No i jak potoczyły się jego losy? Cóż... Można rzec, że jego brawura znów doprowadziła do tego, że siedział zamknięty w dziurze. Nie przepadał za tym miejscem, w zasadzie mało kto byłby szczęśliwy tu trafić. Dziura była... dziurą, w której podczas deszczowych nocy poziom wilgoci i wody się podnosił. Krążyły historie, że niektórzy tu się potopili, ale sądził, że to były tylko bajki. Gdyby tak było natknąłby się na jakiś dowód w postaci kocich kości, a to miejsce śmierdziało jedynie rdzą. Ah... Jednakże jak tu trafił? Otóż zrobił coś głupiego. Mianowicie podpuszczony przez swojego kolegę z obozu, powiedział do mistrza coś, czego teraz zdecydowanie żałował. Kocur zdawał się panować nad emocjami, nie ujawniał ich nigdy publicznie. Jednakże, gdy było się z nim sam na sam, wychodził z niego prawdziwy potwór.
Nie byłby jednak sobą, gdyby nie widział jednak plusów tej całej sytuacji. Może i przesadził, ale tym razem obronił swój honor. Kosztowało go to wiele bólu i parę dni głodówki, ale przetrwał to. Jego ciało było przystosowane do ekstremalnych doświadczeń. Tyle strachu co doświadczył, spowodowałoby u każdego innego przedwczesne siwienie. Chociaż... czy był siwy? Miał srebrzystą sierść, więc możliwe, że ten odcień zawdzięczał właśnie temu, że pożerał go stres.
— Jeszcze żyjesz? — rozległ się z góry głos.
Zadarł łeb i spojrzał na zimne oblicze mistrza. No naprawdę miłe powitanie.
— Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo.
— Jeszcze nie dostałeś nauczki? Chcesz spędzić tu kolejne dni? — dopytał wyraźnie zainteresowany tym, aby rzeczywiście go tu pozostawić.
Poczuł jak dreszcz przebiega przez jego grzbiet. O nie... Niezbyt chciał tu dłużej tkwić. Może i był mysim móżdżkiem, ale zdawał sobie sprawę z tego, że nie wytrzyma w tym miejscu ani chwili dłużej. Musiał się stąd wydostać i coś upolować, by napełnić bolący żołądek.
— Nie, nie... Mistrzu kochany... To był tylko taki żarcik, no wiesz... Koledzy i te sprawy... — starał się wytłumaczyć.
— Ty nie masz kolegów — rzucił zimno jak wcześniej, przypominając mu, że wszyscy byli rywalami, a bliższe relacje były zakazane. Zwykle kończyło się to niezbyt przyjemnie dla dwójki przyjaciół...
— A to przejęzyczenie. To co? Wypuścisz mnie stąd? Wtedy postaram się lepiej na naszych treningach — obiecał, chociaż wiedział, że samotnik nie wierzył w ani jedno jego słowo.
— Twa śmierć w takich warunkach byłaby zaprawdę żałosna... — stwierdził po chwili mistrz nachylając się w stronę dziury. — Ale jeszcze jeden taki wybryk, a własnołapnie skręcę ci kark. Każdego można zastąpić. Jesteś niczym jak pchłą, nie ma w tobie nic wyjątkowego.
Rzeczywiście... To jego podpuszczanie kocura mogło skończyć się znacznie gorzej. Pokiwał jednak głową na znak, że zrozumiał i dał się wyciągnąć z tej niewygodnej przestrzeni. Czuł, że teraz mistrz będzie go uważniej obserwował. A to oznacza... że będzie musiał sprać Parapet na kwaśne jabłko za to, że wystawił jego dumę na próbę. Gdyby nie to... pewnie nie pokusiłby się o wkurzenie mistrza. Ale wiedział, że też nie był bez winy. Wszak to była jego decyzja. Jego głupia i nieprzemyślana decyzja. Wolał jednak wściekłość mistrza niż śmiech i drwiny ze strony innych kotów. Wolał cierpieć w ten sposób niż dostać łatkę kłamcy i tchórza.
[503 słów]
[Przyznano 10%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz