Od Wieczornej Mary CD. Naiwnej Łapy (Śnieżnego Wichru)

Musiała przyznać, że jej szczeniackie przyzwyczajenie nie dawało jej spokoju nawet w dorosłości. Już jako dziecko podsłuchiwała jak wścibski bachor, ale najwidoczniej z niektórych rzeczy nie dało się wyrosnąć. Mimo tej swojej nowej pozycji i tego jaka poważna powinna teraz być, słuchanie kątem ucha o czym gadają obozowicze było naprawdę interesujące. Jak tylko Ważkowe Skrzydło weszła do legowiska medyka, wiedziała, że to może być interesujące. Przysiadła więc obok, udając, że ma ciekawsze rzeczy do roboty niż czyjeś konflikty rodzinne… Bo może miała, ale nie chciała się tym teraz zajmować. Mogła przecież raz na jakiś czas dać sobie chwilę przerwy?
Jakkolwiek interesująca by nie była ta rozmowa, musiała jakoś zareagować. Wizja walki na śmierć i życie matki i syna nie była zbyt przyjemna, więc wolała im jakoś przeszkodzić. Jakby nigdy nic po prostu weszła do środka, usiadła i cierpliwie czekała aż kotka sobie wyjdzie. Czy czuła się jakoś lepiej bo może zapobiegła morderstwu? Niezbyt. Po prostu przyniosłoby to więcej kłopotów. Ta niezręczna cisza była miodem dla jej uszu, a kiedy Ważkowe Skrzydło się ewakuowała, mogła w końcu odetchnąć z ulgą. Nigdy wcześniej nie rozmawiała z Naiwną Łapą, bo… Po co? Nie wydawał się być jakiś specjalny.
- Mogę cię o coś spytać? – zapytał kocur cicho. – Czy... Słyszałaś tę rozmowę? I gdyby ktoś uciekł... To czy klan uznałby to za zdradę?
Aż westchnęła, słysząc drugą część pytania. Naprawdę? Coraz to bardziej traciła wiarę w inne koty.
– Ciężko było nie słyszeć. Kłóciliście się tak, że pewnie było słychać na cały obóz - stwierdziła, od niechcenia patrząc na losowe elementy w legowisku medyka.
– Uhm… Poniosły nas emocje. Przepraszam - odpowiedział, wyglądając na trochę zakłopotanego tą sytuacją. Jednocześnie jednak widziała, że nie wyglądał jakby żałował dyskusji z matką.
– Nie dziwię się. Irytująca jakaś jest - wzruszyła ramionami, sama nie wiedząc co sądzić o Ważkowym Skrzydle. - Nigdy nie żywiłam do niej sympatii. Odpowiadając na twoje drugie pytanie… Czy ty masz zamiar stąd uciec? - zapytała ostro, podnosząc jedną brew. Był to całkowicie absurdalny pomysł i trochę nie rozumiała tego, że uczeń wyciągnął ten temat w ich rozmowie. Po co?
– N-nie, oczywiście, że nie! Tak tylko się zastanawiałem - stwierdził, choć można było wyczuć, że był dość nerwowy. To wszystko jakoś jakby składało się w całość, ale wolała nie oskarżać młodego o jakieś plany dezercji, skoro to były tylko jej domyślania… Mogła tylko spróbować go przekonać, jak idiotyczny byłby ten pomysł.
– Byłoby to uznane za zdradę. W końcu, dlaczego ktoś miałby uciekać bez słowa? Może by opowiedzieć o klanie wrogowi? Kto wie? Z problemami najlepiej radzić sobie tu na miejscu. Ucieczka od innych nie pomoże, tylko pokaże jacy jesteśmy słabi. Trochę mija się to z celem, nieprawdaż? - spojrzała na niego wymownym wzrokiem i nie pozwalając mu dojść do głosu, kontynuowała. - Mój brat, Koszmar… Zawsze dawał w kość. Ale nie uciekłam tylko dlatego bo zachowywał się jak chujek i dalej to robi, udając jakim to poważnym wojownikiem jest… Nigdy nawet nie myślałam o tym, by uciec od jego obelg. Jeżeli ktoś czuje, że łatwiej jest się poddać, to trochę… Nie w stylu Klanu Wilka. Czyż nie celem każdego wojownika powinno być walczenie do końca? Czy nie lepiej jest się postawić matce, niż pokazywać jej, że ma rację i rzeczywiście jesteś synem pokraką? - stwierdziła, obserwując go bacznie wzrokiem, ciekawa jego reakcji.

<Naiwna Łapo?>