknota i zmartwienie. Brat po prostu zniknął. Gdy jednego dnia obudziły się z Muchą, już go nie było. Następnego też. I jeszcze kolejnego. Szylkretka poczuła jak jej futerko zaczęło się jeżyć. Co jeśli ktoś go zabił? Albo uciekł? Zostawił je na pastwę rodziców? Koteczka wbiła pazurki w ziemię. Odsunęła się. Melon nie wróci... nie wróci... Jej brat po prostu zniknął...
- Co robimy? - Mucha spojrzała na nią wielkimi oczami.
Ryjówka zerknęła kontem oka na siostrę. Ona tylko jej została, ale szylkretka była pewna, że pewnego dnia i ona ją zostawi. Czemu jej życie musiało być takie trudne? Chciałaby móc na kimś polegać, kłopot w tym, że nie chciała ponownie kogoś stracić. Dlatego mała Ryjówka zdecydowała, że już więcej nie da się nikomu zranić.
- Wyruszymy na poszukiwania. Może gdzieś utknął przez swój tłuszczyk? - miauknęła szylkretka, chociaż coś wewnątrz mówiło jej, że misja poszukiwawcza zakończy się tylko zawodem.
Widząc motylka, który wleciał do nory, rzuciła się na niego, nie czekając oczywiście cierpliwie. Na szczęście udało jej się go chwycić i wkrótce połknął. Smak miał gorzki, ale Ryjówka uwielbiała te owady.
<Mucho?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz