BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

11 grudnia 2021

Od Wiśniowej Łapy CD Wrzosowej Rzeki

 Spojrzała się raz na mysz, a raz na wojownika, który ją rzucił. Westchnęła, spoglądając na niego z politowaniem.
- Nie dam ci żadnych ziół. 
- Przyszedłem tylko dać ci zwierzynę, nic więcej! - Miauknął w obronie wojownik. - Obiecuję, że nie zapytam już o zioła.
- Dobrze, może w końcu przestaniesz dramatyzować - Mruknęła Wiśnia. 
Już dla niej było przytłaczające towarzystwo kotów, które biorą więcej, niż im potrzeba - nie mówiąc o Jeżowej Ścieżce, który jest tak odważny i lojalny, że sprawuje swoją funkcję mimo licznych przeszkód spowodowanych jego wiekiem. 
Martwiła się o niego. Nie przywykłaby do samotności w legowisku medyka. Wracała ze zbierania ziół na jego polecenie - jego zapach unosił się w środku. Wracała z posiłku z towarzystwem najbliższych - jego zapach unosił się w środku. Ciągle tu był, a jednak Wiśniowa Łapa wiedziała, że Klan Gwiazdy po czasie zabiera ze sobą każdego kota. Ją też to czeka. Ale Jeżowa Ścieżka... był tego bliższy. To ją martwiło.
Rzuciła okiem na stojącego w wejściu kocura.
- Na co czekasz? Możesz przecież wyjść. - Powiedziała chłodno w jego kierunku. - Chyba, że chcesz pomóc mi w zbieraniu ziół na zapasy. Jeżowa Ścieżka na pewno się ucieszy, że młodsi wojownicy też się przykładają do pracy. 
Pamiętała, jak wyszła na takie zbieranie z Drżącą Ścieżką. Całkiem go lubiła. Był rozsądnym wojownikiem. Żałowała, że nie zostało mu dane pozostanie w klanie, a później w starszyźnie, jako kot, od którego najmłodsi mogliby czerpać wiedzę. Niestety, przodkowie nie zawsze są szczególnie sprawiedliwi. Pogodziła się z tym już dawno. Nie wszystko może być takie, jak chcielibyśmy, by było.  
- Umm... - Wrzosowa Rzeka widocznie starał się szukać jakiejś wymówki. 
- Świetnie - Przerwała mu Wiśniowa Łapa, spoglądając mu poważnym wzrokiem w oczy. - Więc jak pomogę Jeżowej Ścieżce wyleczyć chore koty, ty pomożesz mi zebrać zioła.

**
Wiśniowa Łapa zwróciła głowę ku wejściu do legowiska medyka, gdy zobaczyła idącą w jego kierunku Wietrzną Melodię. Uczennica Jeżowej Ścieżki skinęła głową, potwierdzając swoją obecność, i ruszyła zawołać Jeżową Ścieżkę. Wróciła z nim do szylkretowej wojowniczki.
- Co ci dolega? - Miauknął spokojnie starszy medyk. 
- Rana na łapie - Odpowiedziała Wiatr. 
Wiśniowa Łapa od razu podeszła do stosu ładnie posegregowanych, słodko pachnących ziół i wybrała odpowiednią roślinę, a następnie pomogła mentorowi opatrzyć i wyleczyć wojowniczkę. Potem przyszła też Głazowa Łapa odprowadzona przez swojego mentora, Chmurek, który również ostatnimi czasy stał się uczniem, i Gliniane Ucho. Na samym końcu Wiśnia poprosiła mentora grzecznie, by wyleczył ją, co Jeżowa Ścieżka zrobił z przyjacielskim uśmiechem. 

**
- Wrzosowa Rzeko? - Miauknęła kotka spokojnie. - Obiecałeś mi coś.
- Ja nie...
- To nie jest prośba. - Mówiła Wiśnia, wciąż ze spokojnym głosem. - Pomaganie medykom to twój obowiązek. To z tych zapasów bierzesz zioła, które są ci potrzebne do życia. Skoro z nich korzystasz, powinieneś pomóc je uzupełniać. 

<Wrzosowa Rzeka?>

wyleczeni: Gliniane Ucho, Wiśniowa Łapa, Wietrzna Melodia, Głazik, Chmurek
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)