BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 grudnia 2021

Od Kamiennej Agonii

- Co czujesz? - Miauknęła Kamienna Agonia, trącając nosem swojego ucznia.
- Lisy.
- Czy zapach jest stary, czy nowy? - Ciągnęła litanię pytań.
Końska Łapa nie odpowiedział, wciąż pociągał nozdrzami, jakby miało mu to w czymkolwiek pomóc.
- Zapach jest stary - Syknęła kotka. - To powiedz chociaż, po czym to rozpoznajemy.
Końska Łapa nie zwracał na nią uwagi. Patrzył się w jedną króliczą norę. Kotka uderzyła go lekko ogonem.
- Halo, ziemia! - Warknęła. - Żyjesz, mała kupo futra?
Końska Łapa ocknął się i otrzepał, jakby wpadł nagle do zaspy śnieżnej.
- Tak! Tak. - Odparł i wyprostował się. - O co pytałaś?
Zastępczyni prychnęła.
- Ciągle pewnie myślisz o Marchewie albo innych pierdołach, które zaprzątają ci głowę. Nie winię cię, też taka kiedyś byłam. - Miauknęła zirytowana. - Mniejsza. Pytałam się, jak możemy rozpoznać, czy zapach jest stary, czy nowy.
- Po jego intensywności? - Odpowiedział.
- Pytasz się mnie, czy odpowiadasz na pytanie? - Rzuciła.
- Pytam.
- Niepewność nic ci nie da. Jeśli odpowiesz źle, najwyżej dostaniesz ode mnie po uszach, albo matka da ci wpiernicz. Każdy popełnia błędy. Chociaż zazwyczaj wszyscy za nie żałujemy. 
Zamilkła na chwilę, po czym skierowała wzrok z powrotem na Konika.
- Masz być pewny siebie. Inaczej jak chcesz zostać wojownikiem? - Wypaliła. - Wracamy. A jak rozpoznać, czy lisy tu faktycznie były?
- Zapach jest roznoszony przez wiatr. - Miauknął Konik. - Więc jeśli zapach będzie rozjuszony po głębszym obszarze, to prawdopodobnie został przyniesiony przez wiatr.
- Teraz wyobraź sobie, że jest pora nagich drzew. - Powiedziała zastępczyni. - Wszystko jest pokryte przez wilgoć, więc zapachy łatwo i szybko się zmywają, a odciski łap na śniegu są zakrywane nową warstwą opadów. Co wtedy robisz, by znaleźć przeciwnika, który uciekł z pola bitwy, a zabicie go jest konieczne?
- To da się wtedy kogokolwiek znaleźć?
- Przeciwnik będzie krwawił, mysi móżdżku. - Prychnęła. - Wytropisz go po śladach krwi. Sprawdzałam, czy myślisz logicznie i uważnie skupiasz się na moich słowach. Teraz zapolujemy, potem zaniesiesz jedzenie do starszyzny.
Konik kiwnął głową.
Kotka posunęła po trawie, otwierając pysk, by lepiej wchłaniać zapachy. Niedaleko wyczuła mieszające się zapachy królików.
- Co wyczułeś, Końska Łapo? - Miauknęła.
- Zapach królika.
- Samotny, czy grupa?
- Grupa.
- Dobrze, jednak taki głupi nie jesteś. - Rzuciła, kiwając głową w jego kierunku. - Niezła okazja. Ty poluj z lewej, ja idę z prawej.
Gdy rudy bicolor kiwnął głową, kotka przysunęła się do gęstej trawy i poczęła posuwać się powoli do przodu. Tak, jak nauczyła się od Zwęglonego Futra. Poprawne polowanie weszło jej w nawyk. Jak Końska Łapa dorośnie, też będzie miał wprawę. 
Gdy była wystarczająco blisko, nie czekała, aż królik, którego z pośród stada wybrała sobie na łup, wyczuje jej zapach. Rzuciła się bezszelestnie do skoku i od razu przebiła tętnicę królikowi. Te zaczęły się już płoszyć, ale korzystając z taktyki jej zmarłego mentora, błyskawicznie rzuciła się na kolejnego i zębami przedziurawiła jego szyję. Kolejnego królika nie zdążyłaby już złapać. 
Rzuciła okiem na Końską Łapę. Uczeń upolował jednego brązowego zająca. 
- Widziałeś? - Miauknęła.
- Upolowałaś dwa za jednym.
- Tak. Na następnym treningu pokażę ci, jak to zrobić. Teraz zanieś swój łup do starszych. - Poleciła. - O ile Narcyz nie zacznie pieprzyć tak długo, że nie wyjdziesz stamtąd do następnego świtu. 


* * *

Rzuciła swojego królika na stertę. Musiała się po niego wracać, bo upolowała dwa. W tym czasie Końska Łapa swój łup zaniósł do starszych.  Dosiadł się do niej Gliniane Ucho, rzucając jej skromny podarunek w postaci wróbla. Jego rdzawa blizna na pysku lśniła, gdy odbijało się od niej światło zachodzącego słońca. Przypomniała sobie, kto ją sprawił.
Nikt inny, jak Piaskowa Gwiazda. 
- Cześć, Kamień - Miauknął kocur.
- Cześć - Odpowiedziała, pazurami przegrzebując pióra wróbla. Rzadko jadła ptaki. Nie było tu drzew, więc zbyt się tu nie osiedlały. Co najwyżej na chwilę zatrzymywały się na polanie. - Dzięki za ptaka.
Niebieski skinął głową.
- Jak ci idzie z Końską Łapą? 
- Mogę to wyrazić w jednym słowie? - Miauknęła. 
- Wolę, żebyś powiedziała trochę więcej - Gliniane Ucho trącił ją żartobliwie. 
- W takim razie jest znośnie. Całkiem lubię tego gnojka, jeśli nie zapuszcza się gdzieś na drugie końce terytoriów, gdy prowadzę patrol. - Stwierdziła szczerze. - Pomijając fakt, że to syn Marchewkowego Grzbietu.
- Też jestem zawiedziony - Miauknął Gliniane Ucho. - Z ciebie i Jałowego Pyłu byłaby taka świetna para!
- Nie! - Syknęła kotka. - Nawet o tym nie myśl. Nie lubię go. Nie po tym, co zrobił.
- Skrzywdził cię? - Gliniane Ucho postawił uszy. 
- Nie! - Warknęła. - Nawet, gdyby próbował, nie byłby w stanie. Och, na pierdolony Klan Gwiazdy! Sama już nie wiem, co do niego czuję. Nienawiść, albo sympatię. Cokolwiek.
- Porozmawiaj z nim - Poradził niebieski. - Na pewno nie chciał cię zranić.
- Nie zranił mnie! - Wypaliła ostro. - Po prostu zadaje się z kimś takim jak Marchewa. Powiedział, że nie będzie ze mną już rozmawiać. Nie zasługuje na mnie.
- Może i naprawdę na ciebie nie zasługuje, siostrzyczko - Powiedział żartobliwie.
- Nie nazywaj mnie tak! - Miała ochotę głęboko westchnąć. Ciągłe zwracanie uwagi Glinie było męczące. Ale i tak kochała brata i oddałaby za niego życie, gdyby było trzeba. 
- Powiedz następnym razem, jak będzie cię obrażał, a dostanie ode mnie kopa w zad - Zaśmiał się niebieski, mrugając do niej.
Kotka przewróciła oczami. Położyła pazur na kości pozostałej z wróbla i żuła ostatnie mięso. Rozkruszyła cienką kostkę wróbla na kawałki i przełknęła je. Czuła się wystarczająco zmęczona jak na jeden dzień.
- Dobry?
- Oczywiście, że tak, mysia kupo futra. - Odparła zastępczyni. 
- Upolowałem specjalnie dla ciebie. Jesteś momentami denerwująca, ale z głodu mi przecież nie umrzesz. - Jego wąsy zadrgały z rozbawieniem. - Idę do Zająca. Trzymaj się, siostra.
Czarna podniosła się i niemal od razu pomaszerowała do legowiska wojowników. Marzyła tylko o wygodnym mchu i wspaniałym, błogim śnie. Po całym dniu pracy z Końską Łapą była wystarczająco wymęczona. 
Posted by
.

2 komentarze:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)