BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

22 kwietnia 2020

Od Żywicznej Mordki CD. Szczawika

Nadal nie mógł uwierzyć, że doczekał się z Berberys potomstwa. Stał przed wejściem, czując drżenie w łapach. To tylko małe kociaki, nic ci nie zrobią, powtarzał sobie ze złudną nadzieją w myślach. Młode jego gatunku zawsze budziły w nim niepokój, choć możliwe, że była to głównie zasługa Nocnej Puszczy, który już jako kociak uparcie mu dogryzał. Wtedy niesamowicie przypominał mu jego zaginioną siostrę Wiewiórkę, zabójczynię siostry liliowego. Pokręcił łbem, starając się odgonić te wspomnienia. Musiał skupić się na pozytywach. Nie mógł się nastawiać negatywnie. W końcu to były jego kocięta, nie mógł się wyrzec. Musiał być dla nich tatą, jakiego sam nie miał. Ale nie był pewny czy podoła temu wyzwaniu.
Czy da radę być dla nich męskim wzorcem skoro sam wątpił w swoją męskość?
Niepewnym krokiem wszedł do kociarni. Łapy od razu skierował w stronę partnerki mając nadzieję, że ta obroni go przed malcami w razie potrzeby. Lecz nim zdążył zbliżyć się jakkolwiek do kotki, liliowe kocie zaczęło skakać wokół jego łap. Zamarł w bez ruchu, licząc, że młode sobie pójdzie. Zerknął ukradkiem na kociaka, starając się uniknąć spotkania ich spojrzeń. Z tego co się nauczył wiedział, że je to prowokuje. Krążący wokół niego maluch był z tego co pamiętał Szczawikiem. Zatęsknił za czasami, gdy ich kocięta były prawie identycznie i jedyne co robiły to jadły i spały. Żywica potrafił wtedy spędzać z nimi całe dnie, leżąc wspólnie i obserwując jak niezgrabnie czołgają się po posłaniu. Wielokrotnie zwalniał wtedy Berberysową Bryzę, która zmęczona pilnowaniem piątki rozrabiaków zasypiała od razu. Jednakże wraz z otworzeniem przez maluchy ślip cudowne wspólne drzemki i leniwe popołudnia przeminęły. Teraz jego kociaki siały chaos i zniszczenie wraz z kociętami Borówkowego Nosa. Na sam dźwięk krzyków wydobywających się z kociarni Żywica potrafił zawrócić, rezygnując tym samym z odwiedzin. A teraz nastała chwila, której się tak obawiał. Para pomarańczowych ślipek wpatrywała się w niego ślipia. 
 — Ciesc, tato, ciesc. — wyseplenił maluch, siadając na zadku. — Pobalisz się ze mną? Albo nie! Opowiedz mi coś! O... o babci! 
Żywica poczuł nieprzyjemny dreszcz na grzbiecie. 
Czemu ze wszystkich członków rodziny musiał wybrać akurat jego mamę?
— N-na pewno c-chcesz posłuchać o-o Sroczym Ż-żarze? — upewnił, uciekając wzrokiem w stronę Berberys.
Jednak kotka zajęta czyszczeniem brudnego futerka Fiołka nie zauważyła jego błagalnego o pomoc spojrzenia. 
— Tak! Tak! — zawołał wesoło maluch. — Na pefno inni tes chietne posluchają — zapewnił Szczawik, rozglądając się za rodzeństwem. 
Jak na zawołanie podbiegła do niego Rumianek i Dalią. Nieco później doszedł Myszek, który usiadł nieco dalej niż rodzeństwo. 
— Tak, opowiec nam plosze — miauknęła wesoło trójkolorowa córka. 
Otoczony kociakami nie miał innego wyjścia jak opowiedzieć im o jego mamie. Zastanawiając się co ciekawego ta robiła w życiu, usiadł przed trójką puchatych kuleczek. 
— W-więc w-wasza babcia była s-super w-wojowniczką. B-bardzo o-odważną i p-porywczą. P-przyniosła naszemu k-klanowi c-chwałę... — zaczął, starając się wybrać jakąś przygodę matki, gdzie nie wypadłaby najgorzej w oczach wnuków. — Dawno, d-dawno temu, g-gdy jeszcze m-mieszkaliśmy n-na starym t-terytorium w-wasza b-babcia p-pokonała z p-pomocą siostry Z-z-zimorodkowiej P-p-pieśni s-strasznego W-wilczaka — mimowolnie zadrżał na imię starej mentorki, która nie miała za pozytywnego wpływu na jego życie. 
Zerknął na kociaki. Nie były tak przestraszone jak oczekiwał. 
— Cio to za Wilciak? — zapytał zaciekawiony Szczawik. 
Żywica uśmiechnął się lekko, ciesząc się, że kogoś zaciekawił jakkolwiek swoją marną opowieścią. Miał nadzieję tylko, że Wilcze Serce nie dowie się jak go opisuje. 
— P-przerażający! I o-olbrzymi! S-sierść m-miał powyrywaną p-przez b-borsuki, c-cały p-pysk w bliznach. J-jedynie d-dwa brązowe j-jarzące się ślipia n-nadawały m-mu k-kociego w-wyglądu. — opisał wyłysiałego kocura. — P-podstępem c-chciał z-zakraść się d-do obozu i z-zabić L-lisią G-gwiazdę! — mruknął dramatycznie. — Ale w-wasza b-babcia s-stanęła m-mu na d-drodze i s-spuściła ł-łomot... — urwał, mając nadzieję, że ta niepełna historia zadowoli kocięta. 
— A cio to lomot? — dopytywał Szczawik, przekręcając uroczo łebek. 
Żywica przełknął nerwowo ślinę, nie mając pojęcia jak to wyjaśnić takiemu szkrabowi. 
— J-jak k-ktoś... c-cię z-zdenerwuje to... to g-go bijesz — próbował to jakoś ubrać zgrabnie w słowa wojownik. 

<Szczawiku?>

4 komentarze:

  1. Wykład o spuszczaniu wpierdolu by Żywiczna Mordka.
    Nice 😌

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. wytresuje dzieciaki i w końcu zemści się na Nocku xd

      Usuń
  2. Doczekał się, faktycznie nim dzieci straszą xD

    OdpowiedzUsuń
  3. Ej jakby, wiedział jak zrobić to teraz niech się dowie jak ogarnąć XDDD

    Ale rip, współczuję ci tego stada, ŻywicoXX

    OdpowiedzUsuń