BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

21 stycznia 2018

Od Szepczącego Wiatru CD Tuni

- Arsi! Wstawaj! - miauknęła jej prosto do ucha Tunia.
Szepczący Wiatr jedynie mruknęła coś niezrozumiałego nawet dla niej, po czym po prostu odwróciła głowę ukrywając pysk przed wzrokiem kotki, wciąż mamrocząc coś pod nosem.
- Aaarsiiiii...! - pieszczoszka nie dawała za wygraną, nie pozwalając swej towarzyszce na kontynuowanie snu. - Aaarsiii! Aarrsssiii...! - W końcu udało jej się rozbudzić Szepczący Wiatr na tyle, by ta otworzyła oczy i marszcząc niezadowolona brwi, wciąż udając, że śpi, słuchała ględzenia Tuni z nadzieją, że tej w koncu się znudzi. - Aaaarsiiiiii...! - Nie znudziło.
- No czego chcesz?! - warknęła poderwawszy się nagle.
- W końcu się obudziłaś! Jak ci się spało?
Wojowniczka prychnęła na to pytanie.
- Dopóki mnie nie obudziłaś wyśmienicie.
Tunia nie przejęła się tym, jak zwykle, opryskliwym tonem kotki, tylko ze zniecierpliwieniem przebierała łapami.
- Arsi, chodź ze mną na dół.
- Po co? Tam dwunożni siedzą!
Krótkołapa pomachała ogonem, najwyraźniej czymś podekscytowana.
- No choodź! Pańcia pewnie da ci kurczaka...!
Oczy Szepczącego Wiatru błysnęły. Nie ma co, kurczakiem zawsze dało się ją przekupić, zwłaszcza, że była głodna. Jak zwykle. Wstała, na co jej towarzyszka z uśmiechem wyskoczyła z norki, czekając na nią na zewnątrz.
- Prowadź - miauknęła bura kotka.
Tunia ruszyła ku drzwiom, a Szepczący Wiatr podążała za nią. Gdy wyszły, uważnie rozglądała się dookoła, gotowa w każdej chwili na ucieczkę w przypadku zjawienia się jakiegoś dwunoga. W końcu dotarły na dół, a Tunia zatrzymała się i spojrzała na wojowniczkę.
- No, to gdzie ten kurczak? - ponagliła Szepczący Wiatr rozglądając się. Wtem spostrzegła w ścianie jakąś dziwną klapkę, nim jednak zdążyła bliżej się jej przyjrzeć lub skojarzyć choć trochę czym ona może być, Tunia ruszyła ku niej.
- Chodź za mną!
Gdy doszły, młodsza kotka trąciła klapkę nosem, by ta uniosła się do góry, po czym weszła przez nią. Szepczący Wiatr chwilę się wahała zanim poszła za nią. Co jest po drugiej stronie? Gdzieś w głębi umysłu miała tę piękną nadzieję, że może jest to wyjście z twgo gniazda dwunogów. Wydawała się jednak zbyt piękna, by mogła okazać się być prawdą. A co jeśli czyha tam coś złego?
Nagle jednak kątem oka zauważyła jakiś ruch, a gdy spojrzała w tamtą stronę zobaczyła zbliżającego się do niej dwunoga. Bez chwili wahania czmychnęła przez klapkę, a to co ujrzała po drugiej stronie sprawiło, że szeroko rozwarła oczy.
Śnieg! Niebo! Tak, wydostała się z niewoli! W końcu jest wolna!
Zaczęła biec przed siebie, w kierunku płotu. Tylko on dzielił ją teraz od wolności! Przeskoczy go i wróci do domu, a wszystko będzie tak jak dawniej.
- Arsi, nie! - krzyknęła nagle Tunia, lecz pręgowan kotka zignorowała ją i nie zatrzymała się.
Jeszcze tylko kilka kroków, kilka susów i...
I walnęła łbem o szybę.
Siła uderzenia aż zwaliła ją z łap, a przed oczami pojawiły się mroczki, a wśród nich kilka jasnych punktów. Czy to gwiazdy?
- Arsi! - krzyknęła Tunia pochylając się nad nią. - Przestań wbiegać w szyby i okna! No ile można, to już drugi raz!
Szepczący Wiatr, wciąż skołowana, pomachała na oślep łapami przed sobą. Jedną z nich natrafiła na przeszkodę - puszysty łepek pieszczoszki.
- Tunia... - powiedziała słabo.
- Tak?
- Czy ja... Mocno krwawię?
- Co? Ale ty nie krwawisz!
Szepczący Wiatr z wielkim trudem wykonała chrapliwy, płytki oddech.
- Pewnie obrażenia wewnętrzne... - mruknęła cichym, słabym głosem. - Czuję jakbym miała dziurę we łbie... Nic nie widzę... Chyba... Chyba umieram. - lekko przechyliła głowę w kierunku kotki. - Tunia, wspominaj mnie dobrze.
- Co...? Chyba faktycznie mocno uderzyłaś o tę szybę...
- Tunia?
- Tak?
- Wiesz, jest coś co może mnie uratować...
- Co takiego?
Szepczący Wiatr zamilkła na chwilę, po czym wzięła głęboki wdech.
- Kurczak. - powiedziała z powagą. - Soczysty, ciepły kurczak.


<Tunia? XD>
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)