- Oj, chciałabym dużo wiedzieć! - przyznała, a w jej ślepiach zabłysnęły iskierki zachwytu. - Ale nie chcę cię też zamęczać, sama myśl o opiekowaniu się moimi braćmi bywa wyczerpująca, więc usiądź sobie, jak najwygodniej się tylko da, a ja przypilnuję, by ta dwójka nie skakała już sobie więcej do gardeł - to mówiąc, zmierzyła pogardliwym wzrokiem znajdujących się nieopodal kocurków. Zarówno Jad, jak i Listek, wydawali się być zirytowani graną przez nią roli idealnej istotki, podczas gdy sami zostali zepchnięci do ról drugoplanowych złoczyńców.
- Nie jestem stary, mam dużo sił, by mieć na was oko i odpowiedzieć ci na jeszcze kilka pytań - odparł spokojnie, uśmiechając się. - Po prostu mów, nie przejmuj się, mój stan zdrowotny ma się dobrze - dodał.
- Oh, no okey - rzekła z udawaną niechęcią, krzywiąc pysk, jakby w zadupie szukała zaczepnego tematu do rozmów. - A co myślisz o kociętach? - rzuciła nagle.
- To znaczy? - Po jego wyrazie mordki zdała sobie sprawę, że niczego nie rozumie. Pokręciła głową z niedowierzania. Niby wszystko dorośli uważają, że są tacy mądrzy, ale jak przychodzi co do czego, to trzeba im tłumaczyć coś po kilka razy.
- No czy masz jakiegoś partnera. I kocięta. Albo czy chciałbyś je mieć? - zagadnęła, zafascynowana tym tematem, choć sama wciąż była małym szkrabem.
Spojrzał na nią z lekkim wytrzeszczem. Widziała kryjące się w pomarańczowych ślepiach zmieszanie, jakby wypowiedziała jakieś zakazane słowa. A przecież tylko poruszyła taki zwyczajny temat.
- Nie wiem, nie jest to coś, o czym chciałbym rozmawiać - przyznał, a ona jedynie westchnęła.
- Aha. Ja bym chciała kiedyś! Wiem, że sama jestem póki co kociakiem, ale jak już będę dorosła, to będę miała własne dzieci! Na pewno! - Podniesionym przez ekscytację głos, zwróciła uwagę braci. Nie doszło jednak do żadnej konfrontacji, bo zaraz w żłóbku pojawiła się Rozkwitający Pąk, dziękując Mleczowemu Pyłowi za poświęconą jej dzieciom uwagę. Liliowy zniknął, nim Motylek zdołała wyjawić mu swe wszystkie marzenia.
Uznała, iż to jego strata. Jeszcze nadejdzie dzień w którym opowie mu o reszcie z jej młodzieńczych, niewinnych pragnień.
- Nie jestem stary, mam dużo sił, by mieć na was oko i odpowiedzieć ci na jeszcze kilka pytań - odparł spokojnie, uśmiechając się. - Po prostu mów, nie przejmuj się, mój stan zdrowotny ma się dobrze - dodał.
- Oh, no okey - rzekła z udawaną niechęcią, krzywiąc pysk, jakby w zadupie szukała zaczepnego tematu do rozmów. - A co myślisz o kociętach? - rzuciła nagle.
- To znaczy? - Po jego wyrazie mordki zdała sobie sprawę, że niczego nie rozumie. Pokręciła głową z niedowierzania. Niby wszystko dorośli uważają, że są tacy mądrzy, ale jak przychodzi co do czego, to trzeba im tłumaczyć coś po kilka razy.
- No czy masz jakiegoś partnera. I kocięta. Albo czy chciałbyś je mieć? - zagadnęła, zafascynowana tym tematem, choć sama wciąż była małym szkrabem.
Spojrzał na nią z lekkim wytrzeszczem. Widziała kryjące się w pomarańczowych ślepiach zmieszanie, jakby wypowiedziała jakieś zakazane słowa. A przecież tylko poruszyła taki zwyczajny temat.
- Nie wiem, nie jest to coś, o czym chciałbym rozmawiać - przyznał, a ona jedynie westchnęła.
- Aha. Ja bym chciała kiedyś! Wiem, że sama jestem póki co kociakiem, ale jak już będę dorosła, to będę miała własne dzieci! Na pewno! - Podniesionym przez ekscytację głos, zwróciła uwagę braci. Nie doszło jednak do żadnej konfrontacji, bo zaraz w żłóbku pojawiła się Rozkwitający Pąk, dziękując Mleczowemu Pyłowi za poświęconą jej dzieciom uwagę. Liliowy zniknął, nim Motylek zdołała wyjawić mu swe wszystkie marzenia.
Uznała, iż to jego strata. Jeszcze nadejdzie dzień w którym opowie mu o reszcie z jej młodzieńczych, niewinnych pragnień.
***
Taka idealna istota jak ona nie powinna przejawiać żadnych negatywnych cech w swoim zachowaniu. Jak jednak miała zachować spokój, kiedy ten przeklęty lider mianował jej braci, a ona dalej pozostała na randze ucznia? Złość niemalże przemawiała przez nią, a jej zadbane futerko popadło w nieład przez liczne potargania.
Nigdy nie zapomni ich zwycięskich i pełnych satysfakcji wyrazów pyska, kiedy to szli przed szereg, przed oblicz Jastrzębiej Gwiazdy, przyjąć nowe imiona.
Liściasty Krzew i Jadowite Serce.
Nie cierpiała tego. Na sam dźwięk ich nowych mian była gotowa rzucić się najbliższemu kotu do gardła i je doszczętnie rozszarpać. Jak ktokolwiek mógł mieć czelność postawić ją w takiej sytuacji?
Jeśli jeszcze raz zobaczy burego przywódcę, to dorwie go i zaprezentuje moc jej "słabych" pazurków, a on nawet nie zdąży pojąć, jak wielki błąd popełnij, narażając ją na bycie pośmiewiskiem.
Widok znajomego liliowego kocura na moment ją udobruchał. Dopadła do jego łap, starając się jak zwykle zgrywać pozory milutkiej i niewinnej.
- Potrzebuję twojej pomocy - rzekła. - Cieszę się z mojej mentorki, ale trzeba mi więcej treningów. Musisz mi pomóc dopełnić moje umiejętności - oznajmiła.
- Muszę? - powtórzył niemrawo, rozglądając się za kimś, kto wyjaśni mu zaistniałą sprawę.
- Tak - odparła, wzdychając. - Cokolwiek. Muszę jakoś pokazać moim braciszkom, jaka jestem zdolna i że moje bycie wciąż uczniem wynika jedynie z wredności lidera.
<Mlecz?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz