BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

23 stycznia 2018

Od Gradowej Mordki

Klan Burzy rósł w siłę. Gradowe Mordka z dumą oglądał kocięta Białej Sadzawki, trójkę przyszłych wojowników Klanu Burzy. Ich starszy kolega, Burza, syn Korowej Skóry nazwany na cześć swojego klanu (choć Gradowa Mordka uważał, że to również ku chwale jego brata, Burzowej Łapy) także zapowiadał się świetnie. Te maluszki były krwią jego klanu. Przyszły na świat w Klanie Burzy i wychowywały się na wojowników tego klanu. Gradowej Mordce serce pękało z dumy, gdy patrzył na te młode koty. Urodzeni wojownicy. Tak jak on sam. On też urodził się w Klanie Burzy, a jego rodzice byli wojownikami. Nie mógł być bardziej dumny. Zawsze szczycił się tym, że jest członkiem tak wspaniałego klanu, a gdy tylko pomyślał, jak bardzo jest z nim związany... Nie umiał pozbierać się z samozachwytu!
No i jeszcze jego brat, który był zastępcą. Z niego też był dumny. Choć nazywał Nocne Niebo bratem, braćmi nie byli. Wykarmiła ich jedna matka, ale Nocne Niebo w rzeczywistości został przyniesiony do klanu przez Fioletową Chmurę. Prawdopodobnie wcześniej był pieszczochem lub samotnikiem... Ale on był tu od zawsze. Urodził się tu i wychował, a Klan Burzy to jego rodzina. Takie coś się ceni.

Gradowa Mordka przebywał właśnie w żłobku, gdzie zajmował się kociętami Białej Sadzawki. Ćma miała lekki kaszel, ale medyk na spokojnie stwierdził, że to tylko delikatny, kocięcy kaszel i za kilka dni jej przejdzie. Klan Burzy bał się teraz każdej choroby. W ostatniej porze nagich drzew wielu wojowników straciło życie walcząc z chorobą, zielonym kaszlem. Dla Gradowej Mordki był to ciężki okres.
- Nie martw się Biała Sadzawko - powiedział do kotki. - Ćma jest prawie całkowicie zdrowa. Tylko niech nie wychodzi ze żłobka przez jakiś czas i zaraz jej przejdzie.
- Dziękuję Gradowa Mordko - zamruczała kotka i liznęła go w polik. Medyk bardzo się zawstydził, ale starał się tego nie okazywać. Wstał więc i odszedł wychodząc ze żłobka.
Było całkiem ciepło, a w powietrzu unosiły się zapachy pierwszych kwiatów. Medyk otworzył lekko pyszczek, aby lepiej  je poczuć. Niedługo musi się wybrać po zioła. Wiatr nagle zmienił kierunek i przywiał do niego znajomy, choć nie do końca przyjemny zapach.
Casablanca siedziała kawałek dalej czyszcząc swoje futerko. Kotka była od dłuższego czasu uczennicą Lamparciej Gwiazdy, który starał się wpoić jej zasady Kodeksu Wojownika. Chyba dawał radę, choć nie obeszło się też bez pomocy Kaczeńcowego Pola. Młody wojownik inspirował swoją matkę i motywował ja do dalszego szkolenia, co nie umykało uwadze reszty klanu. Kaczeńcowy Pazur naprawdę starał się pokazać, że jest warty Klanu Burzy, że nie jest zwykłym pieszczoszkiem. Imponowało to Gradowej Mordce. Ten kocur naprawdę różnił się od swojego zmarłego rodzeństwa. Był wyjątkowy. Doceniał wartości Kodeksu zamiast zachowywać się jak głupkowaty pieszczoszek.
Gradowa Mordka westchnął cicho i odwrócił się, aby udać się do legowiska medyków. Kiedy wchodził trafił na Kwiecisty Wiatr. Mentorka uśmiechnęła się wesoło.
- Właśnie szłam cię poszukać! - zawołała liżąc go po uchu. - Jak kociaki?
- Nic poważnego. Nie musisz się martwić - odparł Gradowa Mordka. Medyczka wpuściła go do środka i oboje rozsiedli się w pustym legowisku.
- Gradowa Mordko, muszę pomówić z tobą o czymś poważnym - powiedziała kotka. - Jak wiesz służę Klanowi Burzy od bardzo dawna...
- Jesteś najlepsza - przerwał jej kocur. - Nasz klan nigdy nie miał lepszego medyka!
- Dziękuję, ale nie o tym chciałam mówić... - Kotka pomarkotniała. - Mysi Nos jest już starszą, to kotka niewiele starsza ode mnie. Zawsze była pełna energii i życia, ale bóle stawów nawiedzają ją co jakiś czas i martwię się o jej zdrowie.
- Mysi Nos pożyje jeszcze długo - zapewnił ją uczeń. - Nie musisz się o nią martwić.
- Nie do końca martwię się o nią tylko... tylko o siebie - mruknęła niechętnie medyczka. - I mnie już powoli dopadają starcze choroby. Ja... Gradowa Mordko... Obawiam się, że wzrok mam już nie ten co kiedyś.
Uczeń zamilkł na chwilę wpatrując się w nią niemrawo. Kwiecisty Wiatr ślepła? To było bez sensu. Nie była aż taka stara. No i na pewno widziała go teraz przed sobą! Jak więc mogła tracić wzrok?
- Mój uczniu - kontynuowała. - Możliwe, że za kilka księżyców zdecyduję się dołączyć do przyjaciółki i zostanę starszą. Wtedy ty... zostaniesz medykiem Klanu Burzy. To wielka odpowiedzialność. Właściwie mogłabym iść już teraz do Lamparciej Gwiazdy i poprosić go o przeniesienie, ale obawiam się, że nie jesteś gotowy.
- Nie jestem gotowy? - zdziwił się Gradowa Mordka. - Kwiecisty Wietrze, szkolisz mnie od tak dawna i wiesz, że poznałem wszystkie tajniki leczenia i zgłębiłem wiele tajemnic Klanu Gwiazdy! Jak możesz mówić mi takie rzeczy?
- Nie mysi móżdżku, masz rację, zjadłeś wszystkie rozumy - prychnęła medyczka, a po chwili dodała nieco łagodniej. - Chodzi mi o twój charakter. Od dawna mam wątpliwości co do tego, czy nadajesz się na medyka. Czasami mam wrażenie, że twoje serce jest bardziej wojownicze.
- Bo ja jestem po części wojownikiem Klanu Burzy - powiedział dumnie. - To zaszczyt nim być!
- Tylko, ze ty jesteś medykiem, a nie wojownikiem! - zawołała szylkretka wstając. - A nasze drogi zmierzają w zupełnie różnych kierunkach.
Gradowa Mordka zasmucił się nieco. Kwiecisty Wiatr miała sporo racji w swojej wypowiedzi. Jak mógł być medykiem i jednocześnie wojownikiem?
- Czyli... mam się wyrzec Klanu Burzy? - mruknął niepewnie.
- Nie! - zaprzeczyła od razu. - Nie. Masz wyrzec się ich wojen i ich polowań. Musisz zrozumieć, że my medycy... My służymy Klanowi Gwiazdy a jego wolą jest, abyśmy pomagali kotom w potrzebie i byli lojalni naszemu klanowi. Tak nam przykazali w Kodeksie Wojownika. Zrozumiałeś?
- Chyba tak - mruknął kocurek. - Dobrze Kwiecisty Wietrze, postaram się być godnym miana medyka. Obiecuję.
Kwiecisty Wiatr uśmiechnęła się i polizała go po nosie.
- Dziękuję mój mały brzydalu - powiedziała czule i wyszła z legowiska. Gradowa Mordka nie był pewien, czy powinna wychodzić sama, skoro ślepnie, ale postanowił nie komentować i pozwolić jej robić co chce. Sam zabrał się do przeglądu zapasów w magazynku. Trzeba było zabrać się za odnawianie ich i wyrzucanie starych ziół. Tym drugim Kwiecisty Wiatr najwyraźniej się już zajęła, bo wszystkie zgniłe lub wysuszone na wiór zioła leżały na starannie usypanej stercie.
Nagle Gradowa Mordka usłyszał skrobanie o ziemię, a kiedy się odwrócił dostrzegł Pręgowane Piórko. Nie przepadał za nią. Jej matka była wojowniczką, a ojciec najpewniej pieszczoszkiem nie wartym Mysiego Nosa. Ten rodowód burzył medyka, zwłaszcza, że kotka w przeciwieństwie do Kaczeńcowego Pazura nigdy nie udowadniała swojej wartości, bo Lamparcia Gwiazda strasznie ją faworyzował.
- Cześć Gradowa Mordko, ostry kamień wbił mi się w łapę i krwawi, możesz się tym zająć? - spytała kotka. Medyk obrzucił ją oburzonym spojrzeniem.
- Tylko daj mi chwilę i wezmę pajęczynę...

<Pręgowane Piórko?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz